Ο Stephen King θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς τρόμου σε όλο τον κόσμο εδώ και πολλά χρόνια.
Έχει γράψει άπειρα βιβλία, πολλά από τα οποία έχουν γίνει ταινίες με μεγάλη επιτυχία. Πρόσφατα προβλήθηκε στις αίθουσες του κινηματογράφου η ταινία Carrie, που αφορά το βιβλίο που έγινε η πρώτη επιτυχία του συγγραφέα. Κάπου εδώ τελειώνει η Wikipedia.
Δεν έχω εντρυφήσει στο έργο του King. Δεν ξέρω αν είναι σωστή ακόμα και η λέξη «εντρυφήσει» αφού έχω διαβάσει λίγα βιβλία του. Επίσης δεν ξέρω τι να πιστέψω για τα πράγματα που έχω διαβάσει για εκείνον. Ότι είναι πολύ αξιόλογος συγγραφέας στο είδος του, καλός συγγραφέας γενικότερα, άνθρωπος κομπλεξικός, υπερεκτιμημένος, κλπ, κλπ… Έχω μόνο ένα επιχείρημα για να στηρίξω τη γνώμη μου για εκείνον, το βιβλίο του ‘Περί συγγραφής’. Ξεκίνησα μάλλον ανάποδα σε ό,τι αφορά το έργο του, το πρώτο του βιβλίο που διάβασα ήταν αυτό. Για όποιον δεν έχει τύχει να το διαβάσει ή έστω να το ακούσει, είναι ένα βιβλίο που ασχολείται με την συγγραφή, τα στοιχεία που την απαρτίζουν και ο τρόπος με τον οποίο γράφει ο King.
Έψαχνα να βρω ένα βιβλίο που σχετίζεται με τη συγγραφή και μπορεί να δώσει πληροφορίες στον οποιοδήποτε, αναγνώστη ή επίδοξο συγγραφέα. Ανακάλυψα ότι το διδάσκουν και σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής και τώρα ξέρω το λόγο. Είναι τόσο ευχάριστο στην ανάγνωση και μπορείς να μάθεις μερικά πράγματα για το θέμα αυτό και να νιώσεις μια μικρή ελπίδα ότι κι εσύ μπορείς να γράψεις κάτι (αλήθεια, πόσοι είχαν σκεφτεί μικροί ότι ήθελαν να γίνουν συγγραφείς;).
Το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι ένα είδος βιογραφικού σημειώματος, «η απόπειρα μου να δείξω πως διαμορφώθηκε ένας συγγραφέας. Όχι πως φτιάχτηκε·…». Ο συγγραφέας μας λέει τη δική του πορεία στη συγγραφή, δίνοντας παράλληλα πολλά στοιχεία και για την προσωπική του ζωή. Μέσα από τις περιγραφές του μαθαίνουμε ότι ξεκίνησε να γράφει ιστορίες στα έξι του χρόνια και άρχισε να στέλνει τις ιστορίες του σε περιοδικά στα δεκατρία. Ναι, τη ζωή του μπορείς να τη βρεις παντού στο ίντερνετ τώρα, αλλά πόσο πιο ωραίο είναι να σου την περιγράφει ο ίδιος, με τον απαραίτητο -και μόνο- συναισθηματισμό.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, ο συγγραφέας αρχίζει να δίνει τα στοιχεία που απαρτίζουν τον κόσμο της συγγραφής. Καταπιάνεται με όσα θέματα είναι σημαντικά για εκείνον σχετικά με τη συγγραφή και τα αναπτύσσει όσο χρειάζεσαι για να πάρει μια ιδέα κι εκείνος που έχει στο μυαλό του να γράψει αλλά κι εκείνος που θέλει απλά να μάθει τον τρόπο σκέψης και χάραξης δομής ενός συγγραφέα. Και το κάνει μόνο με ευχάριστο τρόπο. Πολλές στιγμές κατά την ανάγνωση είχα μια αίσθηση ότι τον είχα απέναντι μου και συζητούσαμε σαν δύο καλοί φίλοι για ένα θέμα που απλά αγαπάμε και οι δύο. Είναι γενναιόδωρος καθόλη τη διάρκεια και δείχνει να θέλει πραγματικά να βοηθήσει όσους έχουν έστω και μόνο σαν σκέψη τη συγγραφή.
Είναι σαφής, φιλικός και όπου χρειάζεται αυστηρός, χωρίς όμως να χάνει το χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό του. Προσπαθεί να αντισταθεί σθεναρά στα επιρρήματα που τόσο απεχθάνεται κι όταν δε το καταφέρνει, δε το κρύβει, δε μας αφήνει καν να το προσπεράσουμε. Γενικότερα είναι ειλικρινής. Και απλός. Κι είναι πιθανό να είναι η απλότητα του που κάνει και την πιο ακραία ιστορία του να φαντάζει σχεδόν πραγματική.
Θα κρατήσω εκείνη τη φράση που νομίζω ότι συνοψίζει το πως βλέπει τη συγγραφή:
«Αν θέλετε να γίνετε συγγραφέας πρέπει πάνω απ’ όλα να κάνετε δύο πράγματα: να διαβάζετε πολύ και να γράφετε πολύ. Δεν γνωρίζω κανένα τρόπο να παρακάμψετε αυτά τα δύο, να κόψετε δρόμο.»
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
