Κανείς δεν θέλει να μιλήσει για τον θάνατο και κυρίως για το δικό του.
Κι όμως δεν υπάρχει τίποτε πιο αστείο από το θάνατο, ίσως γιατί οι άνθρωποι τον φοβούνται υπερβολικά. Ένας συγγραφέας θα μπορούσε να αφηγηθεί το δικό του θάνατο – και κάποιοι το έχουν ήδη κάνει με τον αφηγητή τους να διηγείται τα ευτράπελα της κηδείας του μέσα από το αναπαυτικό του φέρετρο. Άλλος θα μπορούσε να περιγράψει με κωμική διάθεση τις κηδείες άλλων ανθρώπων. Ας σοβαρευτούμε όμως. Οι μεγάλοι συγγραφείς μίλησαν για τον θάνατο, σαν να τον είδαν από την πίσω πλευρά του τοίχου. Το έκανε ο Σαίξπηρ στον Άμλετ, ο Τολστόι στον Ιβάν Ίλιτς, ο Κάφκα στη Μεταμόρφωση… Κι όσο ζοφερά και αν φαίνονται τα κείμενά τους, ο απροκατάληπτος αναγνώστης διακρίνει σε αυτά το ανάλαφρο, ζωογόνο άρωμα της ειρωνείας…
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.