Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 


Ακάματη και πολυγραφότατη, δημοσιογράφος, βιβλιοκριτικός και επιμελήτρια εκδόσεων, η Ελένη Γκίκα μας εκπλήσσει συχνά με τα βιβλία της: ποίηση, διηγήματα, μυθιστορήματα, παραμύθια.

Εφέτος εξέδωσε την ποιητική συλλογή Εν ύπνω, στην οποία προτάσσει μια φράση του Φ.Πεσσόα από το Πίσω από τις μάσκες: «Η λογοτεχνία, όπως κάθε μορφή τέχνης ισοδυναμεί με ομολογία ότι η ζωή δεν αρκεί». Επίσης, προτάσσει τη φράση «Τρώγε σοκολάτες, μικρή μου, Τρώγε σοκολάτες!…» που είναι στίχος από το πρώτο ποίημα της συλλογής «Το παιχνίδι με τις σοκολάτες». Μάσκες και σοκολάτες επανέρχονται, καθώς απασχολούν την ποιήτρια και αλλού.

    

Διαβάζουμε:

«Μονάχα η μάσκα αρυτίδωτη καθαρή ασάλευτη δίχως νεύμα ούτε που πρόδιδε αυτό που γινόταν από κάτω με τις σοκολάτες».

 

Υπάρχει και το ποίημα «Μια θάλασσα από σοκολάτα» που έχει ερωτικές νύξεις:

«Πνίγεται!

Μπουκωμένη ως συνήθως

σοκολάτα λευκή.

Ίσως εάν ήσουν απόψε;

Μπορεί  και να μην

ήταν μια θάλασσα

από σοκολάτα

 η ζωή.

Το προσωπείο, μονάχα, να προσέξεις

όταν θα έρθεις.

Να σε γνωρίσω.

Προτού πνιγώ,

Ναι;»

Στη συλλογή υπάρχουν και πένθιμα ποιήματα, στίχοι τυλιγμένοι σε σκούρα χρώματα, όπως «Η κρύπτη»:

«Η μάσκα είναι

η κρύπτη της

πίσω απ’ το γέλιο

το πένθος

Φωτεινό να

επισκιάζει  τα πάντα

Παντοδύναμο

να την ρίχνει στον ύπνο

Σοκολατένιο

να της χαϊδεύει τα

σπλάχνα που

αιμορραγούν…»

    

Αυτό όπως που συγκινεί τον αναγνώστη της συλλογής είναι η τρυφερότητα της ποιήτριας για τη μητέρα της, η οποία γίνεται αντικείμενο εξομολογήσεων σε ορισμένα από αυτά. Στο «Τάμα» διαβάζουμε:

«α΄ όλα τον ίδιο

μόνο η χιλιετία

ο αιώνας άλλος

ίδιος ο χρόνος

κι εγώ η ίδια άλλη πια

Mόνο ο μπαμπάς λείπει

εμένα

ακόμα η μαμά με στηρίζει

Για όσο παραμένω «η κόρη της»

δεν με φοβίζει τίποτα πια…»

   

Επίσης στο «Με χίλια πρόσωπα η κόρη σου»:

 

«…και τώρα που το κουβάρι μαζεύεται

να σε γιορτάσω θέλω

όπως παιδί κοριτσάκι κι έφηβη,

η μεσήλικη κόρη σου πια

με τα χίλια πρόσωπα

Να σε γιορτάσω  εσένα

με το ένα και μοναδικό

Εσύ με γέννησες έτσι

άπειρη.»     

   

Το πιο τρυφερό απ’ όλα, το πιο πικρό, το πιο σπαρακτικό, είναι το τελευταίο ποίημα, το «Ό,τι φοβάμαι μη χάσω, το χάνω»:  

«Τίποτα δεν έχω κρατήσει από σένα

τόσο φοβήθηκα

να σε κρατήσω θέλω

αιώνια

γι’ αυτό σ’ έχανα

να βρω ένα τρόπο

να σ’ έχω ακόμα

κι απούσα

–μαμά.

ό,τι φοβάμαι μη χάσω

το χάνω». 

Μέσα όμως στη σκοτεινιά των στίχων της Ελένης Γκίκα υπάρχουν φωτεινές φωλιές αισιοδοξίας και χαράς, όπως στο ποίημα «Στο παντού της Νεφέλης»:

«Τώρα η Νεφέλη μας

κλείνει τα πέντε,

ακούς;

Την καμαρώνω

κι ο κόσμος λάμπει

κρατώ εκείνη

κι είναι σα να σε κρατώ

πάντα

για πάντα

αγκαλιά…»

     

Πολλές φορές η ποίηση, όταν τη διαβάζουμε, και όχι όταν τη γράφουμε, μας προσφέρει έντονες συγκινήσεις που δεν μπορεί να προσφέρει η πεζογραφία.                       

                        gkika_enypno

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular