Ο Χρήστος Αστερίου απαντά στο Ερωτηματολόγιο του L

20 October 2013

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Περιγράψτε μας την εικόνα του εφηβικού δωματίου σας και βάλτε μας και το σχετικό soundtrack.

Γενικώς ακατάστατο. Η εφηβεία είναι εξίσου φρικτή με τα γηρατειά, φαντάζομαι. Και στις δυο περιόδους διαθέτεις ένα σώμα σε αναμονή που περιμένει αβοήθητο την επόμενη μέρα. Θυμάμαι μόνο μια αφίσα της καλλονής Κρίστι Μπρίνκλεϊ στον τοίχο και μια ριγέ, φυστικί-κρεμ ταπετσαρία της δεκαετίας του ΄70 που έντυνε το δωμάτιο. Το σάουντρακ εναλλασσόμενο: κάθε απόγευμα στις 4 το επέλεγε και το παρουσίαζε από την συχνότητα του Πρώτου Προγράμματος η φωνή του Γιάννη Πετρίδη.

Αν παρομοιάζατε το έργο σας με ζωγραφική, ποιος ζωγράφος θα ήσασταν;

Δύσκολη ερώτηση. Θα ευχόμουνα να γινόμουν κάποιος με την φαντασία του Μπέηκον, το χέρι του Κίρχνερ και την ευφυία του Μαγκρίτ, αλλά ίσως να είμαι απλώς και μόνο ένας πλανόδιος ερασιτέχνης που σκιτσάρει πορτραίτα στην Μονμάρτη για 50 Ευρώ.

Με ποιον λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να έχετε ερωτική σχέση;

Με την λαίδη Τσάτερλι σ’ ένα δάσος πνιγμένο στην ομίχλη.

Ποια η ιδανική θερμοκρασία περιβάλλοντος (υπό σκιά η μέτρηση) για να διαβάζετε ή να γράφετε;

Θερμοκρασία δωματίου μια χειμωνιάτικη βραδιά ενώ έξω χιονίζει ακατάπαυστα. Η επιθυμητή αίσθηση προκύπτει απ’ αυτή την αντίθεση.

Υπάρχει κάτι ή κάποιος λόγος που θα σας έκανε να σταματήσετε το γράψιμο;

Δεν είμαι γραφομανής και ψάχνω δεκάδες δικαιολογίες για να αποφύγω την ψυχοφθόρο διαδικασία της γραφής που δικαιώνεται μόνο πολύ σπάνια και μετά από αμέτρητες θυσίες. Θα σταματούσα αν με καταλάμβανε οριστικά η αίσθηση της ματαιότητας, απ’ την οποία -όπως πολλοί άλλοι συγγραφείς- προσπαθώ συνεχώς να ξεφύγω.

Έχετε κλάψει ποτέ για ένα στίχο ή για μια φράση που διαβάσατε;

Πολύ παλιά, διαβάζοντας για πρώτη φορά τα «Γράμματα σ’ έναν νέο ποιητή» του Ρίλκε.

Ποια θα ήταν η πιο ακραία πράξη θυσίας που θα κάνατε για έναν άνθρωπο που αγαπάτε πολύ;

Όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε καιρό ειρήνης (και δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει άλλη τέτοια γενιά σαν την δικιά μας εδώ και πολύ καιρό) δεν μπορούμε παρά να θεωρητικολογούμε απαντώντας σε μια τέτοια ερώτηση. Η εμπειρία έχει δείξει πως ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει τα πάντα αν χρειαστεί –μένει μόνο να το αποδείξει.

Αν ο έρωτας και ο θάνατος είναι τα δύο μεγάλα θέματα της λογοτεχνίας, ποιο είναι για σας το τρίτο κατά σειρά;

Όλα τα υπόλοιπα είναι υποθέματα. Θα έλεγα την προδοσία.

Ποιο είναι το πιο υπερτιμημένο βιβλίο όλων των εποχών;

Η Λολίτα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Πολλοί λένε πως είναι το καλύτερο βιβλίο όλων των εποχών, ενώ είναι απλώς και μόνο ένα αριστούργημα.

Γιατί δε λέμε πάντα την αλήθεια;

Γιατί θα ήμασταν αφόρητα βαρετοί.

Ο Χρήστος Αστερίου γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Σπούδασε γερμανική και ελληνική φιλολογία στην Αθήνα, στο Βίρτσμπουργκ και στην Ζυρίχη. Έχει δημοσιεύσει την συλλογή διηγημάτων Το γυμνό της σώμα και άλλες παράξενες ιστορίες (Πατάκης 2003) και τα μυθιστορήματα Το ταξίδι του Ιάσονα Ρέμβη. Μια αληθινή ιστορία (Πατάκης 2006, Πόλις 2013). Επιμελήθηκε τις επιστολές του Δ.Π. Παπαδίτσα προς τον Ε.Χ. Γονατά Να μου γράφεις έστω και βαδίζοντας (Πατάκης 2001) και μετέφρασε λογοτεχνικά και φιλοσοφικά βιβλία από τα γερμανικά (Κρίστα Βόλφ, Χανς-Γκέοργκ Γκάνταμερ). Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες θεματικές ανθολογίες κι έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά και στα σέρβικα.

To τελευταίο του βιβλίο Ίσλα Μπόα (Πόλις 2012) είναι ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα για τον μοντέρνο ανθρωπισμό και τις «παράπλευρες απώλειες» με φόντο την οικονομική -και όχι μόνο- κρίση. Γνωρίστε το εδώ.