Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Το Literature.gr επικοινώνησε με τον Κωνσταντίνο Τζαμιώτη.
Σε μια Ελλάδα που οι αξίες καταρρέουν, ευτυχώς υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι που έχουν πολλά να δώσουν. Και ο Τζαμιώτης είναι ένας από αυτούς. Η Λίνα Πανταλέων έχει  γράψει: «Η αντίσταση του στις ποικιλόμορφες συγγραφικές ευκολίες είναι αν μη τι άλλο αξιέπαινη.» Και αυτό είναι εμφανέστατο και από τις απαντήσεις του. 
 
 
 
 

Πόση σιωπή κρύβεται μέσα στη σημερινή πόλη;

Ακούγεται παράδοξο μα η σιωπή είναι η πιο διαδεδομένη γλώσσα της πόλης. Χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια ανθρώπων, αποδεδειγμένα αισθάνονται αηδιασμένοι με αυτά που βλέπουν γύρω τους. Πως εκφράζουν την απέχθειά τους;  Κυρίως σωπαίνοντας. Εκατοντάδες χιλιάδες βιώνουν καθημερινά μια σειρά επώδυνων αποκλεισμών ή περιθωριοποιούνται. Τι ευκαιρίες έχουν να εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους γι’ αυτό που τους συμβαίνει; Ελάχιστες ως μηδαμινές. Χιλιάδες, ζουν με το φόβο πως η μέρα που θα ξημερώσει θα χειροτερέψει τις ζωές τους. Ποια τακτική ακολουθούν; Κρατούν το στόμα τους κλειστό. Χιλιάδες, απ’ όσους σπρώχτηκαν στα μέρη μας για λίγη ασφάλεια και το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, διαβιούν σε μια κόλαση. Πότε τους δώσαμε την ευκαιρία να μιλήσουν πραγματικά για τα βάσανά τους; Σχεδόν ποτέ. Και μετά υπάρχουν και μερικές εκατοντάδες ανθρώπων που ορίζουν τις τύχες όλων των προηγούμενων, που ορίζουν τις τύχες εκατομμυρίων. Τι λένε για την ασχήμια που μας κυκλώνει από παντού; Τι λένε για τις ευθύνες που τους βαρύνουν; Τίποτα.

Τόση πολλή είναι η σιωπή στην πόλη.

Μπορεί να επιβιώσει και τελικά να αλλάξει πορεία μια πόλη τόσο “εχθρική”, όπως είναι η Αθήνα, η οποία τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αποδομείται;

Οι τόποι είναι οι άνθρωποι τους. Αν συμφωνούμε πως η Αθήνα αποτελεί μια εχθρική πόλη, είμαστε υποχρεωμένοι να ελέγξουμε τις συμπεριφορές των πολιτών της. Δυστυχώς θα συμφωνήσουμε (και σ’ αυτό) πως η πλειονότητα των Αθηναίων βιώνουν τραυματικά την εχθρικότητα του περιβάλλοντος τους και την επιστρέφουν επαυξημένη με όποιον τρόπο και σε όποιον μπορούν. Πρόκειται για φαύλο κύκλο, του οποίου θύματα είμαστε όλοι. Επειδή όμως ο Πλάτωνας έχει μάλλον δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ακόμη κι ένας αφρόντιστος πύργος στο πιο απομακρυσμένο σημείο των τειχών μια πολιτείας αρκεί για να επηρεαστεί αρνητικά η ζωή των πολιτών της, οφείλουμε πριν καταδικάσουμε οριστικά τους Αθηναίους για αδικαιολόγητη εχθρότητα, να εξετάσουμε ορισμένες παραμέτρους, όπως το ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο, την επάρκεια των δημόσιων χώρων και τη χρήση τους, την ποιότητα της αρχιτεκτονικής των κτιρίων, τη δημόσια τέχνη, την αναλογία μεταξύ ελεύθερων και δομημένων χώρων και πολλά ακόμη. Ένας ειδικός θα μας διαβεβαίωνε πως υστερούμε σε όλα.

Η πόλη εμφανίζει μια ανησυχητική ασυνέχεια, αυτή είναι η αλήθεια. Αν και θεμελιωμένη πριν χιλιετίες, το σύγχρονο πρόσωπό της αντί να θυμίζει μητρόπολη, δίνει την εντύπωση γιγάντιας κώμης που χτίστηκε και κατοικήθηκε αποκλειστικά από νομάδες που καμιά σχέση δεν είχαν μεταξύ τους.

Η παρουσία του βράχου της Ακρόπολης και των λιγοστών τοποθεσιών-ορόσημων  που σώζονται ακόμη, δεν μπορούν να αναπληρώσουν τα δυσανάλογα κενά που διακόπτουν αν δεν αποκρύπτουν εντελώς την ιστορική της διαδρομή. Τούτη η αδυναμία ή η έλλειψη υποδείγματος αν θέλετε, που στα μάτια του καλλιεργημένου φαντάζει απλώς αντιαισθητική, αποδεικνύεται ένας κακός δάσκαλος που υποσκάπτει το δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών. Ένας κακός δάσκαλος που διδάσκει και επιβραβεύει την κοινωνική αμνησία, την ακαλαισθησία, την τσαπατσουλιά και τον καιροσκοπισμό. Όσο αυτά βασιλεύουν, η πόλη θα νοσεί.

Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί, λιγότεροι σκηνοθέτες και ακόμα λιγότεροι συγγραφείς.  Η συγγραφή είναι τελικά δυσκολότερη;

Νομίζω πως δεν είναι ο βαθμός δυσκολίας που καθορίζει ποιος θα ασχοληθεί με το ένα ή το άλλο. Άλλωστε, φαντάζομαι πως το να είναι κανείς καλός ηθοποιός ή σκηνοθέτης είναι εξίσου δύσκολο με το να είναι καλός συγγραφέας. Πληρέστερη απάντηση δεν μπορώ να δώσω και ας με απασχολεί ιδιαίτερα το ζήτημα της επιλογής ταυτότητας. Καμιά φορά διαβάζω για τα κατορθώματα ενός κοριτσιού λάστιχο όπως λέμε ή παρακολουθώ κάποιο ντοκιμαντέρ για έναν τύπο που βγάζει το ψωμί του καταπίνοντας σπαθιά. Και σκέφτομαι πώς διάβολο ανακάλυψαν ότι μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο; Θέλω να πω, δεν ξέρω κανέναν που να ξύπνησε ένα πρωί, να πήρε ένα σπαθί και να δοκίμασε να το καταπιεί. Άρα; Τι είναι αυτό που ωθεί τον καθένα μας να δοκιμαστεί και να ανακαλύψει την πραγματική κλίση του;

Ασφαλώς διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες παίζουν το ρόλο τους σ’ αυτού του είδους τις επιλογές μα μήπως δεν είναι μόνο αυτό; Μήπως πρόκειται για κάποια πληροφορία στα γονίδιά μας; ένα είδος μυστικής εντολής για το ποιοι πραγματικά είμαστε; Μια κωδικοποιημένη οδηγία που άλλοι κατορθώνουν να «σπάσουν» και την ακολουθούν και άλλοι όχι; Ειλικρινά δεν ξέρω.

Ωστόσο, η συγγραφή ως κύρια απασχόληση εκτός από επισφαλής είναι και μοναχική, πραγματικά μοναχική υπόθεση. Δεν ταιριάζει σε όλους. Όποτε με πλησιάζει ή μου γράφει κάποιος για να μου εμπιστευτεί τη θέληση του να ασχοληθεί σοβαρά με το μυθιστόρημα το πρώτο που του λέω είναι αν αντέχει την μοναξιά. Όχι τη μοναξιά μερικών ωρών ή κάποιου Σαββατοκύριακου, τη μοναξιά για μια ολόκληρη ζωή.

