Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 


Σε ποιο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα θέλατε να είχατε ζήσει;

Θα έδινα τουλάχιστον 30 εβδομάδες της πραγματικής ζωής μου (όσο “πραγματική” μπορεί να είναι η ζωή ενός συγγραφέα)  έναντι μιας βδομάδας στον κόσμο του Χόλντεν Κόλφηλντ. Να με έπαιρνε, λέει,  μαζί του στο πιο παλαβό, τυφλό, αντιδραστικό, τρυφερό, αγχωμένο, μαύρο, σπαραξικάρδιο και τρελαμένο ταξίδι στο άγνωστο. Να καταλήγαμε μαζί κατάκοποι και κρυμμένοι πίσω από ένα παγκάκι στο πάρκο της Νέας Υόρκης για να κατασκοπεύσουμε, δηλαδή να καμαρώσουμε, το Φοιβάκι να παίζει με τους φίλους της. Να υψώναμε τα αόρατα φωτόσπαθά μας δίνοντας μαζί την υπόσχεση να μείνουμε για πάντα άγρυπνοι φύλακες, για να μη κινδυνέψουν ποτέ οι αθώοι που παίζουν ανυποψίαστοι στα σικαλοχώραφα.
 

 

Με ποια από τα αντικείμενα που βρίσκονται πάνω στο γραφείο σας διατηρείτε μια φετιχιστική σχέση;

Με το λαπτοπ μου. Με το γάτο μου. Με τον καφέ και τα τσιγάρα μου. Κανείς άλλος φετιχισμός. Κατά τα άλλα αυτάρκεια.

  

Λαμβάνετε υπόψη σας τις κριτικές ή θεωρείτε ότι οι κριτικοί είναι ευνούχοι που μιλούν για την ερωτική πράξη;

Τις διαβάζω με προσοχή-  ένα ξένο εκπαιδευμένο βλέμμα που δεν μας αγαπάει είναι τρομερά χρήσιμο ακόμα και αν είναι κακόβουλο, που δεν πιστεύω ότι είναι. Μήπως τι είναι οι κριτικοί; Ανθρωπάκια του θεού, με τις χαμηλές και τις υψηλές πτήσεις τους, όπως κι εμείς.

 

Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις ή η σωστή λέξη είναι χιλιάδες εικόνες;

ο καθείς και τα όπλα του. Εγώ έχω τις λέξεις αλλά θαυμάζω πολύ (ενίοτε ζηλεύω κιόλας και επιχειρώ να οικειοποιηθώ) και τα ξένα οπλοστάσια.              

                                                 

Ποιον συγγραφέα θα χαστουκίζατε δημοσίως και ποιον θα φιλούσατε;

Φλερτάρω συχνά με την ιδέα να χαστουκίσω τον Μισέλ Ουελμπεκ αλλά μετά σκέφτομαι πως μόνο ένα άτομο με τρομερές ψυχικές ουλές  θα ξέρναγε τόση ευρηματική χολή σ’ ένα χαρτί και μετανοιώνω. Θα φιλούσα όμως χωρίς δεύτερη σκέψη τον Μαγιακόφσκι μόλις θα έβαζε τελεία στην τελευταία φράση του του Σύννεφου με παντελόνια. Και στα δύο μάγουλα. Μετά θα του ανακάτευα τα μαλλιά.

 

Με ποια φράση δεν θα μπορούσατε ποτέ να ξεκινήσετε ένα έργο σας;

Ποτέ δε λέω ποτέ.

 

Αν ήσασταν ένα σημείο στίξης, ποιο θα ήταν αυτό;

Θαυμαστικό! Μένω έκθαμβη όλη την ώρα για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Για το πως σκάει ένας σπόρος μαϊντανού. Για το πως τεντώνεται ο γάτος μου. Για τη φράση “ο θάνατος θα ρθει και θαχει τα μάτια σου”.

 

Συνεχίστε τη φράση: Μου λείπει…

… ο εαυτός μου 5 ετών. Τότε που πήρα όλες τις μεγάλες αποφάσεις. Από τότε εκτελώ. Δεν είναι το ίδιο.

 

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που σας έχουν πει;

Οτι λένε ψέματα.         

                                                                                                                                                                                             

Πότε θα γράψετε την αυτοβιογραφία σας;

Την γράφω συνεχώς από τότε που έπιασα μολύβι στο χέρι. Την εξελίσσω. Μετά προσπαθώ να εξελίξω και τη ζωή μου ώστε να βελτιωθεί και η ρημάδα η αυτοβιογραφία μου.      

         

L transparent

Λένα Διβάνη: Όταν ήταν παιδί πίστευε ότι ο άνθρωπος πρέπει να τα μάθει όλα και να τ’ ακούσει όλα, και να τα δει όλα και να τα κάνει όλα, αλλά χωρίς να εξαρτηθεί απ΄αυτά, χωρίς να του είναι απαραίτητα. Πίστευε δηλαδή ότι πρέπει να βάλει τα δυνατά της να γίνει κάτι σαν τους σοφούς των παραμυθιών. Δεν έγινε. Ίσως τα δυνατά της να είναι κάπως αδύνατα. Προσπαθεί όμως. Προσπαθεί.

Η Λένα Διβάνη στο facebook

divanh-lena= i upoulos thopeia

Τι σημασία είχε για ένα μικρό εσωστρεφές βαλκανικό κράτος σαν την Ελλάδα, που βίωσε τραυματικά και ξενοφοβικά τον 19ο αιώνα, η θριαμβευτική ίδρυση του πρώτου διεθνούς διακρατικού οργανισμού και η πολυπλόκαμη ανάδυση του διεθνούς παράγοντα μετά τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο; Πώς αντέδρασαν η κοινωνία και ο κρατικός μηχανισμός σε κάθε τι «εισαγόμενο» – όχι μόνο στις πολιτικές και οικονομικές δουλείες αλλά και στις ιδέες, στις οργανώσεις, στις πολιτικές πρωτοβουλίες, στα κοινωνικά κινήματα, στις τεχνολογικές εξελίξεις; Ο κόσμος μεταβαλλόταν δραματικά, πόση όμως αλλαγή μπορούσε να απορροφήσει η Ελλάδα και γιατί; Και για ποιους λόγους ήταν διαχρονικά και μονόπλευρα στραμμένη με δέος αλλά και μίσος ταυτόχρονα στη Δύση, αδιαφορώντας για τους γείτονές της; Γιατί εντέλει ήταν και παραμένουν αντίπαλοι η Ελλάδα και οι «ξένοι» από το 1821 μέχρι τις μέρες μας;

Ειδικά σήμερα τα ερωτήματα αυτά χρειάζονται επειγόντως νέες απαντήσεις. Μια απόπειρα επιχειρείται στο βιβλίο αυτό, εστιασμένη στα «ημέτερα πταίσματα». Διότι μπορεί η μόνιμη επιδίωξη της Δύσης να ήταν πάντα να μας χωρέσει «στα δικά της παπούτσια», όπως δήλωσε κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης, αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι αν εμείς επιχειρήσαμε ποτέ σοβαρά να βαδίσουμε με τα δικά μας.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular