Την πρώτη φορά που διάβασα τη Μεγάλη Χίμαιρα πρέπει να ήμουν γύρω στα δεκαεπτά και τολμώ να πω ότι δε μου άρεσε ιδιαίτερα.

Θύμωσα με τη Μαρίνα αλλά και τον ίδιο τον Καραγάτση που άφησε την ηρωίδα του να καταστραφεί. Παρόλο που απόλαυσα περισσότερο το τρίτο μέρος του βιβλίου, όπου έρχεται η συναισθηματική, ψυχολογική και κυριολεκτική καταστροφή της ηρωίδας, μου φαινόταν αδιανόητο να το κάνει όλο αυτό μια γυναίκα στον εαυτό της. Πλέον, νομίζω ότι εκείνη μου η στάση οφείλεται στο νεαρό της ηλικίας, όντας ανώριμη ίσως ακόμα να κατανοήσω τη δύναμη του έρωτα και του πάθους που μπορεί απλά να σε διαλύσει.

Ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο 13 χρόνια αργότερα οφείλω να ομολογήσω ότι απλά το λάτρεψα. Η ηλικία είναι διαφορετική, τα βιώματα περισσότερα και -μάλλον- ουσιαστικότερα. Οι πιθανότητες να έχεις πληγώσει/ πληγωθεί είναι περισσότερες από εκείνες της εφηβείας, άρα το βιβλίο έχει διαφορετική επίδραση πάνω σου. Κάτι τέτοιο νομίζω ότι συνέβη και σε μένα. Τώρα μπορώ να κατανοήσω την εσωτερική πάλη της Μαρίνας, ίσως και να δικαιολογήσω τις επιλογές της. Σημαντικό ρόλο στα νέα συναισθήματα που μου προκάλεσε το βιβλίο διαδραματίζει και η απίστευτη ικανότητα του Καραγάτση να διεισδύει μέσα στην ψυχοσύνθεση του κάθε ήρωα του. Δε δημιουργεί μονοδιάστατα πρόσωπα, αντίθετα συνθέτει ήρωες ολοκληρωμένους, πραγματικούς, με συναισθήματα και προβλήματα, ήρωες που μπορούν απλά να σε συναρπάσουν και να σε κάνουν να ταυτιστείς μαζί τους. Το ίδιο έκανε και σ’ αυτό του το μυθιστόρημα. Ίσως λόγω αυτής  της ικανότητας του να έχει καταφέρει να είναι το έργο του επίκαιρο, σύγχρονο.

Η Μεγάλη Χίμαιρα είναι η συμπληρωμένη έκδοση της Χίμαιρας, έργο που ανήκει στην τριλογία του συγγραφέα Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο και περιλαμβάνει επίσης τα O Συνταγματάρχης Λιάπκιν και Γιούγκερμαν. Κοινό τους θέμα είναι η προσπάθεια τριών ξένων που βρέθηκαν στην Ελλάδα να προσαρμοστούν σε αυτή, προσπάθεια αποτυχημένη και στις τρεις περιπτώσεις. Στέκομαι περισσότερο στη Χίμαιρα γιατί σε αυτό το έργο ο ρόλος της γυναίκας είναι διαφορετικός σε σχέση με τα άλλα δύο της ‘ίδιας σειράς’. Εδώ η γυναίκα δεν παίζει ρόλο συμπληρωματικό, η προσωπικότητα της δεν προσαρμόζεται στην ανάγκη του κεντρικού ήρωα όπως συμβαίνει στον Συνταγματάρχη Λιάπκιν και τον Γιούγκερμαν. 

Αποκτήστε το Βιβλίο

Η Μαρίνα είναι το κυρίαρχο πρόσωπο που γεμίζει τη σκηνή και οι δύο άλλοι κεντρικοί ήρωες, Γιάννης και Μηνάς, είναι που τη συμπληρώνουν. Η Μαρίνα είναι μια γυναίκα δυναμική και ταυτόχρονα ευάλωτη απέναντι στον έρωτα, που δε διστάζει να εγκαταλείψει τον άντρα που δεν την καλύπτει σαρκικά αλλά και να ακολουθήσει χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνον που της ξυπνά ερωτικά ένστικτα. Είναι η ίδια γυναίκα που, ακολουθώντας τη μοίρα της, αφήνεται στον έρωτα που τελικά την καταστρέφει και την οδηγεί στον θάνατο. Ο Καραγάτσης προσεγγίζει με μαεστρία τη γυναικεία ψυχοσύνθεση σε τέτοιο βαθμό που κάθε αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με τη Μαρίνα. 

Αποκτήστε το βιβλίο

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του έργου του Μ. Καραγάτση. Ήρωες και ηρωίδες γεύονται πάθη και ηδονές, χωρίς την ικανότητα αντίστασης, και βιώνουν τις καταστροφικές συνέπειες. Και παρόλο που είχε κατηγορηθεί στην εποχή του για τον τρόπο που χειρίζεται τον έρωτα στα μυθιστορήματα του εστιάζοντας μόνο στα σαρκικό μέρος, η προσέγγιση του δεν είναι μόνο σαρκική αλλά παράλληλα ψυχολογική και συναισθηματική. Με μια λέξη, ολοκληρωμένη.

Αποκτήστε το βιβλίο

Η μεγάλη χίμαιρα” είναι ένα λεπτομερές ψυχογράφημα.

Ο συγγραφέας καταπιάνεται με ένα γυναικείο χαρακτήρα και τον αναλύει συστηματικά. Η ιστορία της Μαρίνας, μιας νεαρής Γαλλίδας που ερωτεύεται, παντρεύεται και ακολουθεί τον άνδρα της στη Σύρα, στο πατρικό του σπίτι της Επισκοπής. Εκεί ζει, κάτω από τον βαρύ, αποδοκιμαστικό ίσκιο της πεθεράς της. Καθώς η Μαρίνα συνδέει την τύχη της με τα βαπόρια του άνδρα της, κάθε ψυχική της αναταραχή έχει περίεργες συνέπειες πάνω στη ζωή τους. Όταν έρχεται η οικονομική καταστροφή που είναι συνδεδεμένη με την ψυχική φθορά της ηρωίδας, τότε όλα μπαίνουν στο φαύλο κύκλο του έρωτα και του θανάτου.

Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα τ’ αγιάζι σιγοπνέει μέσα στην κάμαρα, φτάνει αδύναμο ως το κρεβάτι και δροσίζει τ΄ ολόγυμνο κορμί της. Ανακουφίστηκε, την έπιασε κάτι σαν αποκάρωμα∙ κι αποκοιμήθηκε. Μα δεν ήταν ύπνος αυτός. Ήταν μια κακή νάρκη, ένα λάφιασμα. Κάθε τόσο τα όνειρα την ανατάραζαν, τη στριφογύριζαν στο κρεβάτι με μοχθηρία, ώσπου το κορμί της κουράστηκε να παλεύει με τους ίσκιους. Απόμεινε μπρουμυτισμένη. Ο νυχτερινός αγέρας γίνηκε χίλια χέρια, μύρια πονηρά δάχτυλα που τη χάιδευαν στο ριζάφτι, στο μάκρος της ραχοκοκαλιάς, με περίτεχνα παιχνιδίσματα, να χαλαρώσουν το σφίξιμο των μερών της. Αυτό της άρεσε. Χαμογέλασε, μες στον ύπνο της∙ και χάθηκε σ’ ένα γκρεμό, σ’ ένα πέσιμο απέραντο, ιλιγγιακό. Στο βάθος του γκρεμού ήταν ένας άντρας. Δεν τον είδε∙ δεν πρόφτασε να τον δει. Ώσπου να γυρίσει, αυτός είχε κιόλας έρθει από πίσω της∙ την άρπαξε στα δυνατά της χέρια, κόλλησε το κορμί του στο κορμί της και την έσφιξε τόσο, που η ανάσα της κόπηκε σε λόξυγκα ηδονής.
Είδε κι άλλα όνειρα, πολλά, ανακατωμένα και παράλογα. Μόλις τα ’βλεπε, αμέσως τα ξεχνούσε. Περνούσαν, το ’να πίσω απ’ τ’ άλλο, σαν μια ανόητη κι ανιαρή κινηματογραφική ταινία, που δεν εντυπώνει την παραμικρή εικόνα στη μνήμη. Μα κάθε τόσο ο άντρας του γκρεμού ξαναγύριζε. Πεταγόταν αναπάντεχα, τη στιγμή που ούτε υποψιαζόταν την παρουσία του. Ερχόταν πάντοτε από πίσω της, μουλωχτός και θεληματικός, για να την αγκαλιάσει με δύναμη κυρίαρχη και να τη ρίξει σ’ ηδονική εξουθένωση. Αυτό γίνηκε πολλές φορές, αμέτρητες, κι ολοένα μέσα στον ακαθόριστο συρφετό των ονειρικών εικόνων. Ήρθε όμως η στιγμή που όλος αυτός ο μπερδεμένος όγκος των ονείρων άρχισε να παίρνει μορφή πιο συγκεκριμένη.

 *** Πηγές:  Γιάννης Χατζίνης, Προτιμήσεις  ΕΚΕΒΙ

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.