***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Το “πλέγμα” είναι μία καλλιτεχνική κολεκτίβα που ιδρύθηκε το περασμένο φθινόπωρο. Με επίκεντρο το ανέκδοτο διήγημα του Παντελή Κυραμαργιού “Ως την άκρη της κλωστής”, τα μέλη της κολεκτίβας γράφουν τραγούδια, σκηνοθετούν βίντεο και φιλοτεχνούν πίνακες ζωγραφικής. Τελικός προορισμός για το πλέγμα είναι η κυκλοφορία ενός πολύχρωμου κουτιού με τα όλα τα έργα συγκεντρωμένα και το ανέβασμα μιας μουσικοθεατρικής παράστασης. (περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την καλλιτεχνική κολεκτίβα στο www.plegmaart.com)
Κεντρικός ήρωας του διηγήματος “Ως την άκρη της κλωστής” είναι ο Παύλος , ένος νεαρός, χαρισματικός ζωγράφος, ο οποίος ζει μόνος του στο κέντρο της Αθήνας κυνηγημένος απο τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Στο τέλος της ιστορίας παρατίθενται δέκα αποσπάσματα του ημερολογίου του Παύλου, τα οποία φωτίζουν τα, εως τότε ,σκοτεινά σημεία της ζωής του και προβάλλουν την δική του οπτική γωνία πάνω στα όσα έχουν διαδραματιστεί. Κάθε ένα τραγούδι, κάθε βίντεο και κάθε πίνακας ζωγραφικής αντιστοιχεί σε ένα από αυτά τα δέκα αποσπάσματα. Το δεύτερο τραγούδι του πλέγματος με τίτλο “Θα γυρίσεις”, που κυκλοφορεί από την feelgood records αντιστοιχεί στο όγδοο απόσπασμα του ημερολογίου του Παύλου.
Απόσπασμα όγδοο
«Αυτή την εποχή έχω εκτιμήσει τους μικρούς στρογγυλούς φίλους της μάνας μου. Αυτούς που της κράτησαν συντροφιά τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια της επίγειας ζωής της. Αυτούς που σιχαινόμουν γιατί την είχαν μετατρέψει σε κάτι μίζερο και ξένο. Το ίδιο και την ανάμνησή της.
Τώρα τελευταία κάνουμε πολύ καλή παρέα. Καταπίνω αρκετούς κάθε μέρα και αμέσως επέρχεται η ισορροπία και η αρμονία. Και τα δύο τα θεωρούσα πάντα άχρηστα μιας και σε καθιστούν εγκεφαλικά ανάπηρο ή στην καλύτερη περίπτωση στείρο νοητικά. Αλλά είχαν δίκιο και οι γιατροί και οι φίλοι μου. Για να μπορείς να προχωράς μπροστά πρέπει να ελέγχεις τις σκέψεις σου. Γι’ αυτό πήρα στα χέρια μου χημικά χαλινάρια που τυλίγουν σαν ζουρλομανδύες τους νευροδιαβιβαστές μου. Για να γυρίσω πίσω στον εαυτό μου. Να κλειστώ ξανά μέσα μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σκλαβιά από αυτή…
Ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο; Χάρη στις καινούργιες μου καραμέλες συνάντησα τον Καπετάν Νικόλα. Κρατούσε το πηδάλιο ενός πλοίου που έσχιζε τον ουρανό και μου έγνεφε χαμογελαστός. Με διαβεβαίωσε πως θα γυρίσει. Ακούς; Είναι, λέει, κυβερνήτης των αέρηδων πια και θα ξανάρθει κάποια μέρα να με επισκεφτεί. Θα έχω αφήσει ανοιχτά την πόρτα και τα παράθυρα για να πλημμυρίσει όλο το σπίτι, να τον αναπνέω όπως παλιά. Να φουσκώσει τα πνευμόνια μου η μυρωδιά της αλατισμένης λαμαρίνας.
Τον χαιρετούσα κι εγώ από εδώ κάτω. Του φώναζα. Τον μάλωσα που έφυγε τότε χωρίς ένα ‘αντίο’. Το ήξερα ότι θα πετάξει μακριά κάποτε. “Δεν θα είμαι πάντα δίπλα σου, γι’ αυτό πρέπει να γίνεις δυνατός κάποια μέρα. Να φροντίζεις τη μητέρα σου και να σε καμαρώνω από ψηλά…” με είχε προειδοποιήσει με μαρμάρινη φωνή και με είχε κατατρομάξει ένα συννεφιασμένο απόγευμα. Όμως δε φανταζόμουν ότι θα γίνουν όλα τόσο βιαστικά. Ούτε κι εκείνος υποθέτω. Τα λόγια του άφησαν το κουκούλι της συμβουλής και μεταμορφώθηκαν σε προφητεία μέσα σε μια στιγμή.
Ξέρεις, δεν θέλω ο πατέρας μου να είναι στο σκοτάδι. Ούτε η μαμά. Κι έχω ακούσει ότι εκεί που πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν είναι πάντα νύχτα. Γι’ αυτό πήρα μια απόφαση. Θα πάρω χιλιάδες κεριά και θα φτιάξω ένα φεγγάρι. Εφεδρικό, ας πούμε. Μετά θα κατασκευάσω μια τεράστια ξύλινη σκάλα και θα ανεβώ να καρφώσω το φεγγάρι μου ψηλά. Κάπου κοντά στο άλλο. Ή μάλλον απέναντι∙ θα δω… Έτσι, όποτε θα έχει σύννεφα και το κανονικό φεγγάρι δε θα μπορεί να λάμπει, θα σκαρφαλώνω εκεί πάνω και θα ανάβω τα κεριά για να φωτίζουν την πόλη που ζουν οι γονείς μου. Γιατί δε θέλω να χάσουν ποτέ το δρόμο τους. Δε θέλω να φοβούνται.
Αυτό θα κάνω. Ώσπου να γυρίσουν».
https://www.youtube.com/watch?v=zPyme463hsE
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
