***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Όταν έλαβα την πρώτη κλήση μέσα από την πλατφόρμα του facebook, από την Μάτα Καστρησίου για να μου αποστείλει το βιβλίο της, Τα απορριμματοφόρα των Έξι, απόρησα, για το κοινό σημείο μου με τη δική της δημιουργία.
Ξέρετε, οι ποιητές, είναι λίγο εστέτ, ο κατάφορα πεζός λόγος προσωπικά δεν με βρίσκει οικείο και με κάνει να προσπαθώ να βρω όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό που λέγεται περιβάλλον αυτοαναφοράς στο πεζό κείμενο και κάνουν την οποιαδήποτε προσπάθεια να μην έχει διάρκεια ή γιατί να μη θέτουμε τα πράγματα καθαυτά, αθανασία.
Η Μάτα Καστρησίου είναι μια πολύ νεαρή δημιουργός, με ένα πολύ καλό βιογραφικό σημείωμα. Η χειρόγραφή της αφιέρωση με ολοστρόγγυλα γράμματα, που εγώ θα χαλούσα τουλάχιστον τρία αντίτυπα για να τα πετύχω, λες και είναι γραμμένα με stencil, μου φανερώνει αυτήν την εγγενή ευγένεια που έχουν οι νέοι δημιουργοί καλής ποιότητας.
Δεν ξέρω αν είναι επιλογή της να ονομάζει διηγήματα αυτά τα μικρής φόρμας εκλεπτυσμένα πεζά, τα οποία αναμφισβήτητα αντλούν στοιχεία από τις φόρμες της ποίησης και ανθίστανται στα αυστηρά πλαίσια περιβάλλοντος αυτοαναφοράς, ό,τι δηλαδή καθορίζει μια πλοκή η οποία ιχνηλατεί ενθύμηση στη μνήμη του αναγνώστη, αυτά τα κείμενα όμως, μου δημιούργησαν την πεποίθηση πως θα πρέπει να ασχοληθώ μαζί της, αφού είναι η δεύτερη πεζή γραφή μετά τον Δ. Τανούδη που με ξεγέλασε και με έκανε να την αναγνώσω και στη συνέχεια να την παραναγνώσω.
Η πρώτη απασχόληση ήταν να μπω στην Wikipedia και να ψάξω αν υπάρχει ο Αστεροειδής 623 Χίμαιρα, και η Μνημοσύνη 57. Χάρηκα που ανακάλυψα πως οι πληροφορίες της συγγραφέως, ήταν αληθής και στοιχειοθετημένες. Χάρηκα περισσότερο που μπόρεσε και επισκέφθηκε για όση ώρα της επετράπη αυτό, τους αστεροειδείς και ακόμα περισσότερο ευχαριστήθηκα τον παραλληλισμό του εκεί επάνω και του εδώ κάτω.
Στο ομότιτλο διήγημα, Τα απορριμματοφόρα των Έξι, διαβάζω: «Δε ζητούσα τίποτα άλλο παρά έναν ύπνο ζεστό. Δίπλα στα υπολείμματα των ημερών και τ’ άχρηστα των ανθρώπων…. Μ’ έπαιρνε γρήγορα ο ύπνος. Η σιωπή των σκουπιδιών είναι αβάσταχτη τις νύχτες, όταν όλα ησυχάζουν…»
Και μόλις διαβάζω, είναι που με πιάνει ένα ρίγος και λέω πως εύγε στη δημιουργό που φτύνει στα μούτρα όλη τη δομική επάρκεια του πεζού λόγου, που δε θέλει εμένα ως αναγνώστη να μου δημιουργήσει την ακριβή αντικειμενική ιδέα της δικής της σύλληψης, αλλά να μου δημιουργήσει τη προσωπική μου μετανάγνωση.
