Παρουσίαση, του καινούριου μυθιστορήματος, “Dr. Sleep”, στο Παρίσι. [Και μία σχέση του με τον κινηματογράφο.]
Η αλήθεια, λέει, πως ο Dino De Laurentis, (παραγωγός κινηματογράφου στο Χόλιγουντ), όταν αγόρασε τα δικαιώματα του “Hannibal”, του Thommas Harris, πριν γράψει το βιβλίο ο συγγραφέας, (μιας που γνώριζε πως “Η σιωπή των αμνών” χωρίς συνέχεια δεν γίνεται να μείνει), κάπως έπρεπε να γνωρίζει τι κάνει ο συγγραφέας. Προχωρά; Κάθεται; Γράφει; Δεν γράφει; Πόσα χρόνια θα του πάρει η συνέχεια της ιστορίας του «μεγάλου μυθιστορηματικού τέρατος των καιρών μας.» Όπως είχε αποκαλέσει τον χαρακτήρα του Hannibal Lecter ο Stephen King.
O Thommas Harris, όμως, δεν έλεγε κουβέντα. Δεν έδινε καμία πληροφορία. Ούτε για την πλοκή, ούτε για την ιστορία. Απαντούσε στα κάθε έξη μήνες τηλεφωνήματα, και του Dino De Laurentis και της επίσης παραγωγού και γυναίκας του Martha De Laurentis, αλλά πληροφορία δεν έδινε. Καμία. Το μόνο που γνώριζε το ζευγάρι των (εκ των σημαντικότερων) παραγωγών, ήταν πως ο συγγραφέας είχε νοικιάσει ένα διαμέρισμα στο Παρίσι. Αλλά μετά, όμως, τελικά, ήταν στην Φλωρεντία. Όπου και ο κυρίαρχος τόπος δράσης του Hannibal Lecter στο “Hannibal”.
Ο κινηματογράφος, ουδέποτε χαρίστηκε. Δεν είναι ανέφικτη η πραγμάτωση ονείρων, αλλά, όχι δωρεάν.
10 συναπτά έτη διήρκεσε η συγγραφή του “Hannibal”, χωρίς τίποτε άλλο ενδιάμεσα, χωρίς κανένα άλλο μυθιστόρημα. Η ανταμοιβή, όμως, πέραν κάθε προσδοκίας.
Αλλά, παρόλο το από κάθε άποψη αξιολογότατο μυθιστόρημα, το τέλος του, ένα σκληρά αληθινό και ειλικρινές φινάλε, μέγιστη αλληγορία για το πρόσωπο του Φασισμού, της Βίας, και του Πολέμου στον 20ο αιώνα, στην μεταφορά του στο σινεμά, ακυρώθηκε. Ολόκληρο. Αναιρέθηκε. Εκ βάθρων. Και τελείωσε όπως “όλα” πρέπει να τελειώνουν. Το Καλό νικά το Κακό. Αν και τελικά το Κακό την γλυτώνει, οι απώλειές του είναι τόσο βαριές, που είναι ζήτημα αν θα μπορέσει να δράσει ξανά.
Λένε, πως για την μεταφορά του στον κινηματογράφο, την ιστορία του “Hannibal” με καταργημένο το αυθεντικό του φινάλε, την έγραψε ξανά ο Thommas Harris. Και όχι οι David Mamet και Steven Zailian, οι σεναριογράφοι. Εγώ, αμφιβάλω, όπως αμφιβάλουν και πάρα πολλοί άλλοι, είτε επώνυμα σε τυπωμένα ή ηλεκτρονικά έντυπα, είτε ανώνυμα σε διάφορους κύκλους συζητήσεων. Το φινάλε του μυθιστορήματος είναι αριστουργηματικό κυριολεκτικά, και σφραγίζει το βιβλίο με τον υπότιτλο του μεγάλου μυθιστορήματος. Αλλά, καταργήθηκε, όχι απλά αλλάχτηκε. Από εκείνον που το έγραψε;
Όμως, η κινηματογραφική ταινία “Hannibal”, σε σκηνοθεσία του μοναδικού Ridley Scott, είναι εκπληκτική από όλες τις απόψεις και σε κάθε επίπεδο. Ως έχει, με το δικό της φινάλε.
Οπότε;
Μήπως είναι άδικη η συμπόρευση, τελικά; Μα εφόσον το μυθιστόρημα δίνει στον κινηματογράφο και συχνά και το αντίθετο, γιατί να είναι άδικη;
Μόνο που εδώ, όπως και στο “The shinning” του Stephen King, οι διαφορές του μυθιστορήματος από την ταινία, είναι τόσο έντονες, που όταν ακούς τον Stephen King να μιλά για το πόσο απογοητευμένος ήταν και είναι από την μεταφορά του “The shinning” στην οθόνη, λες «Κάποιος απ όλους κάτι κρύβει…»
Εάν βάλουμε τους τέσσερις δημιουργούς στην σειρά: Thommas Harris, Ridley Scott, Stephen King, Stanley Kubrick, οι αναλογίες τρομάζουν. Προσοχή, οι αναλογίες, όχι οι ομοιότητες. Τίποτε το ίδιο ή ίσο δεν έχουν αναμεταξύ τους αυτοί οι τέσσερις.
Τέσσερις μοναδικοί δημιουργοί σε τέσσερα μοναδικά έργα.
«Η τέχνη πάνω απ’ όλα.» λέει ένα ρητό. Καμία αντίρρηση. Οι αναγνώστες κι οι θεατές, όμως, καλό είναι να έχουν όλες τους τις κεραίες σε πλήρη ανάπτυξη.
Το Παρίσι.
Το Παρίσι ανήκει στις πρωτεύουσες του πλανήτη. Που είναι πρωτεύουσες του πλανήτη και όχι μόνο πρωτεύουσες των χωρών στις οποίες ανήκουν. (Και ούτε καν αυτό στην περίπτωση της Νέας Υόρκης.) Δεν είναι και πολλές, μάλλον τέσσερις: Νέα Υόρκη, Παρίσι, Τόκιο, Πεκίνο. Ότι κι αν γράψεις για αυτές, μάλλον έχει ήδη γραφτεί. Αλλά δεν πειράζει, λένε, η ίδια ιστορία ξανά και ξανά, αρκεί να είναι καλή.
Το Παρίσι, λοιπόν, έλαμπε στις 16 του Νοεμβρίου του 2013 την νύχτα της παρουσίασης του “Dr. Sleep”, του καινούριου μυθιστορήματος του Stephen King. Έκανε κρύο όπως πάντα κάνει στο Παρίσι τέτοιες εποχές, και αυτό τα έκανε όλα ακόμη πιο λαμπερά. Κρυστάλλινα.
Την ημέρα, πριν την νύχτα της ίδια ημέρας, ο ουρανός ήταν σχεδόν μονόχρωμος. Λευκό συμπαγές με πολύ λίγο γκρι. Τόσο όσο να τονίζει το λευκό. Καθόλου βροχή. Και λίγος άνεμος. Το κρύο καθόταν επάνω σου αλλά η αναπνοή δεν πάγωνε. Οπότε, όταν ήρθε το απόγευμα, στην λίγη ώρα που βάστηξε το μπλε, προλάβαινες να σκεφτείς πως πρέπει να φύγεις για να είσαι στην ώρα σου στην παρουσίαση. Το Παρίσι, αν δεν χρησιμοποιήσεις Μετρό ή λεωφορεία ή Ταξί, αλλά ιδιωτικό αυτοκίνητο, έχει ακίνητα αυτοκίνητα σε όλους τους δρόμους όλο το 24ωρο. Δεν έχει απλά κυκλοφοριακή συμφόρηση, έχει ακίνητα αυτοκίνητα.
Αλλά όταν έπεσε η νύχτα, άναψαν όλα. Ως φωτεινό έγχρωμο πάρκο συχνά πυροτέχνημα εκατομμυρίων χρωμάτων.
