Περιγράψτε μας την εικόνα του εφηβικού δωματίου σας και βάλτε μας και το σχετικό soundtrack.

Πολλά βιβλία· αφίσες και κομμένες σελίδες περιοδικών κολλημένες στη ντουλάπα· ξύλινο πάτωμα που τρίζει στην παραμικρή κίνηση· ένας περίπου Μπομπ Ντίλαν (από το εξώφυλλο του The Times They Are A–changin’) σκιτσαρισμένος με μολύβι στην άσπρη βιβλιοθήκη (το σκίτσο επιζεί ακόμα, αν και κάπως μουντζουρωμένο πια από τα ανίψια μου).  Το σάουντρακ —εκτός από τον Ντίλαν, Νικ Κέιβ, Tindersticks και Walkabouts, από ελληνικά Μάλαμας και περισσότερο έντεχνο απ’ όσο θα ήθελα να παραδεχτώ— δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε.  Έχει αλλάξει όμως το δωμάτιο κι αυτή που ακούει το σάουντρακ.

Αν παρομοιάζατε το έργο σας με ζωγραφική, ποιος ζωγράφος θα ήσασταν;

Δυστυχώς για μένα, μάλλον η ζωγράφος που δεν κατάφερα να γίνω.

Με ποιον λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να έχετε ερωτική σχέση;

Θα ομολογήσω μια όχι ιδιαίτερα υγιή εμμονή με τον Γιάκομπ ντε Ζουτ του Ντέιβιντ Μίτσελ, αλλά δεν θα του ευχόμουν εμένα στη ζωή του· θα του ευχόμουν την Ορίτο.

Ποια η ιδανική θερμοκρασία περιβάλλοντος (υπό σκιά η μέτρηση) για να διαβάζετε ή να γράφετε;

Ειδικά στο γράψιμο, δεν πιστεύω στις ιδανικές θερμοκρασίες.  Αν περιμένεις ιδανικές συνθήκες για να γράψεις μάλλον δεν θα γράψεις τελικά.  Όσο για το διάβασμα, είναι ενασχόληση παντός καιρού, για μένα όμως η πιο ευχάριστη θερμοκρασία ανάγνωσης δεν μετριέται υπό σκιά αλλά υπό κουβέρτα (καλό θα ήταν, επίσης, έξω να βρέχει).

Υπάρχει κάτι ή κάποιος λόγος που θα σας έκανε να σταματήσετε το γράψιμο;

Αυτό το κάτι ή τον κάποιον θα τον αναγνωρίσω, φαντάζομαι, όταν τον βρω μπροστά μου.  Υποψιάζομαι βέβαια ότι όλοι —ή καλύτερα: οι περισσότεροι, μια και υπάρχουν πάντα κι οι πιο τυχεροί— όσοι γράφουμε βρισκόμαστε μπροστά σε πολλαπλά τέτοια κάτι ή κάποιους· άλλο αν τα αρνούμαστε επειδή όταν πια τα βλέπουμε έχουμε μάθει τόσο πολύ να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως κάποιον που γράφει που μας είναι ευκολότερο να συνεχίζουμε τη ματαιότητα παρά να ζήσουμε με μισό εαυτό.

Έχετε κλάψει ποτέ για ένα στίχο ή για μια φράση που διαβάσατε;

 Πολλές φορές. Αλλά συνήθως δεν αρκεί η φράση από μόνη της — αυτή είναι η κατάληξη της διαδρομής και όχι ολόκληρη η διαδρομή.

Ποια θα ήταν η πιο ακραία πράξη θυσίας που θα κάνατε για έναν άνθρωπο που αγαπάτε πολύ;

Αν μπορούσα να την κατονομάσω θα σήμαινε ότι έχω σκεφτεί κι έχω ζυγίσει πιθανότητες και όρια.  Θα κατονόμαζα αυτό που ξέρω ότι μπορώ να κάνω, με άλλα λόγια.  Αλλά οι θυσίες συνήθως έχουν να κάνουν με αυτά που δεν ήξερες ή δεν πίστευες ότι θα μπορούσες να κάνεις.

Αν ο έρωτας και ο θάνατος είναι τα δύο μεγάλα θέματα της λογοτεχνίας, ποιο είναι για σας το τρίτο κατά σειρά;

Ό,τι υπάρχει ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Ποιο είναι το πιο υπερτιμημένο βιβλίο όλων των εποχών;

Υπάρχουν πολλά βιβλία που θεωρώ υπερτιμημένα, δεν έχω διαβάσει όμως όλα τα βιβλία που έχουν ποτέ γραφτεί για να μπορώ να κάνω μια τόσο απόλυτη κρίση.  Παραδέχομαι πάντως ότι μου ήρθαν στο μυαλό ένα-δυο τίτλοι διαβάζοντας την ερώτηση.

Γιατί δε λέμε πάντα την αλήθεια;

Γιατί δεν είναι πάντα εύκολη.  Γιατί δεν είναι πάντα χρήσιμη ή διασκεδαστική ή ενδιαφέρουσα.  Και γιατί δεν είναι πάντα η αλήθεια.

Τα μυθιστορήματα της Μαρίας Ξυλούρη, Rewind (2009) και Πώς τελειώνει ο κόσμος (2012) κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καλέντη.  Το τρίτο της μυθιστόρημα, με τον προσωρινό τίτλο Φωνές από τη θάλασσα, αναμένεται στα τέλη του 2014, και πάλι από τον Καλέντη. Επισκεφθείτε το μπλογκ της. 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.