Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Literature.gr Foreign Phrase of the Year Prize 2016 was awarded to Anthony Marra for the phrase: ‘In what prayer does the last human not die alone?’  included in his book: ”The Tsar of Love and Techno: Stories,” published in the USA, by Hogarth, in 2015 and translated into Greek by Mr. Achilleas Kyriakidis, for Ikaros Editions, 2016.

With great willingness Anthony Marra answered the questions of his translator, Achilleas Kyriakidis, the novelist Dimitris Sotakis, who presented the book in the ceremony and the novelist Tessy Baila, who proposed the awarded phrase.

Due to the distance he was unable to attend the ceremony personally, but he sent to us a video with his acceptance speech, thanking Literature.gr and his colleagues in Greece.

Literature.gr and me personally, warmly thank Anthony Marra not only for the excellent video that he sent to us but also for his very meaningful speech.

I hold the opinion that Anthony Marra is one of the most important writers in the modern American literature, his book is a literary achievement and I am sure his work will be an important chapter worldwide.

Dina Sarakinou 3/12/2017 

 

 

Achilleas Kyriakidis: So what is, ultimately, “The Tsar of Love and Techno”? Is it a novel in the form of nine short stories, or is it nine short stories that constitute a solid, substantial novel thanks to an ingenious montage?

Anthony Marra: In English there really isn’t a good term for books that occupy the space between a short story collection and a novel. “Novel-in-Stories” sounds terribly clumsy. “Linked Stories” sounds like a dating website. There’s probably a word for it in German. To me, The Tsar of Love and Techno begins as a short story collection and ends as a novel, leveraging the fragmentary nature of the collection form to sustain narrative that is larger and more polyphonic than what the novel form can typically accommodate.

  

Achilleas Kyriakidis: One thing that is truly impressive is the writer’s reserve from all judgement and, especially all indignation, not just for all that came to be of this fallen Empire that took all of humanity’s hopes down with her, but also for the actions of his heroes who he consigns naked to us, exposes them to our sympathy, our love, and above all our understanding. Where will your next book take us?

Anthony Marra:  I’m working on my third book presently, and it’s taken me this long to realize that one of the abiding through-lines in my work is a fascination with settings unbound from the constraints of realism. This is the case when Chechnya, the Soviet Union, contemporary Russia, and it’s equally true for the subject of my present project: European refugees working in Hollywood during World War II.

 

Dimitris Sotakis: It’s obvious that the stories in The Tsar interlink a lot with each other and though they could easily stand on their own, the emotional tension becomes stronger as we read them all together as a novel. Was it your initial intension, to create a novel consisting of smaller stories?

Anthony Marra: Initially, The Tsar of Love and Techno was a series of completely unconnected stories. After I published A Constellation of Vital Phenomena, readers would ask what I was working on next and I’d say, “I’m writing a short story collection!” The response was a resounding, “Eh.” Despite its remarkable history of short story writers, American literary culture tends to discount short story collections as minor works writers publish when they’re feeling a bit lazy between big novels. It occurred to me, then, that the very piecemeal quality of the story collection form presented the possibility of creating narratives more ambitious and multifarious than what the novel usually allows. So, I reworked The Tsar of Love and Techno over several years until it each short story functioned as a chapter.

 

Dimitris Sotakis: The book is full of artists, from art restorers to movie stars. And all these heroes belong to the broader map of the Russian and Chechen corruption of that period of time. How did you manage to blend the art side with the political “rotten” background of these years within the novel?

Anthony Marra: Russia isn’t unique in generating good art and bad leaders, but the scale of its cultural achievements and political disasters over the last two centuries makes it an interesting case study in the relationship between art and politics. In The Tsar of Love and Techno, I wanted to explore how the toxic political environment of the Soviet Union corrupted its greatest natural resource: cultural life.

 

Dimitris Sotakis: It seems that you know very well the areas you describe; I would say that you even have a “moral knowledge” for them; it feels like Russia is a part of your inner world, something very rare for an American writer. How did you achieve that?

Anthony Marra: I’ve lived and studied in Russia, and I took great pleasure in my research, but in the end, I’m a novelist and not a scholar of the region. What you eloquently describe as “moral knowledge,” I thought of as “moral language.” The voice of a character’s conscience, in essence. In creating voices for The Tsar of Love and Techno, I drew from perhaps an unlikely source. My father’s family is Italian-American, originally from Sicily and Calabria, and though those cultures differ vastly from Russia’s, they share moral languages created by centuries of corrupt and cruel governments: the deeply rooted sense of fatalism, the refuge of black humor, the disconnect between one’s public and private self, the distrust of institutions larger than the family. These aspects of Russian life feel alien to many Americans, but because of my family background, they were perhaps more accessible to me.

  

Tessy Baila: Constellation was a novel and your second book looks like a collection of stories. Is it difficult for a writer to write unconnected stories and finally make the reader realize that has read a non-typical form of a novel?

Anthony Marra: One of the challenges was finding ways of connecting the stories that felt natural and unforced. The connected-story form encourages coincidence and contrivance, so I spent a good deal of time trying to ensure the connections between characters are dramatically organic. There’s an old adage that says novel endings should be both surprising and inevitable. I tried to view the relationship between these stories similarly.

Tessy Baila: J. Baldwin has said that: “People are trapped in history and history is trapped in them”. Does this apply to literature as well? What fascinates you in History?

Anthony Marra: As always, James Baldwin said it best. Sometimes the only justice is the judgment of history. That’s certainly true for a number of characters in The Tsar of Love and Techno. As I write these words, I can’t help but think that someday historical novelists will write about this moment in history. Their judgment will be damning.

 

Το βραβείο για την ξένη λογοτεχνική φράση της χρονιάς του περιοδικού Literature.gr, για το 2016, απονεμήθηκε στον Αμερικανό συγγραφέα Άντονυ Μάρρα για το βιβλίο του «Ο τσάρος της αγάπης και της τέκνο» (εκδ. Ίκαρος), με αφορμή τη φράση: «Με ποια προσευχή ο τελευταίος άνθρωπος δεν πεθαίνει μόνος;»

Ο Άντονυ Μάρρα, με μεγάλη προθυμία, απάντησε στις ερωτήσεις του μεταφραστή του Αχιλλέα Κυριακίδη, του πεζογράφου Δημήτρη Σωτάκη, ο οποίος παρουσίασε το βιβλίο τη βραδιά της απονομής και της πεζογράφου Τέσυ Μπάιλα, η οποία πρότεινε τη διακριθείσα φράση.

Λόγω της απόστασης δεν μπόρεσε να περευβρεθεί προσωπικά, όμως μας έστειλε ένα βίντεο στο οποίο αποδέχτηκε τη βράβευσή του και ευχαρίστησε θερμά το Literature.gr και τους συνεργάτες του στην Ελλάδα.

Το Literature.gr και εγώ προσωπικά ευχαριστούμε θερμά τον Άντονυ Μάρρα για το εξαιρετικό βίντεο που μας έστειλε με την τόσο ουσιαστική του ομιλία. 

Πιστεύω ότι ο Άντονυ Μάρρα είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας, το βιβλίο του είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα και είμαι σίγουρη ότι το έργο του θα αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ντίνα Σαρακηνού 3/12/2017

 

Αχιλλέας Κυριακίδης: Τελικά τι είναι “Ο Τσάρος της αγάπης και της τέκνο”; Ένα μυθιστόρημα σε εννέα διηγήματα ή εννέα διηγήματα που συγκροτούν, χάρη σ’ ένα ιδιοφυές μοντάζ, ένα ουσιαστικά συμπαγές μυθιστόρημα;

Άντονι Μάρρα:  Στην αγγλική γλώσσα δεν υπάρχει ένας πραγματικά καλός όρος για τα βιβλία που καταλαμβάνουν το χώρο ανάμεσα σε μια συλλογή  διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα. Ο όρος «Μυθιστόρημα σε ιστορίες» ακούγεται τρομερά αδέξιος. «Συσχετισμένες ιστορίες» ακούγεται σαν ονομασία ιστοσελίδας γνωριμιών. Υπάρχει μάλλον μια λέξη γι’ αυτό τον όρο στη γερμανική γλώσσα. Για μένα, «ο Τσάρος της Αγάπης και της Τέκνο» αρχίζει ως συλλογή διηγημάτων και τελειώνει ως μυθιστόρημα, εκμεταλλευόμενος την αποσπασματική φύση της φόρμας του διηγήματος, για να υποστηρίξει την αφήγηση, η οποία είναι  μεγαλύτερη και περισσότερο πολυφωνική από αυτήν που μπορεί να φιλοξενήσει συνήθως το μυθιστόρημα.

Αχιλλέας Κυριακίδης: Είναι εντυπωσιακή η αποχή του συγγραφέα από κάθε κρίση και, κυρίως, επίκριση όχι μόνο για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν σ’ αυτή την αυτοκρατορία που κατέρρευσε μαζί με όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας, αλλά και για τις συμπεριφορές των ηρώων του, που τους αφήνει γυμνούς, έκθετους στη συμπάθειά μας, την αγάπη μας και, πάνω απ’ όλα, την κατανόησή μας. Πού θα μας οδηγήσει το επόμενο βιβλίο του;

Άντονι Μάρρα: Αυτή την περίοδο γράφω το τρίτο μου βιβλίο μου και χρειάστηκα αρκετό καιρό για να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που πάντα διαφαίνεται από το κείμενό μου είναι η γοητεία της σύνθεσης απελευθερωμένης από τους περιορισμούς του ρεαλισμού. Αυτό συμβαίνει για την Τσετσενία, τη Σοβιετική Ένωση, τη σύγχρονη Ρωσία και ισχύει εξίσου στο θέμα του σημερινού μου έργου: Ευρωπαίοι πρόσφυγες που εργάζονται στο Χόλιγουντ κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου.

 

 

Δημήτρης Σωτάκης: Φαίνεται ότι γνωρίζετε πολύ καλά τις περιοχές τις οποίες περιγράφετε. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχετε μια «ηθική γνώση» για αυτές. Φαίνεται ότι η Ρωσία είναι μέρος του εσωτερικού σας κόσμου, κάτι πολύ σπάνιο για έναν αμερικανό συγγραφέα. Πώς το πετύχατε αυτό;

Άντονι Μάρρα: Έχω ζήσει και σπουδάσει στη Ρωσία και η έρευνά μου, μού έχει δώσει μεγάλη ευχαρίστηση, αλλά, τελικά, είμαι μυθιστοριογράφος και όχι ερευνητής της περιοχής. Αυτό που εύγλωττα περιγράφετε ως «ηθική γνώση» εγώ το σκέφτηκα ως «ηθική γλώσσα». Επί της ουσίας πρόκειται για τη φωνή της συνείδησης ενός χαρακτήρα.  Δημιούργησα τις φωνές στον «Τσάρο της Αγάπης και της Τέκνο», από μια μάλλον απίθανη πηγή. Η οικογένεια του πατέρα μου είναι ιταλοαμερικανική, με καταγωγή από τη Σικελία και την Καλαβρία, και παρόλο που οι πολιτισμοί αυτοί διαφέρουν πάρα πολύ από τον πολιτισμό της Ρωσίας, μοιράζονται ηθικές γλώσσες που δημιουργούνται από αιώνες διεφθαρμένων και σκληρών κυβερνήσεων: η βαθιά ριζωμένη αίσθηση της μοιρολατρίας, το καταφύγιο του μαύρου χιούμορ, η αποσύνδεση της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής, η δυσπιστία σε θεσμούς μεγαλύτερους από την οικογένεια. Αυτές οι πτυχές της ρωσικής ζωής μοιάζουν ξένες σε πολλούς Αμερικανούς, αλλά εξαιτίας του οικογενειακού μου υπόβαθρου, ήταν ίσως πιο προσιτές σε μένα.

 

Δημήτρης Σωτάκης: Το βιβλίο είναι γεμάτο αναφορές σε καλλιτέχνες, από συντηρητές τέχνης έως ηθοποιούς. Και όλοι αυτοί οι ήρωες ανήκουν σε έναν ευρύτερο χάρτη της ρωσικής και Τσετσενικής διαφθοράς εκείνης της περιόδου. Πώς καταφέρατε να αναμείξετε την τέχνη με την πολιτικό «σάπιο» υπόβαθρο αυτών των χρόνων μέσα σε ένα μυθιστόρημα;

Άντονι Μάρρα:  Η Ρωσία δεν είναι μοναδική στη δημιουργία καλής τέχνης και κακών ηγετών, αλλά η κλίμακα των πολιτιστικών της επιτευγμάτων και των πολιτικών καταστροφών τούς τελευταίους δύο αιώνες την καθιστά μια ενδιαφέρουσα περίπτωση μελέτης για τη σχέση μεταξύ τέχνης και πολιτικής. Στον «Τσάρο της Αγάπης και της τέκνο» ήθελα να διερευνήσω πώς το τοξικό πολιτικό περιβάλλον της Σοβιετικής Ένωσης διάβρωσε το μεγαλύτερο φυσικό της πόρο: την πολιτιστική ζωή.

 

Δημήτρης Σωτάκης: Είναι ολοφάνερο ότι οι ιστορίες στο «ο Τσάρος της αγάπης και της Τέκνο» συνδέονται πολύ η μία με την άλλη και, παρόλο που μπορούν να σταθούν αυθύπαρκτα, η συναισθηματική ένταση δυναμώνει όταν τις διαβάσουμε μαζί σαν ένα μυθιστόρημα. Ήταν η αρχική σας πρόθεση να δημιουργήσετε ένα μυθιστόρημα που αποτελείται από μικρότερες ιστορίες;

Άντονι Μάρρα:  Αρχικά, «ο Τσάρος της Αγάπης και της Τέκνο» ήταν μια σειρά εντελώς ανεξάρτητων ιστοριών. Ύστερα από τη δημοσίευση του «Αστερισμού ζωτικών φαινομένων» οι αναγνώστες ρωτούσαν τι θα έγραφα μετά και έλεγα: «Γράφω μια συλλογή διηγημάτων». Η απάντηση ήταν ένα ηχηρό, «χμ!». Παρά την αξιοσημείωτη ιστορία των συγγραφέων, οι οποίοι ασχολούνται με το διήγημα η αμερικανική λογοτεχνική κουλτούρα τείνει να υποτιμά τις συλλογές διηγημάτων, ως είδος, το οποίο εκδίδουν μικρότερης αξίας συγγραφείς, όταν τεμπελιάζουν μεταξύ μεγάλων μυθιστορημάτων. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η πολύ αποσπασματική ποιότητα της φόρμας του διηγήματος παρουσίαζε τη δυνατότητα δημιουργίας αφηγήσεων πιο φιλόδοξων και πολυδιάστατων από ό, τι συνήθως επιτρέπει το μυθιστόρημα. Έτσι λοιπόν ξαναδούλεψα τον «Τσάρο της Αγάπης και της Τέκνο»  για αρκετά χρόνια, έως ότου κάθε διήγημα λειτουργούσε ως κεφάλαιο.

Τέσυ Μπάιλα:  Ο Αστερισμός των ζωτικών φαινομένων ήταν μυθιστόρημα και το δεύτερο σας βιβλίο μοιάζει με μια συλλογή από ιστορίες. Είναι δύσκολο για έναν συγγραφέα να γράψει ανεξάρτητες ιστορίες και τελικά να κάνει τον αναγνώστη να συνειδητοποιήσει ότι έχει διαβάσει μια μη τυπική μορφή ενός μυθιστορήματος;

Άντονι Μάρρα: Μια από τις προκλήσεις ήταν να βρούμε τρόπους για να συνδέσουμε τις ιστορίες, έτσι ώστε να δείχνουν φυσικές και αβίαστες. Η μορφή της συνδεδεμένης ιστορίας ενθαρρύνει τη σύμπτωση και τη συμβολή, έτσι πέρασα πολύ χρόνο, προσπαθώντας να διασφαλίσω ότι η σύνδεση μεταξύ των χαρακτήρων είναι δραματικά οργανική. Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει ότι το τέλος των μυθιστορημάτων πρέπει να είναι τόσο εκπληκτικό όσο και αναπόφευκτο. Προσπάθησα να δω με αυτόν τον τρόπο τη σχέση μεταξύ αυτών των ιστοριών.

 

Τέσυ Μπάιλα: Ο J. Baldwin είπε ότι: ” Οι άνθρωποι παγιδεύονται μέσα στην ιστορία και η ιστορία παγιδευεται μέσα τους “. Αυτό ισχύει και για τη λογοτεχνία; Τι σας γοητεύει στην Ιστορία;

Άντονι Μάρρα:  Όπως πάντα, ο Τζέιμς Μπόλντουιν το είπε καλύτερα. Μερικές φορές η μόνη δικαιοσύνη είναι η κρίση της ιστορίας. Αυτό ασφαλώς ισχύει για έναν αριθμό χαρακτήρων στον «Τσάρο της Αγάπης και της Τέκνο». Καθώς γράφω αυτά τα λόγια, δεν μπορώ παρά να πιστεύω ότι κάποια μέρα οι ιστορικοί συγγραφείς θα γράψουν για αυτή την στιγμή στην ιστορία. Η κρίση τους θα είναι καταδικαστική.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular