Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε ένας γαύρος που τον λέγαν Σταύρο.
Ο Σταύρος ο γαύρος ζούσε με το κοπάδι του στο μεγάλο Λιμάνι, στο Πασαλιμάνι. Ήταν ένας γαύρος νόστιμος, λεβέντης, μάγκας και καραμπουζουκλής, πού όταν κυκλοφορούσε στα πέριξ με την κυρά του τη Μαρίνα τη γαυρίνα, τους ζήλευε ακόμη και ο σπάρος με την κυρία καβουρίνα. Γιατί ο Σταύρος δεν ήταν από τη Ραφήνα, ούτε καν απ’ την Αθήνα. Ήτανε γέννημα θρέμμα Πειραιώτης, πράγμα που -ως γνωστόν- είναι μεγάλη τιμή για κάθε γαύρο. Και όπως κάθε γνήσιος γαύρος έτσι και ο Σταύρος, είχε χαρίσει την ψαρίσια του ψυχή στην ομάδα του, που ήταν πιο κόκκινη κι από τα βράγχια του. Κατακόκκινη.
Ο Σταύρος ο γαύρος, εκτός απ το κοπάδι του και την κυρά του, είχε και τους φίλους του: Τον Θάνο το χάνο και τον Μανωλιό τον κοκκοβιό. Παλιοί θαλασσινοί καθώς ήτανε όλοι τους, είχανε φάει το λιμάνι στο κουτάλι: πετρέλαιο, απόβλητα, πλαστικό, σαπίλα από την πόλη, απ τα πλοία, απ τα εργοστάσια και όλο το σκουπιδαριό που φούνταραν οι άνθρωποι στη θάλασσα και κάνανε την γειτονιά τους ένα χάλι. Ο Σταύρος και οι φίλοι του όμως, άντεχαν. Και στο χάλι και στο αγκίστρι και στο παραγάδι. Μόνο ένα δεν άντεχαν: δεν άντεχαν ο ένας τον άλλον. Όλο μάλωναν. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, Κυριακή, γιορτή και σχόλη. Μόνο καμιά φορά αν τύχαινε να περάσει καμιά νόστιμη ζαργάνα από τα μέρη τους, παρατούσαν τον καυγά και κοίταζαν με μάτια γουρλωτά τη νωχελική της πλεύση και την κουνιστή της την ψαροουρά. Κι αν είχαν και φωνή θα έλεγαν « Ζαργάνα μου, τι λέπια τραγανά είναι αυτά!!» Όμως οι ζαργάνες ήταν σπάνιες στα μέρη τους και μόνο καμιά γόπα πέρναγε συχνά-πυκνά, αλλά κι αυτή αδύνατη και με μάτια θολά από τη λασπουριά. Κι έτσι οι τρεις φίλοι συνέχιζαν να μαλώνουν. Έβγαζαν μπουρμπουλήθρες γεμάτες οργή και γέμιζαν φασαρία και αφρό όλη τη γύρω τους περιοχή. Και ξέρετε παρακαλώ γιατί; Γιατί – όπως τα πιο πολλά αρσενικά στη Γη- είχανε κόλλημα με τις ομάδες τους. (Και ίσως και με τις μαμάδες τους, αλλά άλλη ιστορία αυτή.)
Ο Σταύρος ο γαύρος- όπως είπαμε και στην αρχή- στην Κόκκινη ομάδα είχε με πάθος μέχρι το ψαροκόκαλο ταχτεί. Αλλά ο Μανωλιός ο κοκκοβιός ήταν πιο Κίτρινος και από ασιατικός πυρετός. Κι ο Θάνος ο χάνος, ήταν ο χειρότερος του Σταύρου εχθρός: Πράσινος! Μπλιαχ! Ούτε του βάλτου ο βάτραχος δεν ήταν τόσο πράσινος όσο αυτός!
Που λέτε, κάθε Κυριακή τα τρία φιλαράκια το έστηναν στον καυγά απ’ το πρωί. Άραζαν στον Μπλε Καφενέ, έβλεπαν στο κανάλι Τηλε- Φουρτούνα τα ματς, έβαζαν στοιχήματα, έπιναν ιώδια και περίμεναν ποιόν θα βγάλει η ομάδα του ασπροπρόσωπο: δηλαδή της βραδιάς τον νικητή. Και φυσικά γινότανε σεισμός υποθαλάσσιος εκείνη τη στιγμή που η μπάλα αποφάσιζε σε ποιο δίχτυ θα μπει! Του δε νικητή, γελούσανε και τα μουστάκια του. Έφερνε δυο γυροβολιές ζεϊμπέκικο, κέρναγε πεταλίδες και σφηνάκια ιώδιο κι άφηνε και στο τέλος πουρμπουάρ στο μαγαζί. Η νίκη της ομάδας, του ήταν αρκετή. Και ας τον έβρισκε η άλλη μέρα ψύχραιμο και ταπί!