Πως πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τη συγγραφή αφήνοντας πίσω σας μια εξαίρετη καριέρα στη διαφήμιση;

Δεν ξέρω αν ήταν και τόσο εξαίρετη, για την ακρίβεια δεν νομίζω πως είχα καριέρα στη διαφήμιση. Πέρασα φυσικά από μια δυο μεγάλες εταιρίες του χώρου και είχα την ευκαιρία να καταπιαστώ με «σημαντικές» καμπάνιες μα κατάλαβα πως δεν μου ταίριαζε.  Έπειτα δεν το κρύβω πως υπήρχε και κάποιο συνειδησιακό πρόβλημα. Αν έχεις έστω και δύο δράμια ταλέντο, δυσκολεύεσαι να το ναυλώσεις στην υπηρεσία τραπεζών, ή γαλακτοβιομηχανιών.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πραγματικά δεν έκανα γι’ αυτή τη δουλειά. Η διευθύντρια του δημιουργικού τμήματος στο οποία ανήκα (ένα εξαιρετικά καλλιεργημένο πλάσμα και πολύ καλή ποιήτρια πλέον) θυμάμαι στο τέλος κάθε μέρας να μου λέει πως της ίδιας δεν της πάει η καρδιά να με διώξει, και πρέπει μόνος μου να παραιτηθώ ειδάλλως θα τους διαφθείρω όλους. Βλέπετε, αντί να σπάμε τα κεφάλια μας για το πώς θα κάνουμε να μοιάζει ελκυστικό το τάδε στεγαστικό δάνειο ή το δείνα γιαούρτι με μηδέν λιπαρά, εμείς μιλούσαμε ασταμάτητα για λογοτεχνία, κινηματογράφο, αρχιτεκτονική, γλυπτική. Μόνο σαν πλησίαζε η ημερομηνία παράδοσης, έφτανε ο κόμπος στο χτένι και κινδυνεύαμε να εκτεθούμε, ασχολούμασταν πραγματικά με τη δουλειά για την οποία (δεν το κρύβω) μας ακριβοπλήρωναν.

tzamiotis_lit1

Πόσο σημαντική υπήρξε για τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Τζαμιώτη η γερμανόφωνη λογοτεχνία;

Συγγραφείς όπως ο Μπροχ, ο Μούζιλ, ο Τσβάιχ, ο Κράους, ο Φρις, αλλά και ο Κανέτι, ο Ροτ, ο Μπέρνχαρντ, η Γέλινεκ για να αναφέρω μόνο μερικούς, ασκούν πάνω μου ιδιαίτερη γοητεία , ίσως γιατί εκτός από σημαντικοί είναι και μαχητικοί διανοούμενοι. Δύστροποι, απαξιωτικοί, ειρωνικοί, κυνικοί, ισοπεδωτικοί όποτε χρειάζεται,  ξεμπροστιάζουν την υποκρισία που τους κυκλώνει από παντού, τη γελοία ματαιοδοξία του ανθρώπινου δυτικού μυρμηγκιού που πιστεύει πως βλέπει καθαρά επειδή έσκαψε βαθύτερα, έχτισε ψηλότερα, απλώθηκε μακρύτερα, καταπίεσε και σκότωσε περισσότερους από άλλους.  Το έργο τους, πέρα από άψογο λογοτεχνικά,  είναι ένας θρηνητικός ύμνος που αναζητεί την χαμένη ψυχή ή το απολεσθέν νόημα ενός ολόκληρου πολιτισμού.

Για μας που βρισκόμαστε στο πιο φαρδύ σταυροδρόμι της Ιστορίας, και συχνά από έλλειψη κατανόησης ή καθαρή άγνοια του παρελθόντος μας λοξοδρομούμε μονόπλευρα προς δυσμάς εις βάρος της ταυτότητας μας, τέτοιες βαθιές και ειλικρινείς θεάσεις λειτουργούν ως σηματοδότες που ενθαρρύνουν και ισχυροποιούν όσους επιμένουν να υποστηρίζουν πως κάλλιστα μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα παλιοί όσο η Ανατολή και νέοι όπως η Δύση.

Οι πρωταγωνιστές των βιβλίων σας είναι συνήθως ονειροπόλοι μα παντελώς ακατάλληλοι για την διεκδίκηση των ονείρων τους.  Είμαστε  κενόδοξοι οι άνθρωποι;

Θαρρώ πως μια δόση κενοδοξίας διαθέτουν ακόμη και οι πιο στιβαρές προσωπικότητες. Ευτυχώς. Η ενασχόληση με τα μικρά και ευτελή όταν δεν αποτελεί έξη, αποδεικνύεται κάποτε-κάποτε ανακουφιστική. Ούτε ο πιο ακραίος ουτοπιστής δεν τόλμησε να φανταστεί μια κοινωνία φτιαγμένη αποκλειστικά από φιλοσόφους. Μια τέτοια κοινωνία γρήγορα θα αποδεικνύονταν δυσλειτουργική και θα κατέληγε να μοιάζει απάνθρωπη. Όσο για τους ήρωες μου, πράγματι, θα έλεγε κανείς πως συχνά κατατρύχονται από εμμονές και σκοπεύσεις που υπερβαίνουν τις δυνάμεις τους. Είναι κάτι που εκτιμώ πολύ στους ανθρώπους και ίσως γι’ αυτό και επιμένω να δημιουργώ τέτοιου είδους προσωπικότητες.

Να προσπαθεί κανείς πέρα από τα όρια του, να πηγαίνει κόντρα στη φύση του, να επιχειρεί εκεί όπου η αποτυχία μοιάζει σχεδόν βέβαιη δεν είναι μόνο θαρραλέο, αποτελεί και τον μόνο τρόπο αντίστασης στην τυραννία του πραγματισμού που μας έχει στριμώξει για τα καλά.

‘’Η άρνηση κρύβει τον ήλιο μέρα μεσημέρι’’.   ‘’Η εφεύρεση της σκιάς’’  Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008.  Έχουν υπάρξει ‘’σκοπίμως’’ σκοτεινές  περίοδοι στη ζωή σας; 

Είμαι σαράντα τεσσάρων χρόνων. Έχω ζήσει καλές και άσχημες μέρες.  

‘’Η συνείδηση είναι ακαταπόνητος αντίπαλος. Όποιος διαθέτει το γνωρίζει.’’  Η συνάντηση, εκδόσεις Ίνδικτος 2001.   Είναι ο Κωνσταντίνος Τζαμώτης ικανοποιημένος  με την πορεία του;

Δεν θα το έλεγα. Υπάρχουν πολλά ακόμη που έχω να κάνω.

Εκτός από την τέχνη της παρατήρησης που σίγουρα διαθέτετε, διακρίνουμε σε όλα τα βιβλία σας ένα στοχαστή των ανθρωπίνων αντιδράσεων.   Οι διάλογοι των ηρώων είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί στην επιχειρηματολογία τους. Να φανταστούμε ότι κάποιοι διάλογοι έχουν λάβει χώρα στην πραγματικότητα;

Θα σας δώσω την ίδια απάντηση που έδωσα πρόσφατα σε κάποιο συνάδελφό σας για το ποια μέθοδο ακολουθώ στη δουλειά μου: Αν τα βιβλία γράφονταν χαζεύοντας τους περαστικούς πίσω από βιτρίνες καφενείων, θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Μα η λογοτεχνία, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ, δεν έχει σκοπό ή δεν θα έπρεπε να έχει την αναπαράσταση αυτού που ήδη υπάρχει μα εκείνου που μπορεί και να υπάρξει.

Φυσικά αγαπώ να συζητώ και αρκετοί φίλοι θα σας διαβεβαίωναν πως είμαι ακαταπόνητος συνομιλητής  μα δεν είναι αυτή η πηγή όσων βάζω να εκστομίζουν οι ήρωές μου. Για την ακρίβεια, συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο. Πρώτα γράφονται οι διάλογοι και έπειτα δοκιμάζονται στον πραγματικό κόσμο.

H Ζωή είναι μια χλιαρή διαμαρτυρία για την έλλειψη νοήματος που μας περιβάλλει. Μια απονενοημένη  εκδήλωση δυσαρέσκειας , προορισμένη να ποντιστεί στον ωκεανό του χάους άπ’ τον οποίο προήλθε ‘’ Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης, «Παραβολή», Καστανιώτης 2006 .  Πόσο δύσκολο είναι να βρει κάποιος το νόημα της ζωής;

Η ικανοποίηση των βασικών αναγκών μας, ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε κομμάτι του νοήματος της ζωής. Συχνά, εξαιτίας των «ευκολιών» που προσφέρει ο σύγχρονος καταναλωτικός πολιτισμός, το προσπερνάμε χωρίς πολλή σκέψη και στρέφουμε την αναζήτησή μας οπουδήποτε αλλού εκτός από τον εαυτό μας. Όχι χωρίς κάποια υποκριτική διάθεση, πολλοί θα το αρνηθούν και θα υποστηρίξουν πως το πραγματικό νόημα της ζωής κρύβεται σε κάποια ανώτερη σφαίρα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει σχέση με τις ταπεινές καθημερινές ανάγκες μας για ασφάλεια, τροφή και παιχνίδι.

Η αναζήτηση όμως ενός νοήματος που βρίσκεται πέρα από τα ανθρώπινα καταλήγει να μοιάζει με θεολογικό παιχνίδι που έχει για σκοπό να επιβεβαιώσει κάτι ήδη γνωστό: όσα έχουμε βάλει να πιστεύει ο Θεός για μας.

Αν η κρίση σε μια χώρα είναι κυρίως κρίση πολιτισμού και όχι τόσο οικονομική πιστεύετε ότι υπάρχουν ευθύνες στους συγγραφείς και τους πνευματικούς ανθρώπους για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα;

Ασφαλώς και αναλογούν ευθύνες στους συγγραφείς και τους πνευματικούς ανθρώπους. Λιγότερες σίγουρα από ό,τι στους πολιτικούς και τους ολιγάρχες, μα σίγουρα περισσότερες από όσες αναλογούν για παράδειγμα στους ταμίες των σουπερμάρκετ ή τους καλαθοσφαιριστές

Για λόγους που εύκολα γίνονται αντιληπτοί, τείνουμε να εξιδανικεύουμε αυτήν την κατηγορία πολιτών, μα η κάστα των επαγγελματιών του πνεύματος, όταν πρόκειται για τα συμφέροντά της, αντιδρά απαράλλακτα με κάθε άλλη επαγγελματική συντεχνία. Σαν να μην έφτανε αυτό, ερχόμαστε από μια περίοδο κατά την οποία ο εφησυχασμός υπήρξε ο κανόνας. Έτσι, πολλοί από όσους εμφανίζονται ως  συγγραφείς ή πνευματικοί άνθρωποι είναι σχολαστικά απολιτικοί, φανατικοί οπαδοί της ιδιωτείας και δεν θα κουνούσαν το δακτυλάκι τους για να προσφέρουν κάτι δίχως αντάλλαγμα ή κάτι που δεν θα βοηθούσε έμπρακτα την «καριέρα» τους. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Μα πολύ λίγο ευθύνονται οι ίδιοι. Κατά βάσει, είναι προϊόντα ενός στενόμυαλα εκπαιδευμένου κοινού που αναζητεί μόνο την επιβεβαίωση και ακόμη, μιας απελπιστικά στενάχωρης αγοράς που επιπλέον λόγω κατακερματισμού παραείναι αδύναμη για να στηρίξει από μόνη της ευρέως αποδεκτές αυθεντίες. Ως εκ τούτου, ο πραγματικός ρυθμιστής, ο μοναδικός πολλαπλασιαστής κύρους και άρα διανομέας του χρίσματος για το ποιος πρέπει ή δεν πρέπει να θεωρείται «πνευματική αυθεντία», είναι η εξουσία και τα εργαλεία της που δεν είναι άλλα από τα ΜΜΕ πρώτης γραμμής, και τα διάφορα προγράμματα επιδοτήσεων, υποτροφιών κι αναθέσεων. Όσο πιο κοντά βρίσκεται κανείς σ’ αυτό το στρατόπεδο, όσο πιο ανώδυνος ή χρήσιμος είναι για τους ανθρώπους της εξουσίας και των παρακλαδιών της, τόσο πιο πιθανό είναι να νομιμοποιηθεί  ως διαμορφωτής γνώμης και να παίξει ρόλο στο δημόσιο διάλογο. Ίσως γι’ αυτό μερικές εξαιρετικές φωνές ενώ προειδοποιούσαν από καιρό, δεν κατάφεραν να ακουστούν ποτέ.

Ας μην είμαστε όμως περισσότερο κατηφείς από όσο χρειάζεται. Υπάρχουν και καινούργιες δυνάμεις, πιο άφθαρτες ελπίζω και κυρίως πιο ανθεκτικές στη διαφθορά που προκαλεί το κυνήγι της αναγνώρισης.

Πολλοί καλοί νέοι λογοτέχνες, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, σκηνοθέτες, εικαστικοί, συνθέτες, αρχιτέκτονες, έχουν κάνει ήδη αισθητή την παρουσία τους. Αν καταφέρουν να μείνουν μακριά από πατρωνίες, έξω από βοερά μα δίχως νόημα σινάφια κι άλλες παρόμοιες ευκολίες, ίσως έχουν την ευκαιρία να χαράξουν δικό τους δρόμο και να αφήσουν το στίγμα τους.

Πόσο επηρεάζει θεματολογικά η οικονομική κατάσταση της χώρας τους συγγραφείς σήμερα;

Κανονικά η ζοφερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και κατ’ επέκταση η κοινωνία, θα έπρεπε να μην μας αφήνει να κοιμηθούμε. Η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των λίγων και η πληβειοποίηση τόσων πολλών, η απαράδεκτη συμπεριφορά μας στους πρόσφυγες, ο ραγδαίος εκφασισμός του κοινωνικού σώματος, οι περιβαλλοντικοί και πολιτισμικοί κίνδυνοι που ενέχει η διαφαινόμενη επικράτηση των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος του κοινού καλού, όλα αυτά και τόσα άλλα, θα όφειλαν να μας κρατάνε σε εγρήγορση από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μην μας επιτρέπουν στιγμή τον εφησυχασμό. Η καλή λογοτεχνία δεν είναι ποτέ ξεκομμένη από την κοινωνία που την γέννησε, ειδάλλως καταλήγει να μοιάζει με στείρο εγκεφαλικό και αισθητικό παιχνίδι που αφορά ελάχιστους.

Νομίζω πάντως πως όσο περνάει ο καιρός και γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής και των επιπτώσεών της στις ζωές των ανθρώπων, οι συγγραφείς θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται περισσότερο. Αν δεν συμβεί θα είναι σα να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να συστρατευόμαστε με την επίσημη προπαγάνδα που μιλά ασταμάτητα για επιτυχίες και ανάκαμψη.

Σε κάθε περίπτωση, τούτη η «καινοφανής» για τους νεώτερους κατραπακιά είναι πέραν των υπολοίπων και μια ευκαιρία για αλλαγές· για τολμηρά άλματα, θαρραλέους πειραματισμούς και ρηξικέλευθες προτάσεις που έμοιαζαν απαγορευτικές αν όχι αδιανόητες την εποχή της «ευμάρειας».

tzamiotis_lit2

“Ας υποθέσουμε ότι ξυπνάτε ένα πρωί ιδιαίτερα ευπώλητος και διάσημος συγγραφέας στον πλανήτη. Πώς κοστολογείτε όλο αυτό το βάρος και τι θα κάνατε για να το διαχειριστείτε;

Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση με τη λογοτεχνία στις μέρες μας. Αν κάποιος ξεκινάει να γράψει προσδοκώντας δόξα και χρήματα θα τον συμβούλευα να το ξανασκεφτεί. Υπάρχουν και πιο εύκολοι τρόποι. Όχι πως είναι απαγορευτικό ή δεν επιτρέπεται σε όποιον καταπιάνεται σοβαρά με τη λογοτεχνία να τρέφει και τέτοιες φιλοδοξίες μα φοβάμαι ότι ελάχιστοι (πραγματικά ελάχιστοι) συγγραφείς καταφέρνουν να αποκτήσουν τόση αποδοχή δίχως να χάσουν το δρόμο τους. Όσο για μένα και τα βιβλία μου, αισθάνομαι πως δεν κινδυνεύουμε από τέτοιου είδους λαχτάρες.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Κωνσταντίνο Τζαμιώτη στο μέλλον:

Μακάρι να μπορούσα να σας απαντήσω πως βρίσκομαι κοντά στην ανακάλυψη του εμβολίου για τον καρκίνο. Μα δεν μπορώ. Ως εκ τούτου, η ανθρωπότητα θα πρέπει όσον αφορά στις προσδοκίες της από μένα, να αρκεστεί σε μερικά ενδιαφέροντα (ελπίζω) βιβλία.

Το τελευταίο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη ”Η πόλη και η σιωπή’‘  το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

i_poli_kai_i_siopi

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular