Ανεμόγερτος, Γιώργος Τζιτζικάκης, Εκδόσεις Κάκτος

Το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Γιώργου Τζιτζικάκη, κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και ήδη συναρπάζει το αναγνωστικό κοινό από τον τίτλο του: «Ανεμόγερτος». Η λέξη αφορά στον άνθρωπο εκείνον που τον λυγίζουν οι δυσκολίες, όμως δεν τον σπάνε, καθώς κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του δυνάμεις τις οποίες δεν γνωρίζει και ανακαλύπτει ύστερα από σκληρές μάχες που καλείται να δώσει.

Μετά το τελευταίο μυθιστόρημα του συγγραφέα με τίτλο «Παραθεριστής» το οποίο προκάλεσε αίσθηση και εισέπραξε εξαιρετικές κριτικές μιλώντας για ένα πείραμα πάνω στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης, έρχεται ο «Ανεμόγερτος», ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες που η αμεσότητα του λόγου του και οι ανατροπές ανά τα κεφάλαιά του δεν σε αφήνει να το αφήσεις από τα χέρια σου αν δεν ολοκληρώσεις την ανάγνωσή του.

Ο ήρωας του βιβλίου είναι Ανεμόγερτος! Είναι ένας άνθρωπος που εξαπατήθηκε και βίωσε την απώλεια και την ολοκληρωτική καταστροφή των ονείρων του, ενώ όταν συνέβη αυτό, αναγκάστηκε να αποδεχτεί την ήττα του και υπομένοντας τον πόνο του, κατέφυγε σε μια άλλη πραγματικότητα ώστε να μπορέσει να ζήσει. Με όπλο το πείσμα και την πίστη του στο δίκαιο και το ορθό, ο ήρωας τραβάει μια πορεία προς την ελπίδα, αναμετράται με δεκάδες ατυχίες που του συμβαίνουν και όλο αυτό τον διδάσκει πώς να δυναμώσει, πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του και πώς να επουλώσει τα τραύματά του. Είναι, λοιπόν, ένας ήρωας όπως είμαστε όλοι όσοι έχουμε ζήσει στη ζωή μας ήττες και αδικίες (εργασιακές, συναισθηματικές, ακόμα και οικογενειακές) και αυτό είναι που συγκινεί και προκαλεί ταύτιση του αναγνώστη με την ιστορία του Ανεμόγερτου.

Η γραφή του συγγραφέα σε αυτό το έργο, άλλοτε κωμική και άλλοτε τραγική, δεν παύει στιγμή να είναι βαθιά συναισθηματική και την αγαπήσαμε για την ευθύτητα και την αμεσότητά του. Το έργο είναι γεμάτο τρυφερότητα και η πλοκή του δεν σε υποψιάζει για την ανατροπή του τέλους. Κινείται στην Αθήνα, τα Χανιά, ταξιδεύει ως τη Λιθουανία και επιστρέφει για το Λιβυκό πέλαγος. Πολλά κομμάτια του έργου και των ηρώων του, αποτελούν πραγματικές εμπειρίες και συμβάντα, κάτι που σε πολλά σημεία του βιβλίου θα συγκινήσει τον αναγνώστη. Αυτή η αλήθεια είναι που κάνει τον Ανεμόγερτο να αποτελεί ένα δυνατό συναισθηματικό ταξίδι που εξιστορεί εντέλει τον κοινό αγώνα όλων των ανθρώπων που αναμετρούνται με την αδικία, καλούνται να ζυγίσουν τις δυνάμεις τους και να προχωρήσουν τη ζωή τους χωρίς να το βάζουν κάτω και προχωρώντας για να κερδίσουν μια επόμενη μάχη.

Απόσπασμα:

            «Πέρα από το χθεσινό περιστατικό, θες να μου πεις τι σου έχει συμβεί τους τελευταίους μήνες; Γιατί σίγουρα είσαι πολύ πιεσμένος και φαίνεται…»

            Νά μια ερώτηση που δεν περίμενα ν’ ακούσω από έναν γιατρό! Νά μια ερώτηση που δεν έχω ακούσει από δεκάδες ψυχολόγους που έχω επισκεφτεί και που αρκούνται στο να κοιτάζουν το ρολόι τους, να μη δίνουν συγκεκριμένη λύση (υποστηρίζοντας πως όλες οι λύσεις βρίσκονται μέσα μας) και να ρωτούν μονάχα αναφερόμενοι στο παρόν: «Και πώς σε κάνει να νιώθεις αυτό;» Σκατά με κάνει να νιώθω! Σκατά, και για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

            Ξεκίνησα να μιλάω στον νευρολόγο ανασύροντας κομμάτια από το παρελθόν μου και τις ήττες που είχα κουραστεί πια να τις σκέφτομαι, να με πονούν και να τις αναλύω –μόνος στους δρόμους από τα δεκάξι μου, χωρίς πτυχία και σπουδές, πιασμένος κορόιδο κάμποσες φορές, έφτασα σήμερα να είμαι χωρίς δουλειά και μεροκάματο, με μια μάνα εξαφανισμένη που με αρνήθηκε στα οκτώ μου, έναν πατέρα καθόλου υποστηρικτικό σε μένα που ξαναπαντρεύτηκε μια πιτσιρίκα (κι εκείνη με πολέμησε άγρια παγιδεύοντάς με συνεχόμενα δίχως να σκεφτεί πως ήμουν μόνο ένα παιδί που γύρευε μια αγκαλιά). Μίλησα, μίλησα, μίλησα τόσο που ούτε κι εγώ γνώριζα πώς ξεφουρνίζονται όλα αυτά τα λόγια από μέσα μου, όμως βγήκαν… Μίλησα για πολλά από τα ζόρια μου, ο νευρολόγος με άκουσε, και πριν φύγω, τα λόγια του χαράχτηκαν για πάντα μέσα μου:

            «Γιώργη, όλο αυτό που περνάς τώρα, κάτσε και γράψ’ το! Άλλωστε… τα ξέρεις, τα βλέπεις, ο κόσμος είναι… ο κόσμος είναι στον κόσμο του! Όλοι αναζητούν να βρούνε το τέλειο, το διαφορετικό, το ιδανικό στον διπλανό τους. Καταλήγουν έτσι να μη δουλεύουν με τον εαυτό τους, να τον αγαπήσουν όπως πρέπει και να ζήσουν πρώτα μαζί του και ύστερα με τους άλλους. Καταλήγουν να σκέφτονται το κάθε τους ελάττωμα ή την κάθε αναποδιά τους ως μια μεγάλη συμφορά, και δεν είναι έτσι…»

            «Δεν είναι…» συμφώνησα μαζί του. 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.