Να γράφει κανείς Ποίηση και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα, μια γλώσσα στην οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ο ποιητικός λόγος πριν σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια, αποτελεί από μόνο του μεγάλη ευθύνη.
Όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει στη σημερινή εποχή, μια εποχή στην οποία η ποίηση εξαφανίζεται σταδιακά από τα εκδοτικά δρώμενα ως μη εμπορική και ίσως περιττή, χρειάζεται να την αγαπά πολύ κανείς για να αποτολμήσει να δαμάσει τη σκέψη του και να εντρυφήσει σ’ αυτήν.
Η Σόνια Ζαχαράτου καταθέτει τον ποιητικό της λόγο στο καλαίσθητο τόμο που τιτλοφορείται «Madre Dolorosa», φέρει τον υπότιτλο: «Ο έρωτας» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι, σκηνοθετώντας μέσα στις σελίδες του μια συμπαγή ελεγεία για τον έρωτα από την πρώτη στιγμή της γέννησής του.
Κι ενώ το κείμενο μοιάζει με ένα ενιαίο κείμενο, μπορεί κανείς να σταθεί σε κάθε του φράση με το ίδιο ενδιαφέρον και να αφεθεί να νιώσει την ερωτική παντοδυναμία ως προσδιοριστικό παράγοντα της προσωπικότητας ενός ατόμου. Η απαρχή της ερωτικής έλξης, το πρώτο βλέμμα, η ερωτική έκρηξη, η πλήρωση των παθών μέσω της ένωσης και τέλος η ανάγκη να μυηθεί ο ήρωας στον ατομικισμό και τον πόνο, σε έναν αέναο κύκλο ζωής, δίνουν στο κείμενο την μορφή που έχει η κινηματογραφική απεικόνιση του ανοίγματος ενός μπουμπουκιού, η ολοκλήρωσή του σε ένα ολόφρεσκο λουλούδι, η αναζήτηση της ένωσής του με τον ήλιο το ερωτικό του σκίρτημα με το φως και το αναπόφευκτο τέλος του. Κι όλα αυτά σε μια γοητευτική σύνθεση.
Η Σόνια Ζαχαράτου ακολουθεί με αισθαντική τρυφερότητα τον ήρωά της και καταγράφει τη μνήμη του, τις αγωνίες του, το πάθος και τα πάθη του μέσα από τον έρωτα που δονεί, συνταράσσει και τελικά λυτρώνει. Πέρα από όχημα αισθητικών συγκινήσεων ο έρωτας στο ποιητικό έργο της Σόνιας Ζαχαράτου μετατρέπεται σε προσωπικό όχημα αυτογνωσίας, σε κινητήριο δύναμη συναισθηματικών εκρήξεων που οριοθετούνται μέσα από τον πόνο και την ένωση.
Η ποιητική γλώσσα που επιλέγει να χρησιμοποιήσει γίνεται η αφορμή για ένα ακόμη ταξίδι, ένα ταξίδι μουσικής ηχητικής που τονίζει αρμονικά τις έννοιες, και τα νοήματα που η ποιήτρια αποδίδει και παράλληλα ρέει συνειρμικά, αφήνοντας στον αναγνώστη την οπτικοποίηση των στίχων που καλείται να τις ανασύρει από τη λογική του ονείρου και συχνά να ακολουθήσει έναν «ίλιγγο, μια ζάλη, μια σκοτοδίνη» για να ανακαλύψει ότι μπορεί κανείς να βλέπει τον ήλιο ακόμα και μέσα στις θρυμματισμένες σταγόνες ενός αδιόρατου ψιλόβροχο, ακόμα κι όταν το μόνο που υπάρχει ολόγυρά του είναι το σκοτάδι.
«…Ένας ίλιγγος, μια ζάλη, μια σκοτοδίνη,
Και αυτοστιγμεί,
Ν’ αναβάλει την ερώτηση,
Να την ξεχάσει,
Να μην ακούσει την απάντηση,
Να μην τον αδράξει η αντάρα, το πανδαιμόνιο, ο ορυμαγδός,
Να φύγει,
Να ξεφύγει,
Να μην,
Δεν θυμάται άλλωστε ούτε και τον ήλιο που την έκανε να δακρύσει ή που εκείνη νόμισε ή που προφασίστηκε,
Γιατί δεν είχε ήλιο,
Σούρουπο πάντα θυμάται, δεν θυμάται ήλιο –καθόλου μάλιστα-,
Σούρουπο σταχτί, συννεφιασμένο –αποτυπωμένο κι αυτό-,
Ίσως και ψιλόβροχο,
Αδιόρατο ψιλόβροχο,
Ίσως,
Θρυμματισμένες σταγόνες,
Ίσως…»
Madre Dolorosa, Ο έρωτας, Σόνια Ζαχαράτου, Μελάνι, 2013
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