Η Μάτα Καστρησίου, σε αποπροσανατολίζει για να μπορέσει να σε κάνει ευάλωτο ως αναγνώστη και να σε συναρπάσει. Η δεύτερη σκέψη της είναι πάντα ένας γαλαξίας, ένας αστεροειδής, ένας κομήτης, ένας γαλαξίας, ένα επέκεινα.
Θα έλεγα πως είναι μια μορφή διήγησης της γενιάς indigo, αλλά ξέρετε πως πρέπει πρώτα να εδραιωθεί ένα μεταφυσικό σύστημα κριτικής ή να ήμουν ο ίδιος ο Bloom για να ισχυροποιήσω την κριτική μου απόφανση. Ας είναι όμως, αναλαμβάνω την ευθύνη, να την τοποθετήσω στο επίπεδο μιας τρομοκρατικής μεταφυσικής γραφής, γιατί για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο θέλεις ησυχία, μοναξιά, απομόνωση, προσήλωση, ημέρες και πολύ θάρρος. Είναι ένα βιβλίο για πολλές πολλές ημέρες, ένα βιβλίο που οι ιστορίες που εναλλάσσονται χρειάζονται ανάσες.
Το τοπίο της πόλης είναι μισοσκότεινο και σκονισμένο, αλλά πάντα επαρκώς φωτοβολταϊκό και φασματικό.
Οι δρόμοι της πόλης είναι μεγάλες λεωφόροι, εθνικές οδοί, σχεδόν άδειες, κάπως υγρές και φωτισμένες από αυτές τις κίτρινες λάμπες.
Υπάρχει η μητέρα και όχι οι γονείς, όπως μάταια θέλει να ίσως να τους εξευμενίσει με την αφιέρωσή της η συγγραφέας στην επιφυλλίδα.
Ενυπάρχει και ο άνδρας, συνήθως εμφανίζεται κύρια ως ο κοσμοναύτης της συλλογής αυτής. Αυτός που διασχίζει τον ανθρωποχάρτη, εποικεί τους αστεροειδείς και τους πλανήτες.
Η γραφή της Μάτας Καστρησίου είναι τελειοποιημένη, μια γραφή αφοπλιστική, μια σύνταξη αφαιρετική, που ωστόσο στη συναρμογή των λέξεων γεφυρώνει τον υπερρεαλισμό της μυθοπλασίας της με τον ρεαλισμό της εικονοποιείας της.
Πολλές φορές η γραφή είναι παραισθητική ή τελικά για όλους εμάς που καθόμαστε σήμερα να την παρουσιάσουμε, το αισθητικό χάσμα της εποχής του κυβερνοχώρου, μας κάνει να θέτουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς.
Διηγήματα σα ποιήματα, τυλιγμένα επιμελώς σε μια αχλή ονείρου, έτσι όπως τουλάχιστον εγώ έμαθα να ξεχωρίζω τα σπάνια και τα ωφέλιμα, που θα διαβάζω, αφού τώρα πια που άρχισα να γερνάω προσηλώνομαι ακούγοντας τα απορριμματοφόρα στους δρόμους, τις ώρες της μέρας τις πιο μοναχικές, όταν αυτά, όπως λέει και η Μάτα Καστρησίου «…θα βγαίνουν από την πορεία τους και θα συναντούν τ’ ασθενοφόρα και τους κομήτες».
Αφού όπως έχω γράψει το 2007 στο Curriculum Vitae
Ως Homo Sapiens
Έφθασα ήδη πολύ μπροστά
Σχεδόν προσπέρασα το μέλλον μου
……………………………………………….
Ως Homo Spatialis είμαι έτοιμος
Ν’ αναληφθώ από τη διαστημική βάση του Κανάβεραλ
Με το κόκκινο αστρόπλοιο του Τέσλα.
Γραφή για την εποχή λοιπόν του Homo Spatialis… Την ευχαριστώ!
Τα Απορριμματοφόρα των Έξι, Μάτα Καστρησίου,
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
