Ίσως αυτές οι λέξεις να μην συνδέονται σημασιολογικά αλλά αν κοιτάξουμε το βαθύτερο νόημα της φράσης θα καταλάβουμε σε πόσο μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζει την εποχή μας.
Όλοι λίγο ή πολύ μπορούμε να σκεφτούμε πως από μια εποχή ρομαντισμού, ονειροπόλησης, στοχασμού, μοναδικότητας, έχουμε μεταβεί σε μια εποχή σκληρού ρεαλισμού, ματαιοδοξίας και ισοπεδωμένης ατομικής διαφορετικότητας. Πού είναι η ποίηση που μιλούσε για την ψυχή μας; Πού είναι οι ποιητές που μιλούσαν στην ψυχή μας; Μήπως στην εποχή μας έχουμε ξεχάσει τι είναι ψυχή; Μήπως δεν ασχολούμαστε με την καρδιά μας παρά μόνο με το μυαλό μας; Μήπως η απτή πραγματικότητα μας επιτάσσει την λήθη των ευαισθησιών, τη δημιουργία κοινής υποκουλτούρας και κακής μίμησης; Σαφώς και δεν αναζητώ απαντήσεις, απλώς θέλω να θέσω προβληματισμούς.
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει εγωιστικά και να πει πως διανύουμε μια δύσκολη εποχή και ποιος θα ασχοληθεί με την ποίηση που αποτελεί μια «πολυτέλεια». Κανείς δεν μπορεί να πει πως οι ποιητές γεννήθηκαν στον παράδεισο και γράφουν μόνο για ειδυλλιακούς κόσμους. Για αυτό τον λόγο η ποίηση και η λογοτεχνία είναι δύο από τα καλύτερα φάρμακα της σωτηρίας και της γαλήνης της ψυχής. Το κυνήγι της ματαιοδοξίας μας κατεύθυνε στα μονοπάτια της απαισιοδοξίας, της δυστυχίας και της απόγνωσης. Η απουσία της ατομικής ταυτότητας, η εμπορευματοποίηση των πραγματικών αναγκών, οι οποίες δεν είναι μόνο υλιστικές, η εξάλειψη των συναισθημάτων και των λέξεων που τα αντιπροσωπεύουν και τα εκφράζουν , είναι απλά ένα δείγμα του πόσο ο άνθρωπος ξέχασε να φροντίζει τις πραγματικές ανάγκες και τις επιθυμίες του. Αν κάποιος ισχυριστεί πως διαβάζοντας ένα ποίημα ή ένα βιβλίο δεν έχει γαληνέψει, δεν έχει δει την άλλη όψη της ζωής και των πραγμάτων, υπάρχουν δύο πιθανότητες. Είτε πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν έχει ιδέα για το πώς είναι να ζεις, να νιώθεις, να αφιερώνεσαι στις αισθήσεις είτε για έναν άνθρωπο χωρίς ψυχή.
Ακόμα και να επιχειρήσει κάποιος να γράψει ένα ποίημα χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι ένα δείγμα ζωντάνιας σαν ένα δάσος θαμμένο στις στάχτες που ακόμα και ένας ανθός προμηνύει ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Αλλά φυσικά ένα άτομο των σημερινών κοινωνιών θα παρασυρθεί από τον διπλανό του που υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί το μοντέλο του καταναλωτικού ατόμου, χωρίς όνειρα, ιδανικά, θέλω. Διότι δεν γίνεται εύκολα αποδεκτός ένας άνθρωπος που δείχνει την πιο ευαίσθητη πλευρά του, η οποία ίσως θεωρηθεί και αδυναμία. Δεν συμβαδίζει με τους κανόνες μιας κοινωνίας , η οποία θέλει να δημιουργήσει πλαστά πρότυπα, ανάγκες και νοήματα ζωής. Δυστυχώς πολλές φορές, ένα άτομο θα πρέπει να προσποιηθεί κάτι άλλο από αυτό που είναι για να μην αντιμετωπισθεί από τους υπόλοιπους ως ένα άτομο που δεν πατά στη γη, έχει παλιομοδίτικα γούστα και ξεπερασμένα. Αλλά αν δεν έρθουμε σε επαφή με κάθε είδους τέχνη, κινδυνεύουμε για όλη μας τη ζωή να παρασυρθούμε σε λάθος δρόμους. Αποτέλεσμα, να ζήσουμε μια ζωή που οι άλλοι δημιούργησαν για εμάς, ισοπεδώνοντας την προσωπικότητα και το πνεύμα μας και ενσωματώνοντας μας στην μάζα.
Πρέπει να βάλουμε μια τελεία στα συμφέροντα ανθρώπων που με πλύση εγκεφάλου σαν σειρήνες, μας εμποδίζουν να βρούμε την Ιθάκη μας. Επομένως, ας μην αφήνουμε κανέναν να μας στερεί την ποίηση και να μας προωθεί την παραποίηση.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
