Το χειρότερο θεριό της πόλης, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Στάση Λυσσιατρείου, Αντώνης Ζέρβας]
Αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτή η θέληση που θέλει να μη θέλει η νοσταλγία χωρίς σκοπό επιστροφής, η ορμή προς κάτι ανθρώπινο, όπου δεν μοιάζει με τίποτε ανθρώπινο. Συμβαίνει σπάνια πλέον, αλλά είναι ανακουφιστικό: το να γράψει κάποιος για ορισμένα βιβλία ισοδυναμεί με το να αναμετρηθεί μαζί τους και να νικήσει ή […]
Μέσα από διαρκή αναστοχασμό, γράφει η Χριστίνα Λιναρδάκη [Carmen et error, Αντώνης Ζέρβας]
Από μικρός ο Αντώνης Ζέρβας αρνιόταν τον τίτλο του ποιητή, όπως εννοείται ευρέως. Για κείνον η ποίηση ήταν ανέκαθεν πάλη, όχι όμως με το υλικό του (δηλαδή τις λέξεις), αλλά με τις έννοιες. Ήταν ένας τρόπος να αναρωτηθούν, αυτός και ο αναγνώστης, για τα ζητήματα του βίου, τον θάνατο, τον έρωτα και όλα όσα βρίσκονται […]
Ποιητική Ευτοπία, γράφει ο Γιώργος Λίλλης [ΟΡΥΖΩΝΟΣ ΚΑΙ ΚΥΚΛΑΔΩΝ, ΕΛΕΝΑ ΠΑΛΛΑΝΤΖΑ]
Τα χαϊκού στην ιαπωνική γλώσσα σημαίνουν αστείοι στίχοι και έχουν την ιδιαιτερότητα να δημιουργούν ένα συμπαγές σύμπαν μέσα σε δεκαεφτά συλλαβές. Αυτό σημαίνει πως ο μινιμαλισμός τους τα καθιστά πραγματικά ένα δύσκολο εγχείρημα μιας και σε αυτές τις λίγες αράδες ο ποιητής οφείλει να δημιουργήσει ένα ποίημα με αρχή μέση και τέλος. Από τον 13ο […]