Όμως ήρθε εκείνη η αποφράδα Κυριακή, που οι ομάδες τους θα παίζανε για τον τίτλο του Πρωταθλητή! Οι τρεις φίλοι είχανε πάθει μεγάλη ταραχή: Ο Μανωλιός ο κοκκοβιός ήτανε Κίτρινος σαν να ‘χε βγάλει τη χρυσή. Ο Θάνος ο χάνος, Πράσινος λες και είχε καταπιεί χολή. Κι Σταύρος ο γαύρος, Κόκκινος σαν ανοιχτή πληγή. Αντί όμως να κοιτάξουνε το χάλι τους και να γυρίσουν στο κοπάδι τους, στήθηκαν έξω από τον Μπλε Καφενέ, μαλώνανε και πίνανε ιώδια, μέχρι που γίνανε στουπί. Χούλιγκαν ψάρια έχετε δει; Σπάγανε καθίσματα από αχινούς, πετάγανε ο ένας στον άλλον κονσέρβες από σολομούς, φτύνανε τοξικούς αφρούς… Ο φανατισμός, τους είχε κάνει παρανοϊκούς.
Τα υπόλοιπα ψάρια που έπιναν ωραία και καλά τα ιωδιάκια τους και τα μελανοτσιπουράκια τους στον Μπλε καφενέ, τα πήρανε στο κρανίο. Ε, αρκετά πια μ αυτούς τους ταραχοποιούς! Βγήκε ο κυρ- Κέφαλος ο καφετζής και τους είπε να φύγουν από τον καφενέ του, ευθύς! Στο κάτω- κάτω επειδή ήταν αυτοί μουρλοί, δε θα του κλείνανε το μαγαζί! Είχε να θρέψει ένα κοπάδι παιδιά και ήτανε πάλι γεμάτη αυγά στην κοιλιά η κυρά. Πηγαίνετε λοιπόν να μαλώσετε κάπου αλλού παιδιά!
Οι τρεις φίλοι γίνανε πανθαλασσίως ρεζίλι. Σε λίγο σε όλο το Πασαλιμάνι θα έβγαινε για το χάλι τους φιρμάνι. Κι έτσι ρίξανε τα πτερύγια χαμηλά και πήραν δρόμο για τα πιο βαθιά νερά. Κολυμπούσανε ώρα πολύ, ώσπου βγήκανε στου Σαρωνικού τα ανοιχτά, εκεί που αρχίζουν κι εμφανίζονται τα όμορφα νησιά. Αλλά πριν φτάσουνε στην Αίγινα κι ενώ στο πέλαγος γλιστρούσαν χαλαρά , ξάφνου σκοτείνιασε κι έπεσε πάνω τους μαύρη σκιά: Ήταν οι τράτες που είχαν βγει μεσοπέλαγα για της ημέρας την ψαριά. Και πριν προλάβει κανείς τους να το καλοσκεφτεί, στα δίχτυα των ψαράδων είχανε –δυστυχώς- και οι τρεις πιαστεί…
Τέλος πάντων, κάπως έτσι τελειώνει κάθε ψαριού η ζωή: Ή θα το φάει το πιο μεγάλο ψάρι ή θα πιαστεί στα δίχτυα πριν το πάρει καν χαμπάρι ή θα φάει καμιά σακούλα πλαστική -που ίσως πέταξες κάποτε φίλε μου, εσύ- και θα σκάσει το καημένο, αφού μετά δε θα μπορεί να πάρει απ τα βράγχια του αναπνοή.
Για τους τρεις φίλους ήτανε γραφτό να πάνε από ‘’υπερβολικό φανατισμό’’. Αλλά καθώς μέσα στα δίχτυα σπαρταρούσαν, για τελευταία φορά μεταξύ τους ψαροσυνομιλούσαν. -Θάνος ο χάνος: « Άντε γεια λοιπόν παιδιά και ραντεβού στην κακκαβιά!» -Μανωλιός κοκκοβιός: «Μάγκες, πιαστήκαμε στο βρόντο! Να’ πιανε τουλάχιστον αυτή η θυσία μας τόπο….» Κι ο Σταύρος ο γαύρος : «Για την Ομάδα, ρε γαμώ το!!»
Αλλά ο Σταύρος ο γαύρος –δυστυχώς- έγινε σύντομα τηγανιτός. Κι έτσι, δεν πρόλαβε να δει την Ομάδα του Πρωταθλητή!
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
