«Ποια είναι τα βιβλία που πρέπει όλοι να έχουν διαβάσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους;»

4 December 2019

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

«Ποια είναι τα βιβλία που πρέπει όλοι να έχουν διαβάσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους;»

H λίστα από το ειδησεογραφικό κοινωνικό δίκτυο Reddit στην ερώτηση «Ποια είναι τα βιβλία που πρέπει όλοι να έχουν διαβάσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους;».

Η λίστα με τα 15 βιβλία:

1. Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα (For Whom the Bell Tolls) του Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου είναι ο Αμερικανός ιδεαλιστής καθηγητής Ρόμπερτ Τζόρνταν, ο οποίος εγκαταλείπει την πατρίδα του και πηγαίνει στην Ισπανία για να πολεμήσει για την δημοκρατία κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Εκεί γνωρίζεται με μία ομάδα ντόπιων ανταρτών που αποτελείται από τρεις άνδρες και δύο γυναίκες και όλοι μαζί καταστρώνουν σχέδια για την ανατίναξη μιας γέφυρας. Μέσα στη σκληρότητα του πολέμου αναπτύσσεται κι ένα συναίσθημα ανάμεσα στον Τζόρνταν και μια νεαρή αντάρτισσα και το ζευγάρι προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα στον παραλογισμό του πολέμου και στη δική του αβέβαιη θέση.

Η στιγμή για την ανατίναξη φτάνει, η αποστολή πετυχαίνει, όμως γίνεται φανερό ότι ο πόλεμος έχει χαθεί. Ο Ισπανός αρχηγός των ανταρτών, σπρωγμένος από δειλία και φόβο, προδίδει την ομάδα στους εχθρούς και στη μάχη που ακολουθεί ο Τζόρνταν τραυματίζεται βαριά. Θα μπορούσε να είχε σωθεί αν ακολουθούσε την υπόλοιπη ομάδα ή θα μπορούσε να υπακούσει στην αγάπη της συντρόφου του και στην επιθυμία του να ζήσουν μαζί. Όμως μετράει η αίσθηση του καθήκοντος, αφού η πίστη του είναι ότι και η παραμικρή προσπάθεια κατά του φασισμού, αξίζει να γίνει. Πείθει λοιπόν τους άλλους να φύγουν, ενώ ο ίδιος βρίσκει τον θάνατο χρησιμοποιώντας τον εαυτό του για να καθυστερήσει την φάλαγγα των φασιστών.

2. Ο Δρόμος (The Road) του Cormac McCarthy

Ένας άντρας και ο μικρός γιος του διασχίζουν μια ερειπωμένη χώρα σέρνοντας ένα καρότσι με πράγματα που αποτελούν τη μόνη τους περιουσία. Σκοπός τους να φτάσουν στη θάλασσα. Στο δρόμο τους θα συναντήσουν άλλους κουρελήδες σαν αυτούς, που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να βρουν μια σκουριασμένη κονσέρβα και λίγο νερό για να επιζήσουν. Στο τραγικό φινάλε του ταξιδιού τους μια νέα μέρα, μια νέα χώρα, μια νέα ζωή θα φανεί στον ορίζοντα.

Το νέο μυθιστόρημα ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς, μεταφέρθηκε στην οθόνη το 2009 από τον Τζον Χίλκοουτ, με τους Βίγκο Μόρτενσεν (πατέρας), Κόντι Σμιτ-Μακφί (γιος), Σαρλίζ Θέρον, Γκάι Πιρς, Ρόμπερτ Ντυβάλ στους βασικούς ρόλους.

3. Ανατολικά της Εδέμ (East of Eden) του John Steinbeck

Απ’ όλα τα έργα του Στάινμπεκ το “Ανατολικά της Εδέμ” είναι το πιο επικό και το πιο φιλόδοξο. Αφηγείται την ιστορία δύο οικογενειών, των Τρασκ και των Χάμιλτον, στην κοιλάδα Σαλίνας της Καλιφόρνια, αντλώντας έμπνευση και δύναμη από τη βιβλική ιστορία του Κάιν και του Άβελ. Πατώντας με το ένα πόδι στο ρεαλισμό και με το άλλο σε μια μυθική, αρχετυπική σύλληψη του κόσμου ως κονίστρας όπου το καλό αντιμάχεται το κακό, ο Στάινμπεκ πλάθει εδώ μερικούς από τους πλέον αλησμόνητους χαρακτήρες του, όπως αυτόν της Κάθι -που ενσαρκώνει την απόλυτη κακία και την υπερβαίνει, φτάνοντας ως την ψυχρή απανθρωπιά μιας μηχανής-, και στους αντίποδες αυτού του σοφού Κινέζου υπηρέτη, του Λι.
Το 1955 ο Ηλίας Καζάν βασίστηκε στο δεύτερο μισό του βιβλίου για να σκηνοθετήσει την εξίσου θρυλική ομότιτλη ταινία, με πρωταγωνιστές τον Τζέιμς Ντιν στο ρόλο του Κέιλεμπ Τρασκ -ενός Κάιν που στο τέλος αποτινάσσει το βάρος της ενοχής του- και την Τζούλι Χάρις στο ρόλο της Άμπρα Μπέικον, της θαρραλέας και ώριμης κοπέλας που ταλαντεύεται ανάμεσα στους δύο αδελφούς Τρασκ. Κλασικό πλέον, το “Ανατολικά της Εδέμ” δεν έπαψε ποτέ να διαβάζεται από το 1952 που πρωτοεκδόθηκε μέχρι σήμερα.

4. Εκατό Χρόνια Μοναξιά (One Hundred Years of Solitude) του Gabriel Garcia Marquez

Πολλά χρόνια μετά, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα έφερνε στον νου του το μακρινό απόγευμα που ο πατέρας του τον πήγε να γνωρίσει τον πάγο… Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινά ένα από τα γοητευτικότερα και πιο φημισμένα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Ένα έργο που «από στόμα σε στόμα», όπως άρεσε στον συγγραφέα του να λέει, διαβάστηκε από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στη βράβευση του Μάρκες με το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Η ιστορία μιας πόλης, του Μακόντο, και μιας οικογένειας, των Μπουενδία – και μέσα από τα πάθη, τα όνειρα, τις τραγωδίες, τις προδοσίες, τις ανακαλύψεις, τα θαύματα, τα μυστήρια και τις διαψεύσεις τους, η ιστορία μιας χώρας, μιας ηπείρου και ολόκληρου του κόσμου.

«Ο Δον Κιχώτης του καιρού μας». Πάμπλο Νερούδα
«Το πρώτο λογοτεχνικό έργο μετά τη Γένεση που πρέπει να διαβαστεί από όλο το ανθρώπινο γένος». The New York Times Book Review

5. Οι Αδελφοί Καραμάζωφ (The Brothers Karamazov) του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Δαιμονικοί γιοι ενός δαιμονικού πατέρα οι αδελφοί Καραμαζόφ εκφράζουν στο σύνολό τους το πολύπτυχο της ανθρώπινης ψυχής καθώς καθένας απ αυτούς εκπροσωπεί και μια απ τις δυνάμεις ή τις ροπές που την ορίζουν. Έτσι ο σκευωρός Ιβάν είναι η ψυχρή και χωρίς ίχνος συναισθήματος λογική, ο φιλήδονος Δημήτρης το χωρίς φραγμούς πάθος, ο θρησκόληπτος Αλιόσα η χωρίς περίσκεψη παράδοση στην πιο απόλυτη μεταφυσική και ο τρομακτικός νόθος Σμιερντιακόφ όλες οι σκοτεινές και φρικαλέες ορέξεις που κουβαλάμε όλοι μας στο υποσυνείδητό μας.
Κάτω απ αυτές τις συνθήκες ο φόνος του πατέρα Καραμαζόφ παίρνει διαστάσεις τελετουργικής πια εκτέλεσης κι αν τυπικά φονιάς είναι μόνο ο Δημήτρης το μαχαίρι, με το οποίο αυτός χτύπησε, είχε ακονιστεί από όλους τους. Γι’ αυτό, ο βρόχος της κρεμάλας, που τον υποδέχεται, θα πνίξει μαζί μ αυτόν κι όλους τους υπόλοιπους.

6. Ο Ξένος (The Stranger) του Albert Camus

«…Αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης στον “Ξένο”, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που, δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια. Ένιωσα εξάλλου την ανάγκη να πω, κι ας μοιάζει παράδοξο, πως προσπάθησα ν’ αποδώσω με τον ήρωά μου τον μόνο Χριστό που μας αξίζει. Είναι φανερό λοιπόν, μετά τις εξηγήσεις μου, ότι το είπα χωρίς πρόσθεση βλασφημίας, απλώς και μόνο με την κάπως ειρωνική τρυφερότητα που δικαιούται να νιώθει ένας καλλιτέχνης για τα πρόσωπα που δημιουργεί». Αλμπέρ Καμύ, 1954

7. Φάρμα των ζωων (Animal Farm) του George Orwell

Σε ένα αγρόκτημα τα ζώα επαναστατούν και ανατρέπουν την καταπιεστική εξουσία του ανθρώπου. Τη διοίκηση αναλαμβάνουν τα γουρούνια, που φαίνονται ικανότερα από τα άλλα ζώα. Η νέα εξουσία όμως δεν αργεί ν’ αποδειχτεί το ίδιο κακή ή και ακόμα χειρότερη από την προηγούμενη. Κυρίως γιατί εξαφανίζει τις δυνατότητες για αντίδραση…
Η αλληγορία του Τζωρτζ Όργουελ έχει πρωταγωνιστές της τα ζώα, όπως αυτές του Αισώπου. “Η φάρμα των ζώων”, που έκανε τον συγγραφέα της παγκόσμια γνωστό, είναι σάτιρα των ολοκληρωτικών καθεστώτων και κυρίως κριτική του σταλινικού φαινομένου. Είναι η καυστική απεικόνιση της νέας και ελπιδοφόρας ηγεσίας που, μόλις έρθει στην εξουσία, γίνεται ό,τι και όλες οι προηγούμενες.

8. Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια (To Kill A Mockingbird) της Harper Lee

Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια”.
Αυτή είναι η συμβουλή του δικηγόρου Άττικους Φιντς στα παιδιά του, καθώς ο ίδιος αποφασίζει να υπερασπιστεί στο δικαστήριο το πραγματικό “κοτσύφι” αυτής της υπέροχης ιστορίας, έναν νεαρό μαύρο…
Μέσα από τα παιδικά μάτια της Σκάουτ και του Τζεμ Φιντς, η Χάρπερ Λη εξερευνά με αναντίρρητη εντιμότητα και αστείρευτο χιούμορ τον παραλογισμό της στάσης των ενηλίκων απέναντι στις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις στον Αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του ’30.Τα φαινομενικά γαλήνιο και ειρηνικό Μέικομπ της Αλαμπάμα είναι στην πραγματικότητα βουτηγμένο στην προκατάληψη, τη βία και την υποκρισία. Αλλά τη ναρκωμένη συνείδηση της πόλης θα συνταράξει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη…

Ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, το “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια” συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αξιολογότερα κλασικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και το Βραβείο Πούλιτζερ, μεταφράστηκε σε πάνω από σαράντα γλώσσες και μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο, το 1962, από τον Ρόμπερτ Μάλιγκαν, σε μια “κλασική” ταινία με πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ.

9. Ο Κόμης του Μόντε Κρίστο (The Count of Monte Cristo) του Αλέξανδρου Δουμά

Το κλασικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά “Ο κόμης Μόντε Κρίστο” γράφτηκε όταν ο συγγραφέας πέρασε κάποτε από το ομώνυμο νησί της Μεσογείου, δίπλα στην Κορσική, και γοητεύθηκε από την άγρια ομορφιά του. Ο ήρωας της ιστορίας, ο νεαρός Εντμόν Νταντές, θύμα πλεκτάνης των ανταγωνιστών του, περνάει περίπου δεκαπέντε χρόνια φυλακισμένος στο φρούριο του Ιφ, αλλά κατορθώνει τελικά να αποδράσει και βρίσκει έναν αμύθητο θησαυρό στο νησί Μόντε Κρίστο, όπως του είχε εκμυστηρευθεί ένας συγκρατούμενός του, ο αβάς Φαρία, ο οποίος πέθανε μέσα στη φυλακή; Έχοντας χάσει στο μεταξύ τον ηλικιωμένο πατέρα του, βάζει σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί αυτούς που τον έβλαψαν, καταστρώνει ένα εξαιρετικό σχέδιο βασιζόμενος στα χρήματα που διαθέτει, μαθαίνει λεπτομέρειες από τη σκευωρία εναντίον του, πλησιάζει τους ανθρώπους που τον καταδίκασαν (αγνώριστος πλέον από τις κακουχίες τόσων ετών) και τους οδηγεί στην εξαθλίωση, στην αυτοκτονία και στην τρέλα. Έχει όμως χάσει οριστικά την κοπέλα που αγαπούσε, φεύγει από τη Γαλλία και προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του με μια πολύ όμορφη νεαρή Ελληνοπούλα.

10. Ο Μικρός Πρίγκιπας (Little Prince) του Antoine de Saint-Exupéry

Η ιστορία του μικρού πρίγκιπα είναι ένα μαγικό παραμύθι γραμμένο για μικρούς και μεγάλους. Είναι ένα παραμύθι διαχρονικό, αφού εδώ και πενήντα τέσσερα χρόνια αφήνει με τονίδιο τρόπο άφωνους από συγκίνηση όσους το διαδάζουν.
Ένας πιλότος, που, κουρασμένος από τη σχέση του με τους ανθρώπους, ζει αποτραβηγμένος από αυτούς, σε μια από τις πτήσεις του αναγκάζεται να προσγειωθεί στην έρημο της Σαχάρας, γιατί το αεροπλάνο του παθαίνει βλάβη. Βρίσκεται στημέση του πουθενά, με προμήθειες νερού ίσα ίσα για οχτώ μέρες. Εκεί συναντάει το μικρό πρίγκιπα, ένα χρυσαφένιο παιδί, φερμένο από έναν άγνωστο πλανήτη μεγάλο όσο ένα σπίτι. Ο μικρός πρίγκιπας ταξιδεύει εδώ κι ένα χρόνο, επισκέπτεται καινούριους πλανήτες, θέλει να δει και να μάθει. Είναι όμορφος κι ευαίσθητος, αμείλικτος και διάφανος, περίεργος κιαπρόδλεπτος όπως μονάχα τα παιδιά μπορούν να είναι. Ο πιλότος, την ώρα που αγωνίζεται να επισκευάσει το χαλασμένο αεροπλάνο του κι ανησυχεί για την επιδίωσή του, αναγκάζεται ν’ αντιμετωπίσει ένα παραμυθένιο πλάσμα, που είναι ερωτευμένο μ’ ένα τριαντάφυλλο, που παρηγορεί τη μοναξιά του με ηλιοδασιλέματα, που έχει όλα κι όλα τρία μικροσκοπικά ηφαίστεια και λαχταράει ν’ αποκτήσει ένα αρνάκι έστω κι αν αυτό είναι σε ζωγραφιά και δε φαίνεται, γιατί είναι κλεισμένο σ’ ένα κασόνι.

Ο μικρός πρίγκιπας, μέσα από τις δροσερές αναμνήσεις του ταξιδιού του, ξετυλίγει μπροστά στα μάτια του πιλότου όλη την επιπολαιότητα, την υπεροψία, τη μιζέρια, τη δίψα για εξουσία και λεφτά, τη μοναξιά των ανθρώπων. […]
(από το σημείωμα της μεταφράστριας)

«Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλάω αληθινά, μέχρι που έπαθα μια βλάβη στη Σαχάρα πριν από έξι χρόνια. Κάτι είχε σπάσει μέσα στον κινητήρα μου. Κι όπως δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να δοκιμάσω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είχα νερό το πολύ για οχτώ μέρες.

…Ήμουν πιο απομονωμένος κι από ναυαγό σε σχεδία στη μέση του ωκεανού. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου τα ξημερώματα, όταν με ξύπνησε μια περίεργη φωνούλα…»

Αποφθέγματα από το βιβλίο:
“Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από μόνοι τους, και είναι κουραστικό για τα παιδιά να προσπαθούν πάντα και συνέχεια να τους εξηγούν τα πράγματα”.
“Μου αρέσουν πολύ τα ηλιοβασιλέματα. Έλα, πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα τώρα”.
“Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά – αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια”.
“Είσαι υπεύθυνος, για πάντα, για αυτό που ημέρεψες”.
“Μόνο τα παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν να βρουν”

11. Το δέντρο που έδινε (The giving tree) του Shel Silverstein

«Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια μηλιά που αγαπούσε ένα αγοράκι».
Έτσι αρχίζει αυτό το όμορφο παραμύθι που το διαβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας.

Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της… κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα.

12. Έγκλημα και τιμωρία (Crime and Punishment) του Fyodor Dostoyevsky

Το “Έγκλημα και Τιμωρία” έχει μεταφραστεί αμέτρητες φορές στη γλώσσα μας, μια ή δυο φορές από τα ρωσικά και αρκετές φορές από… τα ελληνικά. Το έργο αυτό, μ’ όλη την αφάνταστη εξέλιξη σ’ όλους τους τομείς του Πνεύματος και της Τέχνης, εξακολουθεί να παραμένει κλασικό και ανυπέρβλητο πρότυπο του ψυχολογικού μυθιστορήματος. Μεταφρασμένο εδώ, κατευθείαν απ’ το ρωσικό κείμενο κι απ’ τον Άρη Αλεξάνδρου, αποδίδει όλη την ατμόσφαιρα και τη ζεστασιά του πρωτότυπου. Όλοι οι ήρωες του έργου: ο δαιμονικός Ρασκόλνικοφ, ο τραγικός Μαρμελάντοφ, η μαρτυρική Σόνια, η βασανισμένη Πουλχερία Αλεξάντροβνα, ο σατανικός Πορφύρης Πετρόβιτς, η υπέροχη Ντούνια Ρομάνοβνα, ο λάγνος Σβιντριγκάιλοβ, όλοι αιώνιοι ανθρώπινοι τύποι, στέκονται μπροστά μας, είτε έξαλλοι είτε θλιμμένοι είτε σαρκαστικοί, και δε μας εγκαταλείπει ποτέ η παρουσία τους, όσα χρόνια κι αν περάσουν απ’ την πρώτη μας γνωριμία μαζί τους.

“…Δεινούς μεταξύ των μυθιστοριογράφων ψυχολόγους έχουσι μεν βεβαίως να επιδείξωσι και τα άλλα έθνη, η Αγγλία τον Δίκενς, η Γαλλία των Βαλζάκ και η Αμερική τον Πόου. Ουδέ τούτων όμως, ουδ’ άλλου τινός η σμίλη εβυθίσθη ποτέ εις οίον η του Δοστογιέφσκη βάθος…” (Εμμ. Ροΐδης)

13. Η Άννα των αγρών ( Anne of Green Gables) του L.M. Montgomery

Η εντεκάχρονη Άννα Σίρλεϊ δεν είχε γνωρίσει ποτέ ένα πραγματικό σπιτικό. Από τότε που πέθαναν οι γονείς της, όταν ήταν τριών μηνών, ζούσε πότε σε θετές οικογένειες και πότε σε ορφανοτροφείο. Όταν την έστειλαν λοιπόν να μείνει με τη Μάριλα και τον Μάθιου Κάθμπερτ στη φάρμα Γκριν Γκέιμπλς στο νησί του πρίγκιπα Εδουάρδου, πίστεψε πως βρήκε τελικά ένα σπιτικό. Το Γκριν Γκέιμπλς είναι το ομορφότερο μέρος που αντίκρισε ποτέ της και, πάνω απ’ όλα, αυτή τη φορά θα την υιοθετούσαν. Αλλά το τελευταίο πράγμα που περίμεναν οι Κάθμπερτ ήταν ένα ζωηρό κοκκινομάλλικο και φλύαρο κοριτσάκι με μεγάλη φαντασία και ατίθασο χαρακτήρα, και έτσι η Άννα δεν ήταν καθόλου σίγουρη πως θέλουν να την κρατήσουν. Το μόνο που ήθελε πάντα ήταν να ανήκει κάπου και ονειρεύεται πως τη λένε Άννα του Γκριν Γκέιμπλς. Θα πραγματοποιηθούν άραγε τα όνειρά της;

14. 1984 του George Orwell

Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις. Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός. Όλα, ακόμα και το παρελθόν, όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν. Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι’ αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό. Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του, το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία.

Ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα, το 1984 διαβάστηκε σαν μανιφέστο και θαυμάστηκε σαν προφητεία.

Η εφιαλτική του αλήθεια για το κράτος της θανατερής τρομοκρατίας απέχει μόλις ένα βήμα από το να γίνει πραγματικότητα: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μας βλέπει.

15. Dune του Frank Herbert

Αρράκις, ο πλανήτης των ερήμων. Στον αφιλόξενο κόσμο που είναι γνωστός και ως Ντιουν ξετυλίγεται αριστοτεχνικά η εξιστόρηση της ζωής του νεαρού Πωλ Ατρείδη, που ως Μουάντ’ Ντιμπ μέλλει να σφραγίσει το μέλλον του κόσμου. Η συγκλονιστική ιστορία ενός μυστηριώδους άντρα που επωμίζεται ένα σκοτεινό πεπρωμένο: να δώσει σάρκα και οστά στο πανάρχαιο και πιο μεγαλεπήβολο όνειρο της ανθρωπότητας. Συνδυάζοντας την καταιγιστική δράση και το μυστικισμό, το οικολογικό όραμα και τις ίντριγκες της πολιτικής, το πολυβραβευμένο έργο του Frank Herbert παραμένει πάντα επίκαιρο και δίκαια έχει χαρακτηριστεί το μεγαλύτερο έπος επιστημονικής φαντασίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βραβευμένο με Hugo και Nebula μυθιστορηματικό έπος, που γοήτευσε εκατομμύρια αναγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο και έγινε σημείο αναφοράς ως ο θρίαμβος της φαντασίας

“Συγκλονιστικό, απόλυτα πειστικό, απλά μεγαλοφυές” (Robert A. Heinlein)
“Ένα μνημειώδες έργο επιστημονικής φαντασίας” (Chicago Tribune)
“Η απεικόνιση μιας ξένης κοινωνίας δοσμένη με δεξιοτεχνία και απαράμιλλη λεπτομέρεια… μια ιστορία που σαγηνεύει τον αναγνώστη με την καταιγιστική δράση και τις φιλοσοφικές προεκτάσεις της” (Washington Post Book World)
“Αναμφίβολα ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας που γράφτηκαν ποτέ. Το σύμπαν που δημιούργησε ο Frank Herbert είναι περίτεχνα δομημένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Η πλοκή του Dune είναι δαιδαλώδης, η δράση του συναρπαστική” (Amazon.com)