Ο Σηκουάνας οριζόταν μόνο από την διαδρομή του. Μαύρη κενή πλατιά γραμμή και πάνω της γέφυρες κυρτές άλλες κατάφωτες κι άλλες μόλις. Ως μυστικά μονοπάτια που όμως τόσους έρωτες να είχαν κρύψει. Ή έστω γιαυτή την σκέψη να έστεκαν εκεί. Του αν, μπορεί, αν ήταν εδώ αν είχε τύχει εδώ. Και παντού φωτισμένα παράθυρα. Περίεργο πράγμα αλλά οι κορυφές των παλιών σπιτιών των προηγούμενων αιώνων χάνονται στο σκοτάδι της νύχτας. Λες και κανείς δεν μένει στις σοφίτες τους. Αλλά μένουν, τους έχω δει.
Και μια νεκρή ερωτευμένη Πριγκίπισσα. Πάντα με σταματούσε αυτό, στο Παρίσι. Λες και κάποιος αξύριστος σκηνοθέτης με μαύρο ξεκούμπωτο σακάκι ξεφώνισε «Cut!», αλλά το συνεργείο δεν τον άκουσε. Και μετά, τόσος πόνος. Τόσος θάνατος. Για τον έρωτα, για τον πλούτο, για την εξουσία, για την αυτοκρατορία. Το ‘χει ευλογία αυτή η πόλη. Λες και μαζεύει όλες τις ιστορίες όλου του πλανήτη είναι. Μερικές φορές βλέπεις ξανθούς αγγέλους όλων των φύλλων να περιδιαβαίνουν με ηλεκτρικά ασημένια ποδήλατα. Μέρα νύχτα.
«Ο πατέρας μου, όποτε περνάμε από εδώ, λέει πάντα το ίδιο “Αυτό ήταν το γραφείο του Μεγκρέ!”» μου είπε και ξέσπασε σε γέλια. Το κτίριο των Δικαστηρίων έφευγε πίσω μας.
Έτσι, φτάσαμε στον κινηματογράφο Rex2.
Τεχνητός καπνός, ξηρός πάγος, έβγαινε από την επιγραφή με την αφίσα του εξωφύλλου του “Dr. Sleep”.
Η αίθουσα, με τα εισιτήρια αριθμημένα, όχι ασφυκτικά γεμάτη.
Τα φώτα χαμήλωσαν, προβολείς άναψαν, το σύμπαν έγινε θέαμα.
Πρώτος βγήκε ο Augustin Trapenard, Καθηγητής Αγγλικής και Αμερικανικής λογοτεχνίας στην École normale supérieure της Lyon από το 2006 έως το 2009. Και κριτικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος, και συγγραφέας.
Προλόγισε τον Stephen King με αρκετές δόσεις χιούμορ, και τον κάλεσε στην αίθουσα. Όταν ο συγγραφέας εμφανίστηκε, ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος χειροκροτώντας και ζητωκραυγάζοντας. Όπως σε μία συναυλία.
Πολυθρόνες και καναπές με χαμηλό τραπεζάκι μπροστά, μαζί με τον μεταφραστή για τα Γαλλικά, κάμερες απέναντι και δίπλα, κι έτσι, ξεκίνησε η παρουσίαση.
Αργότερα, προστέθηκε και ο Maxime Chattam. Συγγραφέας, κυρίως, αστυνομικών μυθιστορημάτων.
Δεν γνωρίζω πόσοι από όσους διαβάζετε αυτό εδώ, έχετε παραστεί σε παρουσιάσεις Ελληνικών βιβλίων, μυθιστορημάτων κυρίως, στην Αθήνα, αλλά… Ας μην συνεχίσω με τα αυτονόητα…
Η συνέχεια στο video: (Ευγενική προσφορά.)
Επίσης, για όσους ενδιαφέρονται, μία πολύ ενδιαφέρουσα κριτική-παρουσίαση του “Dr. Sleep”, από τους ΝΥΤ.:
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
