Ο Ανδρέας Μήτσου σκηνοθετεί έναν ολόκληρο κόσμο γύρω από την Αλεξάνδρα του, μια ηρωίδα ικανή να χαραχτεί στο νου του αναγνώστη με δύναμη. Πρόκειται για μια γυναίκα που παραμένει αφοπλιστικά ανίκανη να συγκινηθεί από ένα χάδι, έως ότου νιώσει πως «το σώμα πονάει όπου δεν χαϊδεύεται» και η ψυχή ταλανίζεται από τους συμπυκνωμένους χυμούς της μοναξιάς της. Μια γυναίκα που αναμετράται συνεχώς με τη μοίρα και τις αντιξοότητες της ζωής. Το χάδι ανύπαρκτο και η φτώχια, η ανυπαρξία του έρωτα, η αναπόδραστη μοναξιά και η μνήμη της χαμένης αθωότητας και της ευγενικής ρωσικής καταγωγής της γίνονται το εφαλτήριο για να γράψει ο Ανδρέας Μήτσου αυτό το αισθαντικό κείμενο, ένα κείμενο σαν αρχαία τραγωδία, και να παρουσιάσει, ανάγλυφη, την ηρωίδα του να υπερβαίνει την μοίρα της και το ζοφερό της παρόν.
Το βιβλίο αρχίζει με μια τοποθέτηση περί τέχνης με αφορμή έναν πίνακα που θα γίνει το μοιραίο αντικείμενο στη ζωή της Αλεξάνδρας αλλά και του Πέτρου, του νεαρού μαθητή της που όταν τελειώσει τη μαθητεία του μαζί της θα παραμείνει στη ζωή της, διεκδικώντας τον ερωτικό ίμερο. Η Αλεξάνδρα έρχεται αντιμέτωπη με την δύναμη της τέχνης και με την ανθρώπινη μοίρα. Αποκομμένη για χρόνια από τον έρωτα έχει ξεχάσει τη δύναμή του να ανθίζει την ψυχή και νιώθει πως είναι δύσκολο να αφεθεί στη σαγήνη του.
Ο Πέτρος όμως θα επιμείνει, παρά τη διαφορά ηλικίας που τους χωρίζει. Και θα την αναγκάσει να περάσει «δι ελέου και φόβου», σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας για να οδηγήσει την ιστορία του έργου στην κάθαρση.
Όταν όμως αποφασίσει τελικά να αφεθεί σε έναν έρωτα μεγάλο θα βιώσει τη δύναμη που έχει το ψέμα και θα γκρεμιστεί. Τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο όταν αντιληφθεί πως ο Πέτρος, το ερωτικό αντικείμενο του πόθου της, μετά την κατάκτησή της μοιάζει σταδιακά να ενδιαφέρεται περισσότερο για τον συγκεκριμένο πίνακα που φέρει μαζί του το μυστικό της δικής της οικογενειακής ζωής. Η Αλεξάνδρα θα μεταμορφωθεί σε μια τραγική φιγούρα όταν πια πιστοποιήσει πως ο αυτοεξόριστος καλλιτέχνης, ο Πέτρος ενδιαφέρεται μόνο για τον πίνακα. Η Αλεξάνδρα θα νιώσει να κατακερματίζεται η ψυχή της. Ο Πέτρος έχει διαπράξει την ύβρη και ο αναγνώστης γνωρίζει καλά πια ότι η Νέμεσις θα προκαλέσει την κάθαρση.
Η Αλεξάνδρα έχοντας νιώσει την πολιορκία του ψεύδους στη ζωή της θα βρει τη δύναμη να ανασυντεθεί μόνο επειδή τα όνειρά της ζητούν την εκδίκηση. Ο κατακερματισμένος της εαυτός θα αντιπαλέψει το σκοτάδι της ουτοπίας όταν αντικρύσει κατάματα ποιος είναι στα αλήθεια ο άντρας αυτός και τι ακριβώς ζητάει από τη ζωή της. Και τότε το τέλος θα είναι προδιαγεγραμμένο.
Η Αλεξάνδρα θα βυθιστεί μέσα στις εσώτερες πληγές της και εκεί μέσα θα βρει το κουράγιο να πάρει τις αποφάσεις της. Η εκδίκησή της θα είναι ανυπολόγιστη ακριβώς επειδή μπόρεσε να κοιτάξει κατάματα τον άνθρωπο που αγάπησε και είδε μέσα στα μάτια του τη διάψευση. Το χέρι όμως που οπλίζει η διάψευση γίνεται πολύ ισχυρό και η Αλεξάνδρα θα βρει τη δύναμη να σκοτώσει ό,τι αγαπούσε περισσότερο και μαζί να καταστρέψει ό,τι κομμάτιασε το δικό της παρελθόν και ευθύνεται για την τωρινή οδύνη.
Ο Μήτσου καταβυθίζεται στην παλινωδία της γυναικείας ψυχολογίας, νιώθει τους συναισθηματικούς της κλυδωνισμούς και αγγίζει τα μύχια της ύπαρξης της ηρωίδας του και το κάνει με μια εντυπωσιακή συγγραφική ευκολία. Η δική του ταυτότητα εξαφανίζεται κυριολεκτικά και τον λόγο παίρνει η Αλεξάνδρα. Μιλά για τη φτώχια που αντιμετώπισε για την άλλοτε ομορφιά της που έσβησε με το χρόνο, για την αποχή της από τη σχέση της με τους άνδρες. Καθόλου τυχαίος δεν είναι άλλωστε ο συμβολισμός του ονόματός της.
Χρησιμοποιώντας το πρώτο πρόσωπο στην αφήγησή του ο συγγραφέας και με έναν λόγο ασθματικά αιχμηρό περιγράφει όλους τους κραδασμούς της ψυχής της, βιώνει πρώτα ο ίδιος και μετά ο αναγνώστης την οδύνη και το σπαραγμό που της προκαλούν οι ψευδαισθήσεις και η διάψευση των ονείρων της, όταν η πραγματικότητα κατατροπώνει τις τελικά ανεκπλήρωτες επιθυμίες της και την προδοσία. Γιατί η Αλεξάνδρα, όταν απομυθοποιείται το ερωτικό της αντικείμενο, αυτό που γεύεται είναι κυρίως η προδοσία, η ταπείνωση και η ψευδαίσθηση μιας αυταπάτης.
Όταν ο Πέτρος, ως άλλος Ιανός, δείξει το δεύτερο, πραγματικό του πρόσωπο η Αλεξάνδρα θα χαθεί μέσα στην οδύνη της συντριβής, καθώς η αλήθεια θα συναντηθεί με την ουτοπία που για πολύ καιρό τρεφόταν μέσα στα σωθικά της.
Η Αλεξάνδρα, αρνείται να αποδεχτεί ότι εκείνος ερωτεύτηκε εκείνον τον πίνακα που η μητέρα της είχε αφήσει στην κατοχή της, έναν πίνακα που για δεύτερη φορά καταστρέφει τα προσωπικά της όνειρα. Ο Πέτρος της φαντασίας της, εκείνος ο ερωτευμένος άντρας που την πολιορκούσε για καιρό έως ότου εκείνη μαγευτεί από την πολιορκία του και αποφασίσει να αφεθεί να περπατήσει δίπλα του στα ερωτικά του μονοπάτια, δε διστάζει να δείξει ποιο ακριβώς ήταν το πραγματικό του ενδιαφέρον όταν η Αλεξάνδρα αποφασίσει να ξεφορτωθεί τον πίνακα.
Και τότε εκείνη θα βυθιστεί στην απόγνωση, ανήμπορη να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα που την αφανίζει. Στα χέρια της θα κρατήσει την τύχη τη δική του αλλά και τη δική της. Θα χαθεί στην παραζάλη και θα διεκδικήσει τη χαμένη της αθωότητα μέσα από τον δικό του χαμό. Για να εκδικηθεί έτσι όχι εκείνον τον ίδιο αλλά τη χαμένη αξιοπρέπεια των προσδοκιών της. Για να εκδικηθεί για όλους εκείνους τους εραστές της ανθρωπότητας που όταν κερδίσουν ότι, επί πολύ καιρό διεκδικούν, μπήγουν το μαχαίρι της απαξίωσης βαθιά στο προσφερόμενο σώμα της αγάπης, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Είναι η ερωτική βία που κυριαρχεί όταν η επιθυμία κυλιστεί στο ζοφώδη βούρκο της αδιαφορίας. Και αυτή θα είναι η κάθαρση στη σύγχρονη τραγωδία που καταθέτει με αριστοτεχνικό τρόπο ο συγγραφέας.
Ο Μήτσου γράφει με ένταση, με την ίδια ένταση που υπάρχει μέσα στον ψυχισμό της Αλεξάνδρας του. Χώνει βαθιά το συγγραφικό του μαχαίρι στο εύσαρκο σώμα της αφήγησης και γεύεται το αίμα του σπαραγμού της ηρωίδας του, καταθέτοντας ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, μια μαρτυρία για την ανάγκη δικαίωσης μέσα από τον έρωτα, μια σπουδή στο αναπόδραστο της οδύνης του.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
