«Πρέπει να γράψεις την ιστορία μου…»: Μια συνήθης παρεξήγηση, της Ζέφης Κόλια

7 September 2013

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

‘’Αν σου πω εγώ την ιστορία μου, θα γράψεις αριστούργημα’’

‘’Μωρέ να σου διηγηθώ εγώ τη ζωή μου , να κάνεις best seller’’

Έτσι ή περίπου έτσι αντιμετωπίζουν κάποιες φορές τον συγγραφέα φίλοι και γνωστοί – ή λιγότερο φίλοι έως καθόλου γνωστοί. Θαρρείς και ο συγγραφέας είναι κάποιου είδους εξομολογητής ή προσωπικός βιογράφος, ένας άνθρωπος δηλαδή ο οποίος από κάποιου είδους επαγγελματική διαστροφή αρέσκεται να χώνει τη μύτη του στη ζωή των γύρω του προκειμένου να βγάλει το λαβράκι που θα τον οδηγήσει στο αριστούργημα και ίσως στο best seller.

Αναμφίβολα η ζωή μερικές φορές υπερβαίνει τα πιο ευρηματικά σενάρια, τα πιο δραματικά μυθιστορήματα. Προφανώς πολλοί άνθρωποι γύρω μας έχουν βιώσει συμφορές, ανατροπές, ματαιώσεις, κορυφώσεις , αντάρες, ψυχοδράματα.

Όμως. Ο συγγραφέας δεν είναι δραματοσυλλέκτης, αγαπητέ φίλε μου. Αυτό που τον εξιτάρει, που τον πωρώνει, αυτό που τον βάζει στην πρίζα να βιδωθεί σ’ εκείνη τη ρημαδοκαρέκλα μπροστά στον υπολογιστή και να ξεχάσει παντελώς τι συμβαίνει γύρω του, είναι ακριβώς αυτό που εσύ μάλλον δεν καταλαβαίνεις: Η προσωπική επινόηση της ιστορίας του. Εκείνη η ηλεκτροφόρα στιγμή που θα δώσει ρεύμα στους νοητικούς νευρώνες και θα κινητοποιήσει το χέρι του πάνω στο πληκτρολόγιο. Που θα γεννήσει από το πουθενά τους χαρακτήρες του. Που θα εμφυσήσει ο ίδιος πνοή στους ήρωές του και θα είναι ο μοναδικός Θεός επί δικαίων και αδίκων στη ροή της πλοκής του. Που θα στήσει το δικό του σκηνικό, βασισμένο στις Ουτοπίες των προσωπικών του φαντασιώσεων. Που θα ρίξει στη χύτρα τα μαγικά βοτάνια του, μαζί με μερικά κομμάτια από το δικό του Εγώ’ το μοναδικό και ίσως παντοτινό αρχετυπικό κύτταρο κάθε μυθιστορίας του.

Αγαπημένε μου, θέλω να σου πω ότι ακόμα κι αν επιμείνεις και να μου διηγηθείς τα δικά σου συγκλονιστικά βιώματα, μην απογοητευθείς όταν εγώ ίσως – λέω, ίσως- σου αποσπάσω μόνο μια μηδαμινή στιγμή ή ένα τριτοτέταρτο πρόσωπο (τον κουμπάρο του μπατζανάκη σου με το κίτρινο σολεξάκι ή μόνο το κίτρινο σολεξάκι- solex , υπέροχο! κυκλοφορούσαν τέτοια μηχανάκια κάποτε!) και τα εμφανίσω κάπου, κάποτε, όταν κι εσύ κι εγώ πιθανόν θα έχουμε ξεχάσει αυτή την κουβέντα μας. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είμαστε εμείς οι συγγραφείς: Κλέφτες μικρών στιγμών, ωτακουστές ασήμαντων περιγραφών, περιπλανώμενοι συλλέκτες λέξεων, παγιδευτές αναπάντεχων φράσεων, ρέκτες υλικών παράπλευρων που θα χτίσουμε ανάμεσα στον δικό μας οικοδόμημα, με τη δική μας συγκολλητική ουσία’ το μέλι, το σάλιο, το δάκρυ, τη λάσπη μας.

Σκέψου το κι έτσι: Γιατί τάχα εγώ να επιλέξω μια ιστορία που συμβαίνει δίπλα μου, σε έναν άνθρωπο που πιθανά λέγεται Γιώργος , όταν την ίδια στιγμή είμαι ελεύθερη να φτιάξω έναν ήρωα με μωβ μαλλιά και μια βαθειά χαρακιά από μαχαίρι στο φρύδι που λέγεται Αλεχάνδρο ντε Λιμένος Κόμπος και τον οποίο θα ποδοπατήσει – ευτυχώς όχι θανάσιμα- ένας ελέφαντας σε μια συμπλοκή μεταξύ τριτοκοσμικών φυλών της Χώρας του Παντού;

(Μωβ μαλλιά; Μαχαιριά στο φρύδι; Συμπλοκή μεταξύ τριτοκοσμικών φυλών; Χμμ…)