Με αφορμή τα ροζ βιβλία που έχουν την τιμητική τους κάθε άνοιξη από τους εκδοτικούς οίκους αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι γυναίκα – συγγραφέας στις μέρες μας και να προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα στον κόσμο της ελληνικής λογοτεχνίας, εκεί όπου βρίθει ένας ανόητος σεξισμός και μια ακόμη πιο ακατανόητη απαξίωση, όταν υπογράφει ένα βιβλίο μια γυναίκα.
Και εξηγούμαι! Πέρα από μερικές γυναίκες συγγραφείς που κατάφεραν να εκδοθούν παλαιότερα σε έγκριτους εκδοτικούς οίκους και έκτοτε απολαμβάνουν τις λογοτεχνικές τους δάφνες, απαξιώνοντας και οι ίδιες ό,τι κυκλοφορεί εκτός του δικού τους εκδοτικού οίκου υπάρχει μια μερίδα γυναικών συγγραφέων που αγωνιά να βρει μια θέση στο χώρο της διανόησης και αποκλείεται λόγω του φύλου της.
Ίσως επειδή υπάρχει επίσης μια μερίδα γυναικών συγγραφέων που αρέσκεται να γράφει ευπώλητες ιστορίες άμεσης κατανάλωσης, ερωτικού κυρίως περιεχομένου, χωρίς καμιά ιδεολογική εμβάθυνση. Με στόχο την νοικοκυρά που ονειρεύεται μεγάλους έρωτες και θέλει να διαβάζει για κατατρεγμένες γυναικούλες, που άξαφνα γιγαντώνονται και παίρνουν φαλάγγι τους πάντες για να βγουν νικήτριες στο δύσκολο αγώνα της ζωής, έχοντας στη καβάντζα τους το λιγότερο μια μικρασιατική καταστροφή και έναν απίστευτο έρωτα να τις περιμένει αιώνια, οι συγγραφείς αυτές
-ενίοτε ακολουθούν τη μαγική αυτή συνταγή και άντρες συγγραφείς – οι οποίοι διαλέγουν ελκυστικά ροζ εξώφυλλα για να παρασύρουν γυναικείο κοινό να τους προτιμήσει – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα προς διερεύνηση από τον ιστορικό λογοτεχνίας του μέλλοντος-
τρέχουν αναφανδόν από πρωινή σε απογευματινή εκπομπή και πλασάρουν το νέο τους πόνημα, ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής και κουτσομπολιά. Οι πωλήσεις χτυπάνε κόκκινο, οι εκδότες τρίβουν τα χέρια τους, οι ίδιες γεύονται την αγάπη των αναγνωστριών τους, έχοντας ως άλλοθι το ατράνταχτο επιχείρημα-και δικαίως- πως κρατούν τα νήματα της αγοράς και στηρίζουν το σύστημα που αλλιώς θα είχε καταρρεύσει και η ελληνική λογοτεχνία καταποντίζεται.
Οι νέες συγγραφείς όμως που ονειρεύονται ακόμα με γνώμονα την καλή λογοτεχνία δεν βρίσκουν μια αξιοπρεπή θέση στο χώρο. Αν μάλιστα τυχαίνει να βγαίνουν από συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο, τον οποίο οι περισσότεροι καταδικάζουν για τις εμπορικές του επιλογές αγνοώντας επιδεικτικά το μέγεθος των υπόλοιπων εκδόσεών του, τόσο στην ελληνική όσο και στη ξένη βιβλιογραφία, τότε κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Συχνά μάλιστα, μια μεγάλη μερίδα αναγνωστών αρνείται ακόμα και να πιάσει το βιβλίο τους, κρίνοντας συλλήβδην την προσπάθειά τους από το χρωματιστό εξώφυλλο του βιβλίου και το λογότυπο του εκδοτικού οίκου. Δεν θα τύχουν ποτέ της ευκαιρίας μια σοβαρής κριτικής σε εφημερίδες ή λογοτεχνικά περιοδικά λόγω του εκδοτικού οίκου στον οποίο ανήκουν. Το 2016 η λογοκρισία των πνευματικών ανθρώπων ζει και βασιλεύει.
Αντίστοιχα προβλήματα παρουσιάζονται και στους άντρες συγγραφείς. Το σύστημα του έμφυλου διαχωρισμού καλά κρατεί στο συγγραφικό χώρο. Καλό θα ήταν να το δουν πρώτα οι ίδιες οι γυναίκες και ίσως έτσι αλλάξουν τη ρότα τους. Μια σκέψη ίσως αλλά αξίζει να τη πάρει σοβαρά κανείς…
Ρασκόλνικοφ
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
