Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

   Θα ζήσεις. Έκανα λάθος.

   Μου έχουν πει «κόπηκες», «χωρίζουμε», «απολύεσαι», «θ α   π ε θ ά ν ε ι ς». Τα είχα υπομείνει και ξεπεράσει όλα. Τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο το «θα ζήσεις».

   Δεν απαρνιέμαι τη ζωή. Ούτε ταλαιπωρήθηκα καθόλου στο διάστημα που υποτίθεται ότι νοσούσα από μία θανατηφόρο ασθένεια η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενα του γιατρού μου, θα απάλλασσε τον κόσμο από το άχθος της ύπαρξής μου στις 24 Ιουνίου, ακριβώς εννέα μήνες από την ημέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των αναρίθμητων εξετάσεων στις οποίες υποβλήθηκα τον περασμένο Σεπτέμβριο. Απλώς… δεν έχω κάτι άλλο να κάνω.

   Αποκλείεται. Δεν μπορώ να σε πιστέψω. Ούτε τα τριάντα δεν έχεις κλείσει!

   Νομίζω ότι δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω, γιατρέ. Εδώ καθόμουν και τον Σεπτέμβριο. Σε αυτήν εδώ τη μεταλλική καρέκλα, όταν μου είπατε ότι η ζωή που μου απέμενε δεν θα ξεπερνούσε χρονικά τη διάρκεια μιας κύησης. Πάρτε και δείτε και μόνος σας. Τι θα πει «τι είναι αυτό;»; Διαβάστε τι γράφει στην κορυφή της σελίδας. Έχει τίτλο. Ελάτε τώρα, μην κάνετε ότι δεν θυμόσαστε. Εσείς τον είχατε προτείνει, το ίδιο εκείνο βράδυ, στο μπαρ στο λιμάνι, και μετά με είχατε βάλει να συμπληρώσω ολόκληρη τη σελίδα, μπρος-πίσω, με εκείνο το μισοτελειωμένο πενάκι με τη φίρμα του απέναντι τουριστικού γραφείου επάνω: «τι να κάνω πριν… γεννηθώ». Ε, τα έκανα. Όλα.

   Δεν είχα καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ανέκαθεν τηρούσες πιστά τις λίστες.

   Ταξίδεψα στην Αίγυπτο, στη Νέα Υόρκη και στη Σαμοθράκη. Βρήκα τη διεύθυνση του περιπτερά. Θυμάστε ποιον λέω. Εκείνον που πετύχαινα πάντα να δουλεύει αργά τη νύχτα, όποτε επέστρεφα από ξενύχτι, και που πάντα με έκανε να αναρωτιέμαι πόση μοναξιά μπορεί να νιώθει ένας περιπτεράς βραδινής βάρδιας σε νησί. Κάθε φορά έλεγα ότι την επόμενη θα πήγαινα και θα του μιλούσα, ώσπου ένα πρωί είδα υπαλλήλους του Δήμου να ξηλώνουν το περίπτερο. Και να που τον βρήκα! Με είχε προσέξει κι εκείνος, είπε…

   Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Ήμουν στο παρά πέντε να γραφεί το όνομά μου στην κορυφή του πυραμιδοειδούς οργανογράμματος της εταιρείας, κι αυτό το γνωρίζατε. Όπως και το πόσο είχα κοπιάσει, για να τα φτάσω μέχρι εκεί. Το ήθελα πολύ, είχα και τα φόντα. Παραιτήθηκα. Άνοιξα εργαστήρι για νέους συγγραφείς.

   Μα αυτό δεν ήταν καν στη λίστα! Βέβαια εγώ σου είχα προτείνει… όχι να ανοίξεις αυτό το εργαστήρι που λες, αλλά να ασχοληθείς λιγάκι πιο εντατικά με τη συγγραφή, και θυμάσαι τι απάντηση μου είχες δώσει…

    «Δεν μ’ αρέσουν αυτά που γράφω. Γι’ αυτούς στους οποίους απευθύνομαι είναι αυτονόητα. Για τους υπόλοιπους, ακατανόητα, δυσνόητα, ενίοτε και α-νόητα.» Φυσικά και το θυμάμαι. Γι’ αυτό και δεν συμμετέχω στις… «διαδικασίες». Δεν είπα «άνοιξα εργαστήρι για νέους συγγραφείς  κ α ι   δ ι δ ά σ κ ω»! Δεν μπαίνω μέσα στην αίθουσα. Μόνο αν μου έρθει τίποτα στο μυαλό που πιστεύω ότι ίσως θα τους είναι χρήσιμο κάποια στιγμή. Μόνο τότε μπαίνω μέσα, χωρίς να χτυπήσω την πόρτα, λέω αυτό που έχω να πω και φεύγω. Όπως μία από τις πρώτες εβδομάδες, για παράδειγμα, τότε που άκουσα σε μια συνέντευξή του τον Ρίτσο να λέει ότι, αν ο άνθρωπος αριστεύει στα πάντα, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει καμία κλίση. Ή όπως προχτές, που μπήκα και έγραψα στον πίνακα:

«Η τέχνη είναι ένα πρόσχημα, είπε, πάντα η τέχνη είναι το πρόσχημα, για να βγάλουμε στην επιφάνεια ό,τι πιο βρώμικο, σκοτεινό, παράξενο, άρρωστο και ανοίκειο έχουμε μέσα μας.» – Δημήτριος Ελευθεράκης  [1]

και ακριβώς από κάτω:

 “Write hard and clear about what hurts.” – Ernest Hemingway.

   Πέρασα τους πρώτους τεσσερισήμισι μήνες στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, και τους τελευταίους τεσσερισήμισι εδώ. Αναμείχθηκαν τα πάντα. Ανακατεύτηκαν. Συγχωνεύτηκαν. Αλληλοαφομοιώθηκαν. Εξουδετερώθηκαν. Εξουδετερώθηκα.

   Τελείωσε η λίστα, γιατρέ. Τα έσβησα όλα, δεν το βλέπετε; Όλες μου οι επιδιώξεις, όλα μου τα όνειρα, πραγματοποιήθηκαν. Δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Κι εσείς μου λέτε: «θα ζήσεις»;

   Ο Ζαρατούστρα δεν θα σου έλεγε ποτέ να ζεις την κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία. Δεν έχει αυτόν τον σκοπό η λίστα που συμπλήρωσες, μην μπερδεύεσαι. Αυτά είναι ανοησίες.

   Είμαι σίγουρος ότι κατάλαβες πως άλλη ήταν τελικά η ασθένειά σου, άλλη η θεραπεία σου. Κάθε μολυβιά κι από ένας μικρός εξαγνισμός. Και έχεις δίκιο που διαμαρτύρεσαι. Δεν το διευκρίνισα κι εγώ με μεγάλη σαφήνεια. Το λάθος δεν ήταν στη διάγνωσή μου ο σκοπός επετεύχθη, άλλωστε, κι εσύ έχεις πλέον θεραπευτεί, αλλά στη διατύπωση:

   Τ ώ ρ α  θα ζήσεις. 

—————————————————

[1]:  Η δύσκολη τέχνη, Δημήτρης Ελευθεράκης, Εκδόσεις Αντίποδες, 2015 σελ 38-39 

Aglaia Pantelaki

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular