Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ (κεφάλαιο 7), του Γιώργου Πανόπουλου

8 November 2014

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

«Και μη σας φαίνεται παράξενο. Γιατί κι ο ίδιος ο σατανάς μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός.

Δεν είναι λοιπόν μεγάλο πράγμα όταν και οι υπηρέτες του σατανά μεταμφιέζονται σε υπηρέτες της δικαιοσύνης.

Το τέλος τους θα είναι ανάλογο με τα έργα τους.

Σας επαναλαμβάνω. Μη με θεωρήσει κανείς ανόητο.

Αν όμως δε γίνεται αλλιώς, πάρτε με για ανόητο ώστε να καυχηθώ κι εγώ για λίγο.» (Επιστολή Β’ προς Κορινθίους, κεφ.11, 14-16.)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

O ουρανός είναι άπειρος για να χωρά τις σκέψεις των ανθρώπων και όσες από τις επιθυμίες μας απέμειναν εκεί μετά τη γέννηση μας. Όλοι μας ήρθαμε στη γη για κάποιο σκοπό. Ο Θεός μας τον παρέδωσε σε ένα επίχρυσο κουτάκι, που όμως εμείς χάσαμε. Κι έτσι, σκοπός μας έγινε η αναζήτησή του κάπου στον ουρανό, κάπου κοντά στο δημιουργό. Όσο απομακρυνόμαστε από Εκείνον, τόσο πιο μακριά βρισκόμαστε από το σκοπό της ζωής.

*****

Η Εύα καλωσόρισε την πρώτη μέρα στη δουλειά με ένα χαμόγελο. Για την ακρίβεια, δεν το θεωρούσε δουλειά, αλλά εφόσον πληρωνόταν γι’ αυτό, όφειλε να το αποκαλεί έτσι. Η ομάδα της ονομαζόταν Όαση και απαρτιζόταν από εφτά άτομα, τέσσερις άνδρες και τρεις γυναίκες σε σχετικά μικρή ηλικία. Με τα σεμινάρια αυτοβελτίωσης που είχε παρακολουθήσει στη Νέα Υόρκη και αρκετές διαλέξεις πνευματικών ανθρώπων, θα επιχειρούσε να προσφέρει γαλήνη στις ψυχές αυτών των νέων μέσα από συμβουλές και διαλογιστικές συνεδρίες.

Ο Μάνος και ο Στέφανος ήταν αδέλφια. Είχαν μεγαλώσει στην επαρχία και ανέβηκαν από τη Μονεμβασιά όταν πέρασαν στο πανεπιστήμιο. Οδηγήθηκαν στην Όαση ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που κόστισε τη ζωή και των δύο γονιών τους. Οι νύχτες τους γέμισαν εφιάλτες και η ανάγκη για λύτρωση ήταν αδήριτη. Ο Διονύσης ήταν αναθρεμμένος με τους ευγενικούς και καλούς τρόπους που άρμοζαν στην πλούσια οικογένεια που ανήκε. Δούλευε ήδη για τον πατέρα του, καθώς ήταν άριστος στα οικονομικά. Υπήρχαν όμως θέματα που τον βασάνιζαν σχετικά με την αποδοχή του ίδιου του εαυτού του. Η Λένα κι η Γιωργία ήταν φίλες. Δεν είχαν περάσει πουθενά κι έτσι δούλευαν από’ δω κι από’ κει. Ύστερα από ένα ξέφρενο πάρτυ, περπατούσαν χαράματα μεθυσμένες μπροστά από τα γραφεία της Όασης. Κι η παρόρμηση της στιγμής τις ώθησε να ενταχθούν. Πιο δύσκολη περίπτωση συνιστούσε η Μαργαρίτα. Πρώην τοξικομανής, προσπαθούσε να ισορροπήσει στη νέα πραγματικότητα. Και τέλος το νέο τους μέλος, ο Χάρης. Γι’ αυτόν δεν ήξεραν ακόμη τίποτα. Και φαινόταν πολύ κλειστός χαρακτήρας.

*****

«Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε -όπως σε όλα τα αγόρια- να παίζω με όπλα και να κυνηγάω τους κακούς», εξομολογούταν ο Μάρκος στη Βασιλική. «Αλλά όχι όπως τα άλλα αγόρια. Ήθελα να επιβάλλω την τάξη. Ήθελα να είμαι αυτός που θα έβαζε στην άκρη όποιον έκανε το κακό. Δε μου άρεσε να σκοτώνω… Το αποδεχόμουν σαν όρο του παιχνιδιού. Ήταν αναγκαίο, αν ήθελα να εξουδετερώσω την κακιά δύναμη. Κι έτσι άρχισα να κάνω όνειρα να γίνω αστυνομικός. Λες κι ο Θεός μου είχε ενσταλάξει ένα έμφυτο ένστικτο δικαιοσύνης κι οδηγούμουν σε αυτό. Ήθελα να πιάσω όλους τους κλέφτες, τους ληστές και τους εμπόρους ναρκωτικών! Και βρέθηκα να κυνηγάω τους πιο φοβερούς εγκληματίες. Ανθρώπους που αποφασίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να αφαιρούν ζωές. Και το ίδιο δικαίωμα έχω κι εγώ, να τους αφαιρέσω τη δική τους. Ήθελα να είμαι στην αστυνομία για μια καλύτερη κοινωνία, αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κοινωνία. Κατοικούμε ακόμα σε μία ζούγκλα που ο καθένας παραμονεύει, ώστε την κατάλληλη στιγμή να καταπατήσει την ελευθερία του άλλου. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κερδίσουμε περισσότερα, κι όταν έχουμε την ευκαιρία, κάτω απ’ το τραπέζι παρανομούμε γι’ αυτό. Κι εγώ πληρώνομαι όχι για να καταστείλω όλη αυτή την ανομία, αλλά για να καταφέρνω να επιζώ. Πληρώνομαι για να τους βλέπω να παρανομούν και εγώ να παραμένω αδιάφθορος…»

Ο Αγαμέμνων άνοιξε την πόρτα και διέκοψε την ανάλαφρη συζήτησή τους. Οι εξελίξεις έτρεχαν και ξεπερνούσαν κάθε νοσηρή φαντασία. Η δράση του απόστολου Κυρίου απέκτησε κοινωνικό αντίκτυπο. Κάποιοι υιοθέτησαν την τελευταία διακήρυξη του αποστόλου, την ανέβασαν στο facebook και δημιούργησαν μια ομάδα με τίτλο «Ελευθερία στον απόστολο Κυρίου». Αυτή η ομάδα, της οποίας τα μέλη έφταναν τα 1500, ενστερνιζόταν τις ιδέες του δολοφόνου. Τα μέλη της δεν διέπονταν από θρησκευτικό ανάστημα, αλλά από κοινωνική οργή. Καθύβριζαν την εκκλησία και τους ιερείς και πρόσταζαν τον απόστολο Κυρίου να εξακολουθήσει να απαλλάσσει την κοινωνία από τέτοια καθάρματα. «Όλοι οι υποκριτές αξίζουν το θάνατο», ισχυρίζονταν , και ανακήρυσσαν ήρωα το φονιά τους.

Μια τέτοια διάσταση του προβλήματος φάνταζε τρομακτική. Ο Μάρκος αναλογίστηκε τις συνέπειες. Ένα πλήθος ανθρώπων θεωρούσε δίκαιες τις πράξεις ενός ψυχοπαθή! Κι αν αυτή η αντίληψη διευρυνόταν, θα αποτελούσε τροχοπέδη στην καταδίωξη του εγκληματία. Κανείς δε θα είχε την πρόθεση να καταδώσει στοιχεία γι’ αυτόν, αν υπήρχαν. Φαντάστηκε ακόμα και διαδηλώσεις υπέρ του. Η χώρα είχε ανάγκη από έναν ήρωα κι ίσως στο πρόσωπό του να τον έβρισκε. Δεν ήταν η πρώτη φορά, εξάλλου, που ένα κομμάτι του λαού συντασσόταν με τις ακρότητες.

*****

Η Εύα όταν μιλούσε προσπαθούσε να έχει ήρεμη φωνή.

«Είμαστε όντα ενωμένα με το δημιουργό. Ο Θεός ενυπάρχει μέσα μας, όπως ακριβώς βρίσκεται παντού γύρω μας. Μας εναπόθεσε ένα μεγάλο δώρο, το πνεύμα του, γιατί κι ο ίδιος είναι πνεύμα. Όταν μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, δεν παρέλειψε την πιο σημαντική ουσία. Χάρη στο πνεύμα του γνωρίζουμε το σκοπό της ύπαρξης μας. Μόνο που ως άνθρωποι έχουμε ασθενή μνήμη και μειωμένη αντίληψη.

Όταν ήμασταν έμβρυα τρεφόμασταν από ένα όργανο που λέγεται πλακούντας. Κλεισμένοι στη γυάλα μας δεν είχαμε ιδέα για το τι κρύβεται πίσω από αυτή. Μια μητέρα θα μας ήταν αδιανόητη ιδέα. Έτσι, αντίστοιχα, τώρα που βγήκαμε στον κόσμο είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια μεγαλύτερη γυάλα από την οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξη του Θεού. Έχουμε χάσει την επικοινωνία μαζί Του. Όμως εκείνος υπάρχει. Και είμαστε τυχεροί γιατί υπάρχει και μέσα στη γυάλα.

Ένα ακόμα ελάττωμα μας είναι η ασθενής μνήμη. Αναπτύσσεται σιγά-σιγά. Δε θυμόμαστε τίποτα από την κοιλιά της μάνας μας. Αρχίζουμε και θυμόμαστε από μεγαλύτεροι. Έτσι, λίγο-λίγο, προσπαθούμε να επαναφέρουμε στη μνήμη μας για ποιο λόγο επισκεφτήκαμε τη Γη.

Αυτή η διαδικασία καλείται έμπνευση. Αφορά την επανασύνδεσή μας με το πνεύμα μας και με το Ανώτερο Ον».

*****

Εν όψει της αποψινής της εκπομπής η Στεφανία ανέλυε τις τερατώδεις διαστάσεις που είχε πάρει το θέμα το δολοφονιών του απόστολου Κυρίου. Όφειλε να πρυτανεύσει η λογική και να εκφράσει την αντίθεση της σε όλους αυτούς που είχαν ταχθεί με το μέρος αυτού του αδίστακτου δολοφόνου. Η χώρα διοικούνταν με νόμους. Η αστυνομία ήταν θεματοφύλακας κι έπρεπε να επιβληθεί. Όποιος είχε λόγο, μπορούσε να καταγγείλει κάθε πολίτη ή κληρικό που παρανομεί. Η αυτοδικία αποτελεί έγκλημα που οδηγεί τον άνθρωπο πίσω στην πρωτόγονη εποχή. Μα τι στο καλό; Θα γίνονταν ζούγκλα; Όλα αυτά σκεφτόταν και ο θυμός της δυνάμωνε. Ασφαλώς δύο κηδείες μέσα σε μια εβδομάδα ήταν δυσβάσταχτο φορτίο για μια κοινωνία.

«Με συγχωρείτε. Μπορώ να σας διακόψω;»

Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Η δημοσιογράφος στράφηκε και είδε έναν άντρα μετρίου αναστήματος, απλά ντυμένο, με τζιν παντελόνι και πράσινη μπλούζα.

«Λέγομαι Ευστράτιος Σταματόπουλος και μέχρι πριν λίγες ώρες ήθελα να φέρω το χρίσμα της ιεροσύνης. Τώρα, πολύ φοβάμαι ότι θα αναγκαστούν να με καθαιρέσουν. Έχω λάβει ένα dvd από τον απόστολο Κυρίου και σας παρακαλώ να με αφήσετε να μιλήσω στην εκπομπή σας απόψε.»

Δεν άρθρωσε λέξη. Η αποφασιστικότητα του άντρα την ακινητοποίησε. Ο φόβος του τον είχε μεταβάλει σε έναν πιστό στρατιώτη που είχε σαφείς εντολές. Μα, όμως, ο απόστολος Κυρίου ζητούσε από τα θύματά του να απευθυνθούν στην αστυνομία, όχι στην τηλεόραση. Τι συνέβαινε αυτή τη φορά;

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ του Γιώργου Πανόπουλου

Επιμέλεια: Εύα Φωτεινιά

Παραγωγή εικονογράφησης εξωφύλλου: Δημήτρης Κορμπάς

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Ελίνα Παυλιδάκη

Για την εξέλιξη και την πορεία του βιβλίου μπορείτε να ενημερώνεστε άμεσα κάνοντας like και στη σελίδα μας στο facebook:

https://facebook.com/profile.php?id=658844804230067

το παρόν έργο συνιστά προϊόν πνευματικής ιδιοκτησίας και προστατεύεται από το ελληνικό δίκαιο με το Ν2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί μέχρι σήμερα, και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικών δικαιωμάτων. Επομένως απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή του κειμένου με οποιοδήποτε μέσο χωρίς τη γραπτή άδεια του δημιουργού. Παραχωρείται στην ιστοσελίδα dev.literature.gr με σκοπό τη αποκλειστική πρώτη δημοσίευση και η όποια αναδημοσίευση του κειμένου στο διαδίκτυο επιβάλλει να αναφέρει την πηγή της συγκεκριμένης και μόνο ιστοσελίδας.. ως δημιουργός δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν παραιτούμαι του δικαιώματός μου της κατόπιν έντυπης και ηλεκτρονικής έκδοσης.