Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Το πλήκτρο delete, λένε, πως έχει δυνάμεις άγνωστες στους ανθρώπους. Και στην επιστήμη. Έχει ειπωθεί, πως κατά καιρούς, το έχουν δει  να κινείται. Μόνο του. Είτε χωρίς αποτέλεσμα, δηλαδή σβήνοντας κείμενο, είτε και με αποτέλεσμα. Αυτό κι αν είναι…

Μία περίπτωση που έχει μείνει στα χρονικά, (είχε υπάρξει και καταγραφή στο αστυνομικό δελτίο), είναι πως μετά από τηλεφωνική επικοινωνία κάποιου γνωστού συγγραφέα με τον επιμελητή του, κι αφού ο πρώτος πέταξε το ακουστικό της τηλεφωνικής συσκευής στο πάτωμα σπάζοντάς το κιόλας, ώσπου να επιστρέψει στο πληκτρολόγιό του, είδε αράδες ολόκληρες να σβήνουν. Μόνες τους. Και τα πλήκτρα delete και backspace, σε συνδυασμό με το shift για πολλαπλές επιλογές, να κινούνται ταυτόχρονα στο πληκτρολόγιο. Κάνοντας και τον αντίστοιχο θόρυβο της πληκτρολόγησης. Ο συγγραφέας, έπεσε πάνω στον υπολογιστή με ουρλιαχτά, αλλά δεν πρόλαβε τίποτε. Εκτός του να σπάσει την πανάκριβη οθόνη.

Ώρες μετά, με δανική καινούρια οθόνη, κι αφού ο σκληρός του δίσκος είχε ευτυχώς σωθεί από το crash, βρήκε πάνω από 80 σελίδες διαγραμμένες. Σελίδες Α4, όχι αστεία. Δηλαδή, όχι απλά ένα κεφάλαιο ή κάμποσες παραγράφους, αλλά μία ολόκληρη ενότητα.

Έτσι, τηλεφώνησε έξαλλος και σε απόλυτη υστερία, στον επιμελητή του, κατηγορώντας τον για παραβίαση ηλεκτρονικού υπολογιστή και μάλιστα από μακριά, μέσο του διαδικτύου. Ποινικά κολάσιμη πράξη, δηλαδή. Ο επιμελητής άρχισε να γελά σχεδόν προσβλητικά, και είπε στον συγγραφέα να πάει σ’ έναν γιατρό.

Πήγε σε γιατρό ο συγγραφέας, τελικά… Τι απέγινε δεν ξέρω… Δεν έχει γράψει ποτέ ξανά ούτε μία γραμμή.

Κι υπάρχει κι άλλη περίπτωση… Αυτή κι αν είναι… Αλλά θα την αφηγηθώ, γιατί τα πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται επικίνδυνα μ’ αυτή την δουλειά.

Λοιπόν· πανευτυχής συγγραφέας, ένα ηλιόλουστο πρωινό, έφτασε έξω από την πόρτα του εκδοτικού του οίκου. Το τελικό πρόχειρο του μυθιστορήματός του είχε από καιρό αρέσει στον αναγνώστη του εκδοτικού, οπότε και είχε ανακοινωθεί στον συγγραφέα να επικοινωνήσει για τις τελικές διορθώσεις. Όντως, η επικοινωνία είχε γίνει και είχαν προχωρήσει στις τελικές διορθώσεις. Τίποτε παραπάνω από κάμποσες ανταλλαγές ηλεκτρονικών επιστολών, δηλαδή. Αλλά, σήμερα, ήταν η παράδοση της τελικής εκτύπωσης. Παρέα με το stick, βέβαια, αλλά όσο να ‘ναι, το τυπωμένο μυθιστόρημα έχει άλλη χάρη. Θα κοιτούσε την επιμελήτρια να πειράζει ελάχιστα σημεία κειμένου με απαλές μολυβιές, να του χαμογελά γλυκά, να του κλείνει το μάτι αν διέγραφε καμιά ολόκληρη λέξη, πράγμα παντελώς αδύνατον αλλά εντάξει, όλα πιθανά στον έρωτα, και άλλα τέτοια. Των αναστεναγμών πράγματα αλλά τι να γίνει, τα έχει αυτά η τέχνη, σκοτώνει.

Κάθισε δίπλα της, την άφησε πρώτα να στρίψει το τσιγάρο της,   κι άρχισε  να την χαζεύει. Κυριολεκτικά. Να περνά τις σελίδες την μία μετά την άλλη.  Να γελά κάποιες φορές ενώ ταυτόχρονα άφηνε το τσιγάρο στο τασάκι. Παρατηρούσε τα δάχτυλά της να τρέμουν. Ή μπορεί και όχι αλλά σίγουρα μια περίεργη κίνηση την είχαν. Θεέ μου… Πόσο όμορφη… Το μολύβι δεν το άγγιζε. Μα καθόλου. Και ήταν και μακριά της. Και δεν το έφερνε καν κοντά της. Άλλες φορές άφηνε το θεσπέσιο εκείνο χέρι της να αιωρείται πάνω από το μολύβι. Αλλά τώρα δεν έκανε ούτε καν αυτό. Απλά, γύριζε τις σελίδες. Καμιά φορά δέκα δέκα μαζί. Συνεχώς. Ρούφηξε και την μύτη της μια δυο φορές.

Έσκυψε κι άλλο κοντά της. Ψιθυριστά. «Καλό δεν είναι;»

Εκείνη γύρισε απότομα. Τον κοιτούσε στα μάτια.

Ω Θεέ μου… Την διέκοψα… Αλλά δεν της το είπε.

Συνέχισε να τον κοιτάζει στα μάτια. «Ποιο, καλέ μου;»

Πώς με είπε; «Ποιο; Το βιβλίο…»

«Α! Ναι, ναι… Ρε ‘συ, δεν έχεις κόψει τίποτε, γαμώτο… Χίλια εκατομμύρια σελίδες ήταν χίλια εκατομμύρια είναι… Για όνομα του Θεού! Τι έκανες, μωρέ, δυο βδομάδες τώρα; Εδώ όλη η δεύτερη ενότητα είναι στην θέση της. Και ολόκληρη, ρε ‘συ… Για όνομα… Καλά, την κοιλιά που κάνει δεν την βλέπεις;»

Θα την χτύπαγε. Αλλά δεν το έκανε.  Έκανε όλα του  τα μαλλιά πίσω, με μία κίνηση. Αιώνες τώρα έλεγε να πάει στον κουρέα… Σηκώθηκε από την καρέκλα του απότομα. Βαριανάσαινε.

Εκείνη, του χαμογέλασε. «Τι έπαθες, παιδάκι μου; Άμα θες κι άλλο χρόνο, πες το μου. Δεν έγινε και τίποτε… Επειδή λέγαμε να προλάβουμε το καλοκαίρι, γιαυτό το είπα, βρε…» Στο τελευταίο «βρε», είχε προσθέσει κι άλλο χαμόγελο.

Ψεύτρα! Θα της έριχνε χοντρή σφαλιάρα, αλήθεια. Και καλέ μου και σκατά! Γαμώτο! Ούτε αυτό της το είπε.

Του έπιασε το χέρι. Ήταν σοβαρή. Φοβισμένη, μάλλον. Σηκώθηκε όρθια. «Γιώργο; Είσαι καλά;»

Όχι μωρή. Δεν είμαι καλά. Πρόδωσες τα πάντα, μωρή… Αλλά της χαμογελούσε. Κάθισε ξανά. «Καλέ!» Της χαμογέλασε κι άλλο. «Μια χαρά είμαι! Σηκώθηκα γιατί πιάστηκα…» Νόμιζα πως εκτός από εμένα, είχες ερωτευτεί και το βιβλίο! Μαλακισμένη! Ψεύτρα! Εγώ τα ερωτεύομαι τα γραπτά μου, ρε! Δεν τα γράφω για πλάκα! Βλαμένη! «Ναι… Μάλλον χρειάζομαι κι άλλο χρόνο τελικά…» της είπε κι ακούμπησε το πηγούνι του στο χέρι του. Χαμογελώντας, πάντα.

Εκείνη ανασηκώθηκε, τακτοποίησε τις σελίδες, κι έστρεψε λίγο την οθόνη της προς την πλευρά που κάθονταν. Το stick το είχε συνδέσει εδώ και ώρα. Μάλλον δεν την είχε πάρει είδηση ο Γιώργος. Έφερε το ασύρματο πληκτρολόγιο μπροστά της. Το ακούμπησε στα πόδια της. Στα πιο εξαίσια πόδια του κόσμου, είναι το ακριβές. Άρχισε να κατεβαίνει τις σελίδες κατά κεφάλαια. Όχι αστεία.

Ο Γιώργος μετακινήθηκε να βλέπει καλύτερα. Ας δω εδώ τον εξευτελισμό του έργου μου… Ας τον δω εδώ, τουλάχιστον… Εδώ, βλαμένη, κόψε ότι θες… Την ψυχή μου δεν την κόβεις εδώ, μην ανησυχείς… Φασίστρια… Θα έκλαιγε αλλά συγκρατήθηκε καλά.

Εκείνη, κάποια στιγμή, σταμάτησε να κατεβαίνει τις σελίδες. «Να. Εδώ. Μέχρις εδώ είναι, Γιώργο. Το υπόλοιπο είναι ένα θαύμα. Αλλά όλο αυτό σου έχει φύγει… Έχεις ερωτευτεί τους ήρωές σου, καλέ μου, και την αφήγησή σου, και την ιστορία σου… Και την γλώσσα σου…» Του γέλασε με κλειστά τα χείλη. «Συμβαίνει αυτό… Άκουσέ με, όμως…»

Μην χαμογελάς με τα μάτια, φίδι κολοβό, η γοητεία σου δεν περνά πια… Την χάιδεψε τον ώμο. «Έχεις δίκιο… Μια εβδομάδα θα μου δώσεις;» την ρώτησε.

Τον κοίταξε με τα μάτια ορθάνοιχτα. «Μία; Μόνο; Όσες θες, παιδάκι μου! Στο είπα!»

Χώρισαν σχεδόν με γέλια.

Έφτασε σπίτι του σε λιγότερο από μισή ώρα. Ήταν αργά το μεσημέρι, ούτε καν απόγευμα. Έβαλε ένα ποτό. Με παγάκια. Πολύ. Σε νεροπότηρο. Πρώτη φορά το έκανε αυτό, να πιει τέτοια ώρα και σε νεροπότηρο. Αλλά δεν άντεχε άλλο, ή θα την σκότωνε ή θα σκοτωνόταν. Τόσα χρόνια δουλειά για να του πει η βλαμένη η ψεύτρα πώς ξέρω κι εγώ τι;

Άναψε τον υπολογιστή του. Ήπιε μια γερή γουλιά κι άναψε τσιγάρο. Κοιτούσε το λειτουργικό σύστημα και όλες τις εφαρμογές να ξεκινούν και να έρχονται αργά και σιγά, μπροστά του.

Άνοιξε το αρχείο με το μυθιστόρημα. Αυτό με την τελευταία έκδοση. Το κοίταζε.

Το πληκτρολόγιο ξεκίνησε μόνο του με τρομακτικό θόρυβο και άξαφνα.

Ο Γιώργος πετάχτηκε πίσω σχεδόν πέφτοντας από την καρέκλα. Ποτά και τσιγάρα βρέθηκαν στο πάτωμα.

Μόνο ο διάβολος θα μπορούσε να πληκτρολογεί τόσο γρήγορα.

Οι σελίδες έσβηναν η μία μετά την άλλη με ταχύτητες που ίσα που τις προλάβαινε το μάτι.

Το βιβλίο, δεν εκδόθηκε ποτέ.

Ο Γιώργος, δεν έγραψε ποτέ ξανά ούτε μία γραμμή.

Όπως και ο άλλος συγγραφέας στην προηγούμενη περίπτωση.

Επιπροσθέτως, ο Γιώργος έχει εξαφανιστεί. Κανείς δεν γνωρίζει πού είναι και αν ζει.

Φυσικά και δεν ευθύνεται η επιμελήτρια.

Αλλά αυτές οι δύο, έστω, αυτές οι δύο μόνο, γιατί υπάρχουν κι άλλες πολλές, ιστορίες των στοιχειωμένων πληκτρολογίων, και κυρίως αυτών των πλήκτρων: Των delete και άλλων συναφών, καλό είναι να ακουστούν κάποτε…

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular