Διήγημα

Όταν η ζωή αποφασίσει να σου χαμογελάσει ξανά, θα σε βρει όπου κι αν κρύβεσαι, όσο κι αν αντιστέκεσαι. Θα καταφέρει να μπει κρυφά μέσα απο ‘κείνη τη μικρή χαραμάδα που άφησες άθελά σου όταν αποφάσισες να την κλείσεις ξαφνικά απέξω. Κι όταν ξαφνιαστείς που θα τη δεις αναπάντεχα μες στο σκοτάδι, εκείνη θα ‘ρθει […]

10/03/2021, 17:24

Ο Μελέτης άπλωσε τα ψάρια στο αλεύρι αργά και μερακλίδικα. Δεν είχε μάθει στη ζωή του να κάνει τα πράγματα βιαστικά. «Δώσε χρόνο στα πράγματα να γίνουν» του έλεγε πάντα ο παππούς του ο συνονόματος και δεν πέρασε ούτε ημέρα που δεν τήρησε αυτή τη συμβουλή. «Μελέτη δυο ποτηράκια να φέρεις, ήρθε κι ο Μηνάς», […]

06/03/2021, 20:26

Το θραύσμα του μαύρου βακελίτη αναπήδησε απ’ το ακουστικό του τηλεφώνου έτσι όπως βίαια αποσπάστηκε απ’ τη μήτρα του μόλις  αυτό προσγειώθηκε στη βάση.  Προδιαγεγραμμένη πορεία, «όσα φέρνει η ώρα» και τα λοιπά, ο μαύρος βακελίτης καρφώθηκε στο μεσόφρυο της Νίνας.  Της αυτουργού.  Νίνα απ’ το Πολύμνια, «όνομα μούσας πήρες και  το ‘κανες γιορντάνι στα […]

14/02/2021, 14:17

  Έμεινε να κρατάει το ακουστικό στο χέρι. Από το τηλέφωνο η φωνή του ακουγόταν ακόμα σαν να μη είχαν ποτέ χωρίσει. Σαν να μην είχε μπει άλλος άντρας στην ζωή της. Τι είχε κάνει; Τι έπρεπε να είχε πει σε αυτήν την ξαφνική πρόσκληση; Εκείνη και ο Κωνσταντίνος είχαν τελειώσει. Του το είχε πει […]

15/01/2021, 10:13

Το πρώτο σου χαμόγελο φώτισε το δωμάτιο, έλαμψαν τα ξεφτίσματα των τοίχων και φάνηκαν όλες οι ρωγμές. Για λίγο ντράπηκα, αλλά συνέχισα να κοιτάω την οδοντοστοιχία σου με θαυμασμό κι εσύ συνέχισες να μου τη δείχνεις. Η ντροπή πάντα με ακολουθούσε σαν πιστό κατοικίδιο και κάποιες φορές κολλούσε πάνω μου, γινόταν κομμάτι μου, όπως τότε […]

14/01/2021, 10:06

1995, Δεκέμβριος, Παρίσι Το Παρίσι εκείνο το απόγευμα του Δεκεμβρίου είχε ήλιο. Ιδιαίτερα σπάνιο για το Παρίσι, Δεκέμβριο μήνα να έχει ήλιο, αλλά τίποτε δεν είναι απίθανο. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα και τα café γεμάτα ανθρώπους. Ούτως ή άλλως είναι γεμάτα τα bistro στο Παρίσι, αλλά το να έχει προηγηθεί μια ημέρα ήλιου βοηθά […]

23/12/2020, 15:56

Τα χέρια του τρέμανε. Έβγαλε δυο πουκάμισα από τη βαλίτσα, έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του και τα περιέφερε μπρος στα γουρλωμένα μάτια των παιδιών σαν λάβαρα. Είχανε φανταχτερά χρώματα, αποχρώσεις του πράσινου και του γαλάζιου, και κάτι σχέδια ακαθόριστα, εξωτικά, που φέρνανε σε φοίνικες και καμπυλωτά ράμφη παπαγάλων. Αυτή με την κόρη […]

07/12/2020, 21:38

Έξω η βροχή πέφτει ακατάπαυστα. Μπροστά στη τζαμένια μπαλκονόπορτα του κήπου, στέκομαι όρθιος κοιτάζοντας λοξά το μελανιασμένο ουρανό. Τα σύννεφα έχουνε κατέβει τόσο χαμηλά, που φαίνεται ν’ αγγίζουν τις κορφές των ευκαλύπτων στη ρεματιά. Ο αέρας δυναμώνει κι όπως περνά από τα φαγωμένα παράθυρα, ακούγεται σαν αλύχτισμα παραπονιάρικου σκυλιού. Μια βροντή πέφτει κάπου μακριά κι […]

24/02/2020, 20:40

Μια μέρα ακριβώς σαν και σήμερα, μια χρονιά πριν, εγώ η Άννα πρωτότοκη κόρη του Δημητρού και της Φρόσως έζησα την κόλαση της φωτιάς, το παγωμένο άγγιγμα του θανάτου.  Ήταν στα έκτα μου γενέθλια που έμελλε να είναι και τα τελευταία μου.  Κείνος ο ντελάλης, άγγελος θανάτου είχε βγει από νωρίς στην πόλη, σ’ ανηφοριές […]

25/06/2017, 15:17

 Προς εφημερίδα «Σύγχρονη πόλη» Αγαπητή σύνταξη, Είναι η πρώτη φορά που επικοινωνώ μαζί σας και θεωρώ χρέος μου να εκφράσω την εκτίμησή μου για το εξαίρετο έργο που επιτελείτε. Παρακαλώ, δεχθείτε τον απεριόριστο σεβασμό μου για το δημοσιογραφικό λειτούργημα, το οποίο με τόσο μοναδικό τρόπο εσείς ξέρετε να τιμάτε. Επειδή τόσος πολύς λόγος γίνεται τελευταία […]

18/06/2017, 16:44

Ήταν ένα από κείνα τα δείπνα μεσήλικων διανοουμένων σε σπίτι. Συγκεκριμένα, σε μια μονοκατοικία στο Παλαιό Ψυχικό. Το πλείστον της αποψινής συντροφιάς ανήκε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο. (Αυτό πάλι, γιατί όποιος θεωρούνταν διανοούμενος θα ’πρεπε σώνει και καλά να δηλώνει και προοδευτικός ποτέ μου δεν το εννόησα. Αλλά εν πάση […]

20/02/2017, 20:01

  Φλόγες,             φλόγες που δυνάμωναν και μετέτρεπαν τη χωρίς αστέρια νύχτα σε μέρα.             Τη στιγμή που οι φλόγες έμοιαζαν σχεδόν να αγγίζουν τον ουρανό, ακούστηκε εκείνο το στριγκό γέλιο που αντήχησε ως το πιο απόμερο σημείο του σκοτεινού δάσους και το οποίο τρόμαξε μέχρι και τα πουλιά στα κλαδιά των δέντρων αναγκάζοντας τα […]

04/07/2016, 20:42

Έγειρε γλυκά και αποκοιμήθηκε. Στα βουρκωμένα λιμανίσια νερά. Στη μόνη σίγουρη αγκαλιά. Στράφηκε προς τη θάλασσα για να βρει τη γαλήνη σε μια αυτοθέλητη έξοδο. Όχι, η πράξη του δεν ήταν μια πράξη διαμαρτυρίας απέναντι σε όσα τραγικά συνέβαιναν ολόγυρά του τόσα χρόνια. Ούτε μια πράξη απελπισίας. Ήταν απλώς μια πράξη ανάγκης. Της ανάγκης να […]

20/05/2016, 00:54