Ανάμεσα στο απόβραδο της 18^ης και το ξημέρωμα της 21^ης Οκτωβρίου, η Λαϊκή Δημοκρατία της Ζέμπλα βρέθηκε στη δίνη μιας παράδοξης επανάστασης.

Εκατομμύρια λέξεις γλίστρησαν από τις σελίδες των βιβλίων, πλημμυρίζοντας σπίτια, δρόμους, πλατείες και κτίρια του κράτους. Ένα από αυτά, η Εθνική Βιβλιοθήκη «Κάρολος Ξαβιέ Βεσλάβ», που έλαβε το όνομά της από τον τελευταίο βασιλιά της Ζέμπλα, τον επονομαζόμενο Αγαπητό, κινδύνεψε να καταρρεύσει υπό το βάρος των λέξεων που συνωστίστηκαν στη δυτική πτέρυγα του τρίτου ορόφου (εκεί όπου βρισκόταν ανθολογημένη η παγκόσμια λογοτεχνία του δεκάτου ενάτου αιώνα), ενώ ένα άλλο κτίριο, ο Οίκος του Ποιητή, υιοθέτησε ένα ενοχλητικό σκούρο μοβ χρώμα όταν κάποιες καθαρίστριες του Δήμου έσπευσαν να σφουγγαρίσουν τις λέξεις που κείτονταν στα πατώματα.

Σε κάποιο από τα πατώματα αυτά, βρέθηκε πνιγμένος, κάτω από τόνους φρέσκου μελανιού, και ο μεγάλος λογοτέχνης Μπότκιν Μπρέτβιτ, μακρινός απόγονος του περίφημου διπλωμάτη και Ζεμπλιανού πατριώτη Όσβιν Μπρέτβιτ. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, είχε καταφέρει να περισυλλέξει όλη την πρώτη παράγραφο της «Χλωμής Φωτιάς» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ πλην μίας λέξεως, της λέξεως «άψογο», η οποία είχε αποσκιρτήσει σε έναν πολύ στενό διάδρομο, προς την έξοδο του κτιρίου. «Χα! Την τσάκωσα», φώναξε ο ποιητής, αλλά την επόμενη στιγμή άρχισε το σφουγγάρισμα και οι λέξεις μεταμορφώθηκαν σε ένα ποτάμι από μελάνι. Και έτσι, αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια.

Ήταν δυόμισι πολύ δύσκολες μέρες για την Ζέμπλα και τα τηλεοπτικά κανάλια διέκοψαν τρεις φορές το πρόγραμμά τους για να μεταδώσουν την είδηση ότι οι λέξεις γλίστρησαν από τα βιβλία και στην θέση τους άφησαν διάφανες, λευκές σελίδες. Η κυβέρνηση συνέστησε, καταρχάς, ψυχραιμία, αλλά ύστερα από την ομαδική αυτοκτονία επτά ακαδημαϊκών, που συνέλλεγαν σπάνιες εκδόσεις, αποφάσισε να διερευνήσει το ζήτημα επιστημονικώς, αναθέτοντας την έρευνα σε τρεις έμπειρους τυπογράφους, δύο διαπρεπείς συγγραφείς και έναν εξαθλιωμένο ρακοσυλλέκτη, που τα τελευταία χρόνια είχε χτίσει ένα χάρτινο σπίτι λίγο έξω από το Μπλάβικ, στο δάσος του Γαλάζιου Όρμου. Οι τυπογράφοι αποφάνθηκαν ότι, περιέργως, όλες οι σελίδες στη χώρα είχαν εκκρίνει ένα σπάνιο, ακαθόριστο υγρό, στην επιφάνεια του οποίου οι λέξεις έχασαν την ισορροπία τους με αποτέλεσμα να γλιστρήσουν έξω από το χαρτί. Οι συγγραφείς δήλωσαν ότι επρόκειτο περί μιας ασύλληπτης αλληγορίας: «σαν να έγινε μια επανάσταση», είπαν, «και το χαρτί, απηυδισμένο από την αχρηστία του, προτίμησε να ορφανέψει από τις λέξεις. Εξάλλου», συμπλήρωσαν, «η χώρα μας είναι από τις πρώτες στην χρήση των υπολογιστών.Μέχρι σήμερα, ελάχιστοι ασχολούνταν με το χαρτί». Είχαν ξεχάσει τον ρακοσυλλέκτη με το χάρτινο σπίτι, ώσπου πρόσεξαν ένα δάκρυ στο φαγωμένο μάγουλό του. «Τι πάθατε;» τον ρώτησε κάποιος. «Εκκρίνω το σπάνιο, ακαθόριστο υγρό σας», τους απάντησε εκείνος. Αυτό ήταν: λίγες ώρες αργότερα, δόθηκε η κυβερνητική εντολή να σβήσουν όλοι οι υπολογιστές στη χώρα και να μείνουν ανενεργοί ωσότου επιστρέψουν οι λέξεις στα βιβλία.

Οι λέξεις επέστρεψαν στα βιβλία λίγες ώρες αργότερα.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.