Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

«Το σώμα, αγαπητέ μου. Πόσο αδικήθηκε από τις ιδέες!» 

Μια συντριπτική φράση-κλειδί για την κατανόηση του κειμένου αλλά και τη νοηματοδότηση της ίδιας της ζωής, η οποία μπορεί να συνοψίσει, όπως χαρακτηριστικά είπε ο ίδιος ο Αχιλλέας Κυριακίδης σε συνέντευξή του στον Διονύση Μαρίνο, όλο το νόημα του βιβλίου.

«Θα μπορούσε να μην έχει γραφτεί το βιβλίο παρά μόνο αυτή η φράση», τόνισε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας τη δύναμη της ευθυβολίας μιας αυθύπαρκτης φράσης στην κινητοποίηση των νοητικών δυνάμεων, όταν εμπεριέχεται εντός της μια οικουμενική αλήθεια, ένας φιλοσοφικός συλλογισμός με διαχρονικό ενδιαφέρον.

Μια φράση ουσιώδης με την οποία ο Αχιλλέας Κυριακίδης καταθέτει όλη την προσωπική του αγωνία για την ευθύνη του πνεύματος και τη μνήμη του σώματος στην εξελικτική πορεία της ζωής, για την ταπείνωση του σώματος και την υποτίμησή του. Για την καταρράκωσή, όταν αρχίζει η φθίνουσα πορεία και παράλληλα για τη γλώσσα, την τέχνη και τη σχέση της με την Ιστορία, τις ιδέες και τον λόγο.

Ένας πυρήνας γύρω από τον οποίο στηρίζεται μια μυθοπλασία εμπειρίας, ακριβώς για να «ντύσει» αυτή την κεντρική ιδέα του βιβλίου και παράλληλα να αναδείξει τη βιωματική αναμέτρηση του ίδιου του συγγραφέα με τον εαυτό του, τα πάθη, τους φόβους και εν τέλει την ανησυχία για τη μνήμη και την απώλειά της, όταν το ταλανισμένο σώμα δεν προλαβαίνει πια να κάνει εκείνο το άλμα του ποιητή, το «πιο γρήγορο από τη φθορά», υποκύπτοντας στον χρόνο, «τον παράφορο γλύπτη των ανθρώπων».

Ο ήρωας της μικρής αυτής νουβέλας πάσχει, καθώς περιμένει τα νέα για την υγεία του. «Έχω μία ώρα να σκοτώσω», γράφει σε ένα κρεσέντο ανατριχιαστικού ρεαλισμού ο Κυριακίδης. Και μοιραία το μέλλον εισχωρεί στη σκέψη του ήρωα τούτη τη δύσκολη ώρα. Εισβάλει μέσα στα κύτταρα. Αδιαφορεί για την έκβαση των αιματολογικών εξετάσεων, τις γνωματεύσεις του ογκολόγου, τα αποτελέσματα της αξονικής. Και ο ήρωας του βιβλίου αναρωτιέται: «Το αίμα, τι έχει να πει το αίμα. Πόσες ταινίες, πόσα βιβλία ακόμα προφητεύει το αίμα».

” Με ευρηματικότητα ο συγγραφέας θα συνδέσει κάθε κεφάλαιο του βιβλίου με ένα πάθος του σώματος, για να αναρωτηθεί τελικά ο ήρωάς του: «Το σώμα μου. Τι θα θυμάται όταν ξεχάσω;» ”

Τις δυο ημέρες κατά τις οποίες αναμένει τα αποτελέσματα των εξετάσεών του και παραμένει σαν υπόδικος μπροστά στις αποφάσεις που θα ρυθμίσουν το δικό του αναπότρεπτο μέλλον θα ακούσει για πρώτη φορά τη γλώσσα του δικού του σώματος. Θα νιώσει τον φυλακισμένο αέρα μέσα του να «δροσίζει εμπύρετες κυψέλες» και να «ξεμπλέκει γόρδιους ιστούς, θα ακούσει τη φωνή του να διεκδικεί τον χτύπο της ρωμαλέας και πάλλουσας αόρατης αορτής της ζωής.

Με ευρηματικότητα ο συγγραφέας θα συνδέσει κάθε κεφάλαιο του βιβλίου με ένα πάθος του σώματος, για να αναρωτηθεί τελικά ο ήρωάς του: «Το σώμα μου. Τι θα θυμάται όταν ξεχάσω;»

 Ωστόσο κανένας θάνατος δεν είναι πιο ουσιαστικός από τον θάνατο της γλώσσας, από τον βίαιο αποχωρισμό ενός σώματος από τις λέξεις εκείνες που «έντυσαν» την έως εκείνη τη στιγμή πορεία του μέσα στον χρόνο. Και τελικά θα γίνει αυτοσκοπός η εξερεύνηση της συμπάγειας της γλώσσας και της κατάφωρης αδικίας που την περιορίζει από φορέα διανόησης, διερεύνησης ιδεών, νοημάτων, εννοιών και αισθήσεων σε έναν απλό κώδικα επικοινωνίας. Ο ήρωας θα επιδοθεί σε μια έρευνα για την καταγωγή μιας νεκρής γλώσσας που ακούει να μιλούν δίπλα του, σπαράγματα της οποίας εκφέρονται και εκφράζουν μόνο ό,τι σχετίζεται με το σώμα, για να ανακαλύψει την οδυνηρή δυνατότητα της γλώσσας αυτής να αποδώσει τα τραγικά βιώματα των ανθρώπων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί όπου το σώμα ευτελίστηκε, ταπεινώθηκε, κατακρεουργήθηκε και το ανθρώπινο κάλλος έδυσε.

Έτσι το ενδιαφέρον του αναγνώστη σταδιακά μετατοπίζεται από τα δίπολα σώμα-ψυχή, θάνατος-αθανασία, σε εκείνο του σώματος-γλώσσας. Άλλωστε θάνατος δεν είναι μόνο ο βιολογικός αλλά και «η αδυναμία επικοινωνίας και συνεννόησης με τους άλλους» και είναι οδυνηρή η υποτίμηση τόσο του σώματος όσο και της γλωσσικής αγωγής, καθώς μόνο μέσω της γλώσσας μπορεί να προσεγγίσει κανείς, εν τέλει, την ίδια την αθανασία, όταν το σώμα έχει πια χαθεί.

Η πυκνότητα του λόγου, η αφαιρετική ιδιότητα της γραφής, με την ποιητικότητα να αναβλύζει «ακόμα και από τις πιο ακριβόλογες εναποθέσεις σ’ ένα ποίημα μιας εικόνας ή μιας σκέψης», και η σαφήνεια της εκφραστικής είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του Κυριακίδη. Χαρακτηριστικές και οι αναφορές στον Πλάτωνα, στον Σεφέρη, στον Ρεμπό, στον Ταρκόφσκι. και πάντα ο Μπόρχες για την αφηγηματική αξία της μικρής φόρμας. Και το «Σώμα» μια νουβέλα με την αξία του φιλοσοφικού στοχασμού να διαπερνά τη περιπέτεια του σώματος μέσα στον χρόνο και την ανυποχώρητη αναζήτηση μιας ξεχασμένης γλώσσας.

Tessy Baila – Editor in Chief

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular