Ο νομπελίστας Samuel Beckett αποτελεί ανυπέρβλητη και συνάμα αμφιλεγόμενη λογοτεχνική φιγούρα.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιρλανδία όταν αυτή αποτελούσε αποικία του Ηνωμένου Βασιλείου, γεγονός που επηρέασε τόσο τον ίδιο αλλά και το συγγραφικό του έργο. Αργότερα μετακόμισε στο Παρίσι, όπου πολλοί καλλιτέχνες είχαν καταφύγει, μιας και σαν πόλη προσφέρονταν για την ανάπτυξη των τεχνών καθώς υποστήριζε την ελευθερία έκφρασης.  

Ο Beckett έδωσε μια νέα διάσταση στο θέατρο του 20^ου αιώνα. Δεν φοβόνταν να βυθιστεί στο σαγηνευτικό παράλογο. Κανόνες δεν τον περιόριζαν. Γραμμές και κλειστές πόρτες δεν υπήρχαν για να τον κρατήσουν πίσω. Μετέφερε στο χαρτί και στη σκηνή, έννοιες και πράξεις με τις οποίες άλλοι δύσκολα καταπιάνονταν. Η γλώσσα του ήταν μεν απλή αλλά σκοτεινή, ασαφής και γεμάτη πλούσιους συμβολισμούς. Λέξεις με διπλές σημασίες εύκολα παρασύρουν τους πρωταγωνιστές του σε τραγελαφικές συζητήσεις οι οποίες κρατούν την κριτική σκέψη των θεατών/αναγνωστών σε εγρήγορση αλλά προσφέρουν ταυτόχρονα και μια πολυπόθητη αποφόρτιση.   

 Στα μικρά σε έκταση μα περίτεχνα έργα του, προκαθορισμένο ή ξεκάθαρο τέλος δεν υπάρχει. Οι ιστορίες του είναι σαν ένα κουβάρι που ξεδιπλώνεται μόνο και μόνο για να ανακατευτεί και πάλι πλησιάζοντας το φαινομενικό τέλος.

Οι χαρακτήρες του προσπαθούν, ορισμένες φορές μανιωδώς, να κατανοήσουν την ταυτότητα τους με το να αναπολούν το παρελθόν. Είναι άνθρωποι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, μοναχικοί και υπόδουλοι του χρόνου.

Άνθρωποι παγιδευμένοι στην άκαρπη καθημερινότητα, όλοι ψάχνουν μάταια την σωτηρία, την έξοδο. Ζωές κομμένες απότομα στη μέση που σαν χαλασμένοι δίσκοι κολλούν κάθε φορά στο ίδιο σημείο. Σχέσεις καταδικασμένες από μια άγνωστη ανώτερη δύναμη ή, όπως θα μας κάνει ο Beckett να αναρωτηθούμε, μήπως αυτή η δύναμη είναι ο ίδιος μας ο εαυτός; Πλάσματα που προσμένουν πιστά μια οποιαδήποτε αλλαγή που θα τους απελευθερώσει. Μια αλλαγή που δεν έρχεται ποτέ σαν απομηχανής θεός ή που ποτέ οι ίδιοι δεν τολμούν.      

Τα σκηνικά του αφηρημένα. Η γραφή του αποσπασματική, δεν παρουσιάζει γραμμικότητα στον χωροχρόνο. Παράδοξες και παράλογες καταστάσεις είναι για τον θεατρικό συγγραφέα πηγή γέλιου και απόγνωσης. Για τον Beckett ολοκληρωμένη ταυτότητα δεν υπάρχει. Στο θέατρο του παραλόγου για το οποίο και έγραφε, οι χαρακτήρες στερούνται της γνώσης που έρχεται με το πλήρωμα του χρόνου. Μήπως όλα αυτά ακούγονται οικεία; Μήπως αυτά συμβαίνουν και κάτω από την σκηνή;

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.