«Με συγκίνησαν οι καθημερινοί άνθρωποι που διάβασαν το ΣΚΠ» Η Χριστίνα Λιναρδάκη συνομιλεί με τη Βιργινία Αυγερινού
Αγαπημένη σε όλους η Χριστίνα Λιναρδάκη είναι απόφοιτος της Σχολής Αγγλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη μετάφραση στο University of Manchester Institute of Science and Technology στην Αγγλία. Επίσης, είναι κάτοχος ΜΑ στην Επικοινωνία από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Εργάζεται ως μεταφράστρια από το 1993 και ως επιμελήτρια εκδόσεων από το […]
Μια προσπάθεια μετουσίωσης του πόνου σε λόγο, της οδύνης σε λέξεις [ΣΚΠ, Χριστίνα Λιναρδάκη]
ΣΚΠ, Χριστίνα Λιναρδάκη, Εκδόσεις Ενάντια Η πρόσφατη ποιητική συλλογή της Χριστίνας Λιναρδάκη, ΣΚΠ, μπορεί να λειτουργήσει ως μια πολύ καλή αφορμή για να τεθεί, εκ νέου, το ζήτημα και το ζητούμενο της δημιουργικής αφορμής στην ποιητική τέχνη. Πρόκειται για αυτό που θα προσδιόριζε κανείς ως θέμα ή πυρήνα ή εκκίνηση του ποιητή από μια συγκεκριμένη αφετηρία […]
Σκληρά Αρχικά [ΣΚΠ, Χριστίνα Λιναρδάκη]
ΣΚΠ, Χριστίνα Λιναρδάκη, Εκδόσεις Ενάντια Οι φίλοι την ρώτησαν κάπως θυμωμένα, παρεξηγημένοι από την απουσία της. Χριστίνα, δεν μας κάνεις κέφι πια, της είπε με μια δόση απογοήτευσης ο φίλος ο πιο στενός. Και οι υπόλοιποι, πήραν θέση, στάθηκαν στο πλευρό του. Όλοι τους στ’ απέναντί της, να την κοιτάζουν καθώς διστάζει, όσο χαμηλώνει το βλέμμα […]
Από τις Εκδόσεις Ενάντια κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή της Χριστίνας Λιναρδάκη «ΣΚΠ» (ακρωνύμιο της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας)
ΣΚΠ, Χριστίνα Λιναρδάκη, Εκδόσεις Ενάντια Πληγές που αφήνουν ουλές – αν κλείσουν. Οι πληγές και οι ουλές είναι τα δύο στάδια μίας και μοναδικής αλήθειας για πάρα πολλούς ανθρώπους: η κακή ψυχολογία οδηγεί σε βλάβες στο σώμα – κάποτε παροδικές άλλοτε πιο μόνιμες, όπως ένα αυτοάνοσο ή ο καρκίνος. Στη συλλογή ΣΚΠ (ακρωνύμιο της Σκλήρυνσης […]
Πρωτόγνωρη σε ένταση καταιγίδα, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Ο γιος μας, Βαγγέλης Μπέκας]
Ο γιος μας, Βαγγέλης Μπέκας Ο τίτλος σε κάνει να σταθείς σε αυτό το «μας» στο τέλος. Γιατί «ο γιος μας» και όχι ο γιος τους ή οτιδήποτε άλλο; Την απάντηση την παίρνουμε μόνο προς το τέλος. Κι αυτό επειδή, σε αυτό το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Μπέκα, η αλήθεια είναι παντελώς απρόθυμη να έρθει […]
Το χειρότερο θεριό της πόλης, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Στάση Λυσσιατρείου, Αντώνης Ζέρβας]
Αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτή η θέληση που θέλει να μη θέλει η νοσταλγία χωρίς σκοπό επιστροφής, η ορμή προς κάτι ανθρώπινο, όπου δεν μοιάζει με τίποτε ανθρώπινο. Συμβαίνει σπάνια πλέον, αλλά είναι ανακουφιστικό: το να γράψει κάποιος για ορισμένα βιβλία ισοδυναμεί με το να αναμετρηθεί μαζί τους και να νικήσει ή […]
Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Γεωγραφίες των Φριτς και των Λανγκ, Θωμάς Τσαλαπάτης]
Τραντάζει το μέσα ουρλιαχτό Αιφνιδιασμός· αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο της νέας ποιητικής συλλογής του Θωμά Τσαλαπάτη, που εισάγει τον αναγνώστη στο νέο, αναπάντεχο σύμπαν μιας sui generis λογικής – τετράγωνης, μα και ανώφελης, σε ίσες ποσότητες. Καθένα από τα τέσσερα τμήματα στα οποία χωρίζεται το βιβλίο εκπορεύεται από την ανατροπή, στην οποία […]
Η εντιμότητα της σωτηρίας, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Άσωτοι, Γκρεγκ Τζάκσον]
Όλα σχεδόν τα ελληνικά έντυπα και ψηφιακά μέσα έχουν γράψει γι’ αυτό το βιβλίο, το οποίο έλαβε το «Βραβείο ξένης λογοτεχνικής φράσης 2017» του literature.gr για τη φράση «Οι άνθρωποι είναι σφαίρες που έχουν φύγει από την κάννη του όπλου» ή στα αγγλικά “People are bullets, fired”. Τι το κάνει άραγε τόσο ξεχωριστό; Ας πάρουμε […]
Μιλώντας για τα απλά, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Το ψωμί στο γόνατό μου και άλλα ποιήματα, Οκτάι Ριφάτ]
Πίσω απ’ την κλειδωμένη πόρτα του απογεύματος χαζεύω τις καλαμιές («Στην όχθη») Ο Οκτάι Ριφάτ (Oktay Rifat Horozcu, 1914-1988) το 1941 εξέδωσε μαζί με τους Ορχάν Βελί Κανίκ και Μελίχ Τζεβντέτ Αντάι το περίφημο βιβλίο Garip (Παράξενο), το οποίο έδωσε το όνομά του στο πρωτοποριακό λογοτεχνικό κίνημα Παράξενη Ποίηση που κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια […]
Η ρήξη του συνεχούς, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Μπαρόκ, Αμάντα Μιχαλοπούλου]
Ο χειμώνας χρειάζεται συμπαράσταση – όλοι το ξέρουν Συμπαράσταση, τις περισσότερες φορές, χρειάζεται μάλλον ο άνθρωπος – ιδίως όταν επιδίδεται σε έναν απολογισμό της ζωής του. Η Μιχαλοπούλου όμως το κάνει χωρίς αναστοχαστική διάθεση […]
Ζώντας μαζί με τέρατα, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Το τέρας στο μετρό, Βασιλική Ηλιοπούλου]
«Τώρα» είπε η Μαρία στο τέρας κι εκείνο έσπρωξε τον άντρα. Η πόλη είναι σκληρή για πολλούς λόγους, κυρίως όμως επειδή έχει την τάση να «απανθρωπίζει» τους κατοίκους της: να τους αφαιρεί, με άλλα λόγια, την ανθρωπιά και να τους μετατρέπει σε τέρατα. Δεκαεπτά τέτοια τέρατα της πόλης περιδιαβαίνουν στις ισάριθμες «μικρές και […]
Στο κατώφλι του εαυτού, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [365 ημέρες: Το ημερολόγιο ενός νησιού, Raquel Angel-Nagler]
Ζούμε, ερωτευόμαστε με μια ψυχή άγουρη σαν τον πόνο. («31 Δεκεμβρίου, Δευτέρα») Ο πόνος που δεν συνηθίζεται ποτέ και μένει για πάντα άγουρος, ο έρωτας, η βροχή, η θάλασσα, το χώμα. Τα φτερά που οι ώμοι φέρουν ως ανάμνηση, η ελευθερία, η μνήμη, το ταξίδι, ο δρόμος, ο χρόνος. Ορισμένα από τα βασικά συστατικά […]
Ανασαίνοντας ποίηση, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Σύγχρονοι Κούρδοι ποιητές, Τζεμίλ Τουράν]
«Τους σύγχρονους Κούρδους ποιητές δεν μπορεί να τους διεκδικήσει κανείς παρά μόνο η πατρίδα τους». Αυτό διατείνεται ο Τζεμίλ Τουράν, ο οποίος έκανε την επιλογή και τη μετάφραση στα ελληνικά των ποιημάτων στο βιβλίο Σύγχρονοι Κούρδοι Ποιητές που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ηρόδοτος. Το βιβλίο είναι μια συγκινητική και ταυτόχρονα συγκλονιστική μαρτυρία της επιμονής, […]
Ρίζες και ρωγμές, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Η μεταμυθοπλασία στη νεοελληνική πεζογραφία, Κώστας Βούλγαρης]
“His greatest ambition was to produce a work consisting entirely of quotations” (Hannah Arendt για τον Walter Benjamin[1]) Η Μεταμυθοπλασία φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, να είναι μια ογκώδης και καταιγιστική ανθολογία κειμένων, όμως ανθολογία δεν είναι.[2] Είναι ένα «πολυφωνικό αφήγημα σε δοκιμιακή φόρμα», κατά την περιγραφή του ίδιου του Βούλγαρη, το οποίο προσφέρει έναν […]
Φως από χαραμάδες, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Ωροσκόπια των νεκρών, Ντίνος Σιώτης]
Όλη μου τη ζωή ψάχνοντας για το παγόβουνο έχασα την κορυφή του («Φεύγω») ”Eπειδή τον θάνατο ούτε τον ξέρουμε ούτε μπορούμε να τον μάθουμε, αν δεν μας αγκαλιάσει, ένα τέτοιο εύρημα μπορεί να έχει μία μόνο κατάληξη: τον αναστοχασμό περί της ζωής.” Με έναν παράδοξο τίτλο κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Ντίνου Σιώτη. Παράδοξος […]
Αναζητώντας το τέλος του ορίζοντα, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Το ανατολικό τέλος, Ελένη Γαλάνη]
It would be the same at the end of the journey, If you came at night like a broken king, If you came by day not knowing what you came for, It would be the same T.S. Eliot, “Little Gidding” Στο Ανατολικό τέλος, την τρίτη κατά σειρά συλλογή της Ελένης Γαλάνη […]
Μέσα από διαρκή αναστοχασμό, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Carmen et error, Αντώνης Ζέρβας]
Από μικρός ο Αντώνης Ζέρβας αρνιόταν τον τίτλο του ποιητή, όπως εννοείται ευρέως. Για κείνον η ποίηση ήταν ανέκαθεν πάλη, όχι όμως με το υλικό του (δηλαδή τις λέξεις), αλλά με τις έννοιες. Ήταν ένας τρόπος να αναρωτηθούν, αυτός και ο αναγνώστης, για τα ζητήματα του βίου, τον θάνατο, τον έρωτα και όλα όσα βρίσκονται […]
« Εκ της γείτονος », γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Ο δρόμος μου είναι πλατεία, Ορχάν Βελί Κανίκ]
Ο Ορχάν Βελί Κανίκ ή απλώς Ορχάν Βελί ήταν ένας από τους τέσσερις ποιητές που συνέβαλαν στην ανανέωση της τουρκικής ποίησης. Η κριτική τον κατηγόρησε πρώτα για αντι-ηρωισμό, έπειτα για αντι-ποιητικότητα και τέλος για αντι-κομμουνισμό, όπως γράφει στην εισαγωγή της ποιητικής ανθολογίας Ο δρόμος μου είναι πλατεία ο Γιώργος Μπλάνας, που είναι και ένας εκ […]
Μια συλλογή που στάζει μουσική, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Διάλυσις, Γιάννης Αντιόχου]
Πολλοί είναι οι λόγοι που υποστηρίζουν τη δήλωση του τίτλου: η πρόταξη ενός τραγουδιού των Radiohead ως προμετωπίδας στη συλλογή, οι διαρκείς αναφορές σε τίτλους τραγουδιών, συνθέτες και μουσικούς μέσα στους στίχους, η ένθεση αποσπασμάτων από τραγούδια στην αρχή των ποιημάτων εν είδει προλόγου ή περικειμένου, η παρεμβολή τραγουδιών (στίχων που γράφτηκαν εξαρχής για να […]
