Ένα νοσταλγικό βιβλίο που μας παραπέμπει σε χαμένες καθημερινές ορέξεις κι απογοητεύσεις

17 January 2022

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Αγναντεύοντας, Αμαλία Κέντρου, Εκδόσεις Νίκας

Γιατί κουραστήκαμε από τις μεταμοντέρνες αποδομήσεις και τις μοντερνιστικές επιτηδευμένες θολώσεις. Ποίηση σαν σκαλωμένη στον Χρόνο παλιά, ανευρισμένη και καθαγιασμένη από την στρογγυλευμένη ρυθμολογία τής παράδοσης. Ζευγαρωτές ομοιοκαταληξίες, ενδοστιχικές κι επίμονες, ανατρεπτικές και σκωπτοφόρες, αναρροφημένες αγκαλιές, χαμένες στην μανία τού Υπερπέραν…

Σοφές γνωματεύσεις επί της τραγελαφικής ανθρωπίνης καταστάσεως, χωρίς να έχουν απαλλαγεί, χωρίς να θέλουν – ως φαίνεται – ν’ απαλλαγούν από το άχθος τής δουλείας των συμβάσεων, από την υποταγή στις κανονικότητες που μόνον εκρηκτικές ειρωνικές αντιδράσεις μπορούν να εγείρουν, τύπου Καρυωτάκη.

Την Πολυδούρη θυμίζουν μερικές υποδόριες μουσικές από την έντεχνη λαϊκότροπη κι αυστηρή ποιητική τής Αμαλίας Κέντρου. Κερδίζει λόγω τής αποστάσεώς της από τα σύγχρονα ποιητικά δρώμενα. Καταθέτει το δικό της τραγούδι με κάποια παιδική αθωότητα. Συν-γνωστός αυθορμητισμός, αναστασία επιτάσεως [ας μου συγχωρεθούν οι πολλαπλοί νεολογισμοί, αλλά και την γλώσσα μας τόσο επιδέξια την ναρκοθετήσαμε που δεν θυμούμαστε πια πού είναι οι παγίδες, αι ίδιαι ημών, οι δικές μας].

Σχεδόν προς το προφορικό λαϊκό άσμα, ενίοτε με αποκριάτικους τόνους, ρέπει η γνήσια ποιητική φλέβα μιας χειροτέχνιδος τού Λόγου.

Συγγραφικός αργαλειός, αξιοθαύμαστος και μελωδικός.

Μας έλειψαν τα λαϊκά τραγούδια μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό ανύδρου διανοητικότητος.

Γιατί το καλό και το ομογενώς, ομοιογενώς διαφορετικό αλλά και παραδοσιακό συνάμα πρέπει να λέγεται.

Δεν θα παραθέσω αποσπάσματα γιατί θα αδικούσα αυτό το κέντημα με βελονάκι την βιωμένη ενσυναίσθητη ουσία μιας γλυκόπικρης ζωής.

Ορισμένοι δίδυμοι ή και τετράδυμοι δεκαπεντασύλλαβοι θα μπορούσαν να ληφθούν, να απομονωθούν και να λειτουργήσουν αυτοτελώς σαν λαϊκά γνωμικά.

Τα χιονισμένα Γιάννενα μαγεύουν και στο ποίημα της σελίδας 22 καθώς και στο εξώφυλλο αυτού του νοσταλγικού βιβλίου, που μας παραπέμπει σε χαμένες καθημερινές ορέξεις κι απογοητεύσεις.

Τίποτα το εξαιρετικό πλην του καθημερινώς δραματικού. Αυτό είναι όμως που βουλιάζει βαθύτερα στη σάρκα της μνήμης και μαχαιρώνει την δοκησισοφία μας αποτελεσματικότερα.

Υποκλίνομαι ταπεινώς εμπρός σε τόση αθωότητα.