Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

Το πρώτο βιβλίο του Ντέιβιντ Τζέιμς Ποϊσάντ με τίτλο «Ο παράδεισος των ζώων» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Opera (σε μετάφραση Όλιας Λαγουδάκου) και πρόκειται για ένα μπουκέτο διηγημάτων που καταπιάνονται τόσο με την ματαιότητα της ύπαρξης όσο και με τις ανθρώπινες σχέσεις όταν αυτές φτάνουν στα όριά τους.

Είναι το δεύτερο εξαιρετικό βιβλίο που διαβάζω από τις εκδόσεις Opera (μετά το υπέροχο «Η μυστική εταιρία του ονείρου» του Χ.Χ.Μ. Ρένχελ) και διαβάζοντάς το διαπιστώνω πως η γραφή του Ποϊσάντ δεν μας προσφέρει απλώς μερικές ιστορίες που θα μας συντροφέψουν κάποιες ώρες αλλά και μια μεγάλη υπόσχεση για υπέροχα βιβλία στο μέλλον.

Στο «Ο παράδεισος των ζώων» οι ιστορίες είναι εμποτισμένες με μια ποιητική ευαισθησία και το αίσθημα του ανολοκλήρωτου στους ήρωές τους. Ο Ποϊσάντ γράφει για τις θολές γραμμές μεταξύ θρησκείας και θρησκοληψίας, τη δίψα ενός έφηβου κοριτσιού να την κοιτάξουν ως πόθο και όχι ως άτομο με αναπηρία, τον καρκίνο, την ομοφυλοφιλία, την κακοποίηση, τον χαμό ενός παιδιού, για διαζύγια και χαμένες ευκαιρίες, για ψυχικές νόσους και αγάπη, για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, για αντιψυχωσικά χάπια και το σεξ ως φάρμακο, ως καταφύγιο, ως επούλωση και ως ελπίδα, για bullying, για απρόσμενους θανάτους και δεκάδες άτυχες στιγμές που δεν παύουν να είναι πέρα για πέρα ανθρώπινες.

«Η αλήθεια είναι πως είμαστε είκοσι χρονών και ζούμε με τους γονείς μας, αλλά δεν πειράζει γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον, και κατέληξα να πιστεύω πως το να έχει ο ένας τον άλλον φτάνει και περισσεύει»

Ο Ποϊσάντ καταφέρνει να τραβάει την προσοχή του αναγνώστη, να το συγκινεί και να τον ξαφνιάζει. Πώς το πετυχαίνει; Ενώ μιλάει για θέματα χιλιοειπωμένα, σε βάζει ομαλά, αφλόγιστα στην υπόθεσή του αλλά το κάνει για να σε παρασύρει και να σου τραβήξει την κατάλληλη στιγμή το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Εκεί που όλα κυλούν άνευρα, διαβάζοντας και ατενίζοντας τη ζωή στα αμερικανικά προάστια, σαν διερχόμενη νταλίκα σε κοπανάει το απροσδόκητο μιας πληροφορίας, ενός συμβάντος και όλα αλλάζουν τον τρόπο που κοιτούσες τους ήρωες μέσα στις γραμμές. Τους ανατέμνει και τους γδύνει για να τους επαναδημιουργήσει μέσα από τις πληγές τους. Καταλήγεις, διαβάζοντας ετούτες τις ιστορίες, να προσδοκάς το απροσκάλεστο, το ξαφνικό, το οξύ, το οποίο όταν έρχεται, καταφέρνει να παρουσιάσει κάθε πλευρά των ηρώων ως αναγκαίες αντεπιθέσεις και αναμετρήσεις με τους εαυτούς και τις θέσεις τους. Κι έτσι, με τις ιστορίες να μην αναζητούν ένα happy end, μας μιλάει για τη θλίψη, τη μοναξιά, τη μελαγχολία, τους φόβους, το στρες, για το πώς δεκάδες τετμημένα ψυχικά μέλη αποτελούν το σύνολο ακρωτηριασμένων ζωών, όλα εκείνα δηλαδή που συστήνουν τη σύγχρονη τρέλα μέσα σε σπίτια-κυτία παραπόνων και σχέσεις συμβιβασμών, αμοιβαίων –ή μη!– υποχωρήσεων.

 «Θέλω να ξαναβάλω τον αγκώνα στη θέση του μόνος μου. Θέλω να γυρίσω πίσω τον χρόνο. Θέλω  ο Τζακ να είναι πέντε ή δέκα χρονών. Τον θέλω κουρνιασμένο στην αγκαλιά μου, σαν σκυλάκι. Θέλω να γράφει στους τοίχους με πορτοκαλή μαρκαδόρο και μετά να ρίχνει το φταίξιμο στους αγγέλους που ζούνε στη σοφίτα. Τον θέλω, πριν η φωνή του βαρύνει δύο οκτάβες, πριν μάθει να στέκεται με το ‘να χέρι στη μέση, πριν αρχίσει να μπερδεύεται. Θέλω το αγοράκι μου πίσω»

Διαβάζοντας τον Ποϊσάντ, τον συγκαταλέγω ανάμεσα στις μεγαλύτερες σύγχρονες πένες της εποχής μας και οφείλω να παραδεχτώ πως αρκετές ιστορίες του έφεραν δάκρυα στα μάτια μου. Η πρώτη έχει τίτλο «Ο άνθρωπος σαύρα» και το παραπάνω απόσπασμα είναι από αυτή. Αφορά σε μια διπλή ιστορία πατρότητας και ασυγχώρητων πράξεων. Σε αυτή την ιστορία τίποτα δεν είναι περιττό ή φλύαρο και όσο κυλά η ιστορία (με εγκιβωτισμούς αναφορών και λαθών του παρελθόντος) νιώθεις ένα σφίξιμο στον λαιμό, ένα σχοινί να τεντώνεται και τελικά, μόλις μέσα σε λίγες σελίδες, βιώνεις μια λύτρωση.

Η δεύτερη που με συγκίνησε λέγεται «Πώς να βοηθήσετε τον άντρα σας να πεθάνει» και δεν είναι καθόλου αυτό που φαντάζεστε διαβάζοντας τον τίτλο. Είναι μια σπαραξικάρδια κατάθεση για τον καρκίνο, ένα εγχειρίδιο στήριξης για εκείνη τη στιγμή που κανένας δεν εύχεται να ζήσει στη ζωή του –και πρέπει να τη διαβάσετε!

Στο «Ο παράδεισος των ζώων» όλα τα διηγήματα είναι μια σπαρακτική κατάθεση για τις ανθρώπινες σχέσεις. Όλες οι ιστορίες βρέχονται από το κύμα της ευαισθησίας και τον ρόχθο μιας μελαγχολίας και τραβάνε τον δρόμο τους βαστώντας το χέρι της απώλειας, της απουσίας, της παραίτησης και της δίψας για επικοινωνία, όλα εκείνα δηλαδή που –δυστυχώς– συστήνουν το σημερινό τραχύ πρόσωπο της κοινωνίας μας. Ο Ποϊσάντ γράφει για θέματα ταμπού (ή εκείνα που δεν θα έπρεπε καν να ορίζονται ως ταμπού) και οι σκηνές του είναι τόσο δίπλα στον αναγνώστη που κάποτε στέκεσαι απέναντι από την ιστορία διερωτώμενος σε πόσο βάθος και έκταση μπορεί μια ιστορία να μιλάει για τον ίδιο σου τον εαυτό (κι αν δεν είναι αυτό άξιο συγχαρητηρίων, δεν ξέρω ποιο είναι!). Τονίζει τις οξείες γωνίες των οικογενειακών σχέσεων, τους ρυθμούς, τους τριγμούς, τις αποκαλύψεις, τα μυστικά, την αλλοτρίωση εν γένει της όμορφης ζωής και για το πώς λάθος το λάθος οδηγείται κάποιος σε αδιέξοδα. Η συγγραφική του οπτική είναι κοφτερή και όμως τόσο ανθρώπινη, ο λόγος του άμεσος, απλός, στρωτός, δίχως κραυγαλέους εντυπωσιασμούς, επηρεασμένος σε βάθος από τη σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία και τους μπίτνικ συγγραφείς· αν πρέπει οπωσδήποτε να χαρακτηρίσουμε τη γραφή του, τότε οι ιστορίες του Ποϊσάντ αποτελούν προϊόν απόσταξης της σκληροτράχηλης γραφής του Πόλανικ, της πρόζας του Κέρουακ και της διεισδυτικότητας του Φόκνερ. Μια μεγάλη πένα, το δίχως άλλο!

Συνοδέψτε αυτό το πανέμορφο ταξίδι ευαισθησίας και μελαγχολίας ακούγοντας τον δίσκο «Industrial Silence» των Madrugada.

 

 

Ο Ντέιβιντ Τζέιμς Ποϊσάντ γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Διηγήματα και δοκίμιά του δημοσιεύονται στα πιο έγκυρα έντυπα των Η.Π.Α., όπως τα New York Times, The Chicago Tribune, The Atlantic. Έχει τιμηθεί με τα Βραβεία Matt Clark, George Garrett Fiction, Rope Walk Fiction Chapbook, GLCA New Writers, Alice White Reeves Memorial, μεταξύ άλλων. Διδάσκει στο Τμήμα Τεχνοκριτικής και Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Central Florida, και ζει στο Ορλάντο με τη γυναίκα και τις κόρες του. «Ο παράδεισος των ζώων» είναι το πρώτο του βιβλίο. Έχει μεταφραστεί στα γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά.

 

George El. Tzitzikakis

 

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular