Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

«Ο θρήνος ταιριάζει στις γυναίκες κι αυτό με βόλευε. Oπως όλες τις “πατρίδες”, έτσι και την Ελλάδα τη φανταζόμαστε και την παριστάνουμε, παραδόξως, σαν γυναίκα. Μια γυναίκα, λοιπόν, ταυτίζεται πολύ εύκολα με την ίδια την Ελλάδα. Έτσι, όταν διαμαρτύρεται και κλαίει η ηρωίδα, διαμαρτύρεται και κλαίει η Ελλάδα. Κι εγώ ακριβώς αυτό ήθελα να κάνω -να βάλω την Ελλάδα να κλάψει, να κλάψω την Ελλάδα, να κλάψω με την Ελλάδα. Αλλ’ από την άλλη μεριά δεν ήθελα και να περιοριστώ στο κλάμα. Ήθελα να τελειώσω με μια νότα αισιοδοξίας και κατάφασης, που κι αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό των Ελλήνων σαν φυλής κι επί πλέον αισθητικά απαραίτητο. Αλλιώς το “Τρίτο στεφάνι”, ήδη αρκετά καταθλιπτικό, θα γινόταν μια θηλιά γύρω απ’ το λαιμό του αναγνώστη». 

Δε νομίζω ότι υπάρχουν καταλληλότερα λόγια για να περιγράψουν τι ήθελε να μοιραστεί ο Ταχτσής στο βιβλίο του ‘Το Τρίτο Στεφάνι’ από εκείνα του ίδιου.

Ο ίδιος μεγαλωμένος σε μητριαρχική οικογένεια,- εμπνεύστηκε το ρόλο της Εκάβης από τη γιαγιά του- θέλησε να αποτυπώσει την κοινωνία της εποχής ’30-’50 μέσα από γεγονότα τραγικά, γραμμένα με μεγάλη δόση χιούμορ και «ελαφρότητας» μερικές φορές. Η γυναίκα στο έργο του έχει όλους τους ρόλους της, άλλοι της έχουν πάει καλά κι άλλοι όχι. Ηθική σύζυγος και παράλληλα νευρωτική μητέρα που δεν αντέχει το ίδιο της το παιδί χωρίς όμως να αρνείται την αγάπη και την τρυφερότητα που νιώθει για εκείνο. Γυναίκα δυναμική, αποφασισμένη να τα βγάλει πέρα στα δύσκολα, εξαρτημένη την ίδια στιγμή από τον ανδρικό φύλο είτε ως σύζυγος είτε ως μάνα. Γυναίκα κουτοπόνηρη, γεμάτη προκαταλήψεις, συμπονετική και φιλόξενη την ίδια στιγμή.

Μέσα από την αφήγηση των δύο γυναικών δεν περιγράφεται μόνο η ιδιοσυγκρασιά του φύλου αλλά σκιαγραφείται η μεταπολεμική κοινωνία στην Ελλάδα, με αναφορές στην εποχή του Μεταξά και της Κατοχής. Οι άνθρωποι του Ταχτσή δεν είναι κομμουνιστές, ούτε και εθνικόφρονες. Είναι απλοί οικογενειάρχες που βρίσκονται στη μέση μιας καταιγίδας και προσπαθούν να επιβιώσουν, διατηρώντας όσο το δυνατόν την αξιοπρέπεια τους. Αλλά και να ευτυχήσουν. Βάζουν τα δυνατά τους, χρησιμοποιούν κάθε τρόπο που μπορεί να τους οδηγήσει στην ευτυχία και δέχονται κάθε κακουχία για αυτή. Την κηνυγούν. Κι αυτό το χαρακτηριστικό δε νομίζω ότι παύει να υπάρχει σε καμία εποχή, ούτε καν στον πόλεμο.

Ο Ταχτσής αφηγείται καταστάσεις σοβαρές έως τραγικές χωρίς μελόδραμα, χρησιμοποιώντας σαν όπλο του το χιούμορ. Και οι χαρακτήρες που δημιουργεί είναι πολυδιάστατοι, ρεαλιστικοί, πιστεύεις ότι είναι πιθανό να τους έχεις γνωρίσει κάποια στιγμή στη ζωή σου, θα μπορούσαν να είναι ακόμα και συγγενείς σου.

Το δυνατό του χαρτί βέβαια δεν είναι μόνο οι ήρωες του, μόνοι τους δε θα μπορούσαν να σταθούν. Είναι και ο λόγος του. Λόγος προφορικός, με γλωσσικά στοιχεία της μικροαστικής τάξης στην οποία ανήκε και ο ίδιος.  Ένας χείμαρρος που τελειώνει, αν τελειώνει, στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Μια ιστορία χωρίς αρχή και τέλος, έτσι όπως είναι μάλλον και η ζωή. Σίγουρα εκκεντρικός και πρωτότυπος για την εποχή του.

Σημείωση

Το αρχικό απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Κ. Ταχτσή στον Γ.Κ.Πηλιχό, στο περιοδικό «Ταχυδρόμος»

Πηγή

Το επίμετρο από το ‘Τρίτο Στεφάνι’, εκδόσεις Γαβριηλίδης

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular