***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Μπορεί κανείς να ξεκινήσει με τη διαπίστωση ότι η λογοτεχνία του φανταστικού δεν ευδοκίμησε ποτέ στην Ελλάδα.
Είχε εκπροσώπους, όμως ποτέ δεν αναδείχθηκε σε ένα είδος δόκιμο και ευρύ, χωρίς αυτό να σημαίνει, από την άλλη, ότι δεν απέκτησε φανατικούς φίλους. Οι Έλληνες συγγραφείς εναρμονίζονταν πάντα με την προδιάθεση των Ελλήνων αναγνωστών, κινούνταν σε θεματικούς άξονες που ακουμπούσαν στην απόλυτη πραγματικότητα, έξυναν πληγές που σχετίζονταν με τις πολιτικές συνθήκες, τις πληγές του εμφυλίου, κι αν ακόμα παρέκκλιναν από αυτά, πάλι ο ρεαλισμός, σαν μια σφιχτή ίνα, ένα σκληρό απροσπέλαστο δέρμα, έστεκε ακλόνητος σε κάθε μυθιστορηματική μορφή.
Και για να το πάω λίγο παραπέρα, δεν πρόκειται ακριβώς, μόνο για ρεαλισμό, αλλά και για μία ψυχαναγκαστική ανάγκη για λύση ενός γρίφου, το μυθιστόρημα θα έπρεπε να αποδομηθεί ηθικά, ικανοποιώντας το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού ψυχισμού. Θα έλεγα ότι η ιδιοσυγκρασία του έθνους «απαιτεί» ένα είδος χειροπιαστού ρεαλισμού. Αντιλαμβάνεται συχνά ένα έργο, ως μία μαθηματική εξίσωση που αναζητά λύση, κι αν δεν τηρούνται αυτές οι παράμετροι, κάτι αρχίζει να μην ισορροπείται σωστά. Εδώ ανοίγει, βέβαια, μια ενδιαφέρουσα κουβέντα σχετικά με το πώς συγκεκριμένοι λαοί, ανάλογα με τον ψυχισμό και το ιστορικό παρελθόν τους, αντιδρούν σε συγκεκριμένες μορφές Τέχνης και εν προκειμένω στο μυθιστόρημα, πώς δηλαδή μορφοποιείται τελικά η αισθητική λαμβάνοντας υπόψη τον κοινωνικό ιστό, στον οποίον απευθύνεται ο συγγραφέας.
Η ελληνική μυθιστοριογραφική συγκομιδή μαρτυρά ότι το «φανταστικό» δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, περισσότερο θα έλεγα, δε γίνεται αποδεκτό, μιας που ο μέσος αναγνώστης πασχίζει και αγωνιά να σχηματίσει μια εκλογικευμένη εικόνα για το βιβλίο που διαβάζει, να το «τακτοποιήσει» ψυχολογικά, οριοθετώντας εν τέλει τι μπορεί να σημαίνει μυθιστόρημα και ποιος ο ρόλος του αναγνώστη κατά τη διαδικασία της ίδιας της ανάγνωσης.
Το παράδοξο είναι ότι ακόμη και σήμερα, μια εποχή που έχουν γραφτεί και διαβαστεί τόσα έργα, αυτός ο συσχετισμός δεν έχει μετακινηθεί ιδιαίτερα, ο σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας αναζητά ρεαλιστικά μονοπάτια για να ξεδιπλώσει τις ιστορίες του, πατάει σε φαινομενικά στέρεες βάσεις, αναπαράγοντας μυθοπλαστικές φόρμες, ως ένα ιδιότυπο έργο ανακύκλωσης ύφους, αφήνοντας τη λογοτεχνία του φανταστικού να μάχεται σε μια δύσκολη αρένα.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
