Τι πραγματικά είναι τα παραμύθια; Πρόκειται για έναν φανταστικό κόσμο που έπλασε ο άνθρωπος ή μήπως είναι αλληγορικές εικόνες της ανιαρής μας πραγματικότητας ;
Για ποιο λόγο να είναι όλα τόσο όμορφα και χρωματιστά στα παραμύθια, ενώ στην πραγματικότητα ο κόσμος μας είναι λιγότερο ιδεατός ;
Γινόμαστε καθημερινά θύματα της ίδιας μας της ζωής –άθελά μας- με έναν ήρεμο, ανώδυνο και ευχάριστο τρόπο. Με σκοπό να κοιμίσουμε τα παιδιά μας, με σκοπό να τα οδηγήσουμε σε έναν άλλο κόσμο, λίγο πριν παραδοθούν στην αγκαλιά του Μορφέα, τους διαβάζουμε τα γνωστά, παλιά, λαϊκά παραμύθια.
Αυτά πλάθουν στο νου τους εικόνες γεμάτες ζωντάνια, χρώματα, φωνές, αρώματα, συναισθήματα. Εμείς, συνεχίζουμε την αδιάφορη ανάγνωση έως ότου κλείσουν τα μάτια τους και τελικά, κοιμηθούν.Ύστερα, συνεχίζουμε βιαστικά όλα όσα είχαμε αφήσει στη μέση, για να διαβάσουμε στο παιδί μας για εικοστή φορά αυτό το ‘’βαρετό’’ παραμύθι με τον πρίγκιπα που ερωτεύτηκε τη Σταχτοπούτα. (Τι σαχλαμάρα κι αυτή, ε; )
Υπάρχει κάποιος γονιός που μετά την ανάγνωση, να μπήκε στη διαδικασία να αναλύσει το λόγο ύπαρξης, ή καλύτερα, σύνθεσης αυτών των παραμυθιών; Η απάντηση (δυστυχώς) είναι όχι.
Τα παραμύθια είναι ανέκφραστα συναισθήματα, προβληματισμοί, διλήμματα, απογοητεύσεις, ανεκπλήρωτοι έρωτες, φόβοι και γενικά παιχνίδια του υποσυνείδητου, που με μια τεράστια ‘’έκρηξη’’ φαντασίας, αποτυπώθηκαν στο χαρτί με έναν όμορφο κι ευχάριστο τρόπο, για να μεταφέρουν στα παιδιά μα και στους μεγάλους ιδέες. Ιδέες για τη ζωή, την αγάπη, την καλοσύνη. Έρχονται για να μας διδάξουν πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν υπάρχει θέληση, αγάπη και φαντασία..πως ακόμα και το πιο –φαινομενικά- δύσκολο, φαντάζει εύκολο μπροστά στη δύναμη του ανθρώπου. Απομακρύνουν κάθε είδος ρατσιστικής ιδέας, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του έρωτα ανάμεσα στην πεντάμορφη και στο τέρας, μια ιδέα που στη σκληρή μας πραγματικότητα δεν θα γινόταν αποδεκτή. Υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν πως , ποτέ, καμία συγκυρία της ζωής δε θα μπορέσει να εμποδίσει τον άνθρωπο να αφήνει τη φαντασία του ελεύθερη ,να πλάθει σενάρια και ύστερα να τα ενσαρκώνει.
Με ποιο τρόπο θα τα διδάξουμε όλα αυτά στα παιδιά μας; Θα συνεχίσουμε να τους διαβάζουμε ένα ‘’ανιαρό’’ παραμύθι λίγο πριν κοιμηθούν, ή μήπως θα τους εξηγήσουμε πως πίσω από αυτούς τους όμορφους κόσμους υπάρχει η πραγματικότητα, η δική τους ζωή; Και θα μου πείτε ‘’Γιατί να καταστρέψω εγώ τη μαγεία του παιδιού μου, βάζοντάς το στη διαδικασία του να σκέφτεται συνδυαστικά;’’ Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια τη ζωή.
Κανένας γονιός δε θέλει να δει τα παιδιά του να γίνονται θύματα της φαντασίας τους, να θλίβονται όταν τελικά ανακαλύπτουν πως ο κόσμος που ζουν, δεν είναι όμορφος όσο ο κόσμος των παραμυθιών. Αν πραγματικά καταλάβουν –από μικρή ήδη ηλικία- τι ακριβώς είναι τα παραμύθια, τότε θα μάθουν και να σκέφτονται ορθά και ρεαλιστικά. Θα συνδυάζουν εικόνες της δικής τους ζωής, με εικόνες των μαγικών αυτών αλληγοριών που τους διάβαζαν οι γονείς τους για να κοιμηθούν. Δε θα θεωρούν πια τίποτα ακατόρθωτο και θα εφοδιάζονται συνεχώς με θέληση για ζωή, περιπέτεια, έρωτα…και που ξέρετε, μπορεί και το δικό σας παιδί να γίνει συγγραφέας και να γράψει το δικό του παραμύθι, το παραμύθι της δικής του μαγικής ζωής.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
