Οι Εκλεκτοί, Βερόνικα Ροθ
Όσοι δε γνωρίζετε την Βερόνικα Ροθ (1989) σας θυμίζουμε τις συναρπαστικές ταινίες οι οποίες βασίστηκαν στην τριλογία της ΑΠΟΚΛΙΣΗ, ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΑΦΟΣΙΩΣΗ.
Το νέο της βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ψυχογιός
Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που πέντε συνηθισμένοι έφηβοι κλήθηκαν, χάρη σε μια προφητεία, να αντιμετωπίσουν μια πανίσχυρη οντότητα που έσπερνε το χάος στη Βόρεια Αμερική. Ο Σκοτεινός με το όπλο του –μια σειρά από καταστροφικά γεγονότα γνωστά ως Ανεμοστρόβιλοι– ισοπέδωσε πόλεις και εξόντωσε χιλιάδες ανθρώπους. Οι Εκλεκτοί, όπως έγιναν γνωστοί οι έφηβοι, έκαναν τα πάντα για να τον νικήσουν. Και τα κατάφεραν. Ο κόσμος επέστρεψε στην κανονικότητα – όλοι εκτός απ’ αυτούς. Εξάλλου, τι μπορείτε να κάνετε όταν είστε οι πιο διάσημοι άνθρωποι στη γη, το μόνο που γνωρίζετε είναι η μαγεία και ο στόχος σας στη ζωή έχει εκπληρωθεί;
Η Σλόαν δυσκολεύεται περισσότερο απ’ όλους να προσαρμοστεί. Όλοι θεωρούν ότι φταίει η διαταραχή μετατραυματικού στρες από την οποία πάσχει, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι κρύβει μυστικά – μυστικά που την κρατούν δεμένη με το παρελθόν και την αποξενώνουν από τα μόνα άτομα στον κόσμο που την καταλαβαίνουν.
Στη δέκατη επέτειο από την ήττα του Σκοτεινού συμβαίνει κάτι αδιανόητο: πεθαίνει ένας από τους Εκλεκτούς. Όταν οι υπόλοιποι συναντιούνται στην κηδεία του, ανακαλύπτουν ότι ο τελικός στόχος του Σκοτεινού ήταν πολύ πιο φιλόδοξος απ’ ό,τι οι ίδιοι, η κυβέρνηση και η προφητεία θα μπορούσαν ποτέ να προβλέψουν.
Και αυτή τη φορά η αναμέτρηση απαιτεί περισσότερα απ’ όσα έχει να δώσει η Σλόαν.
Διαβάστε την αρχή:
Υπάρχουν, φυσικά, κάποιοι που θα υποστήριζαν ότι η σχεδόν άγνωστη δύναμη την οποία χαρακτηρίζουμε ως «μαγεία» υπήρχε πάντα στη Γη με κάποια μορφή. Θρύλοι υπερφυσικών περιστατικών χρονολογούνται από την πρώιμη καταγεγραμμένη ιστορία του ανθρώπου, από τους Μάγους του Ηρόδοτου που μάγευαν τον άνεμο, μέχρι τους Ντζέντι της Αρχαίας Αιγύπτου, που αποκεφάλιζαν και μετά επανέφεραν πουλιά, όπως χήνες και πελεκάνους, όπως καταγράφεται στον Πάπυρο Γουέστκαρ, και αναμφίβολα ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι σχεδόν κάθε μεγάλης θρησκείας, από τη μετατροπή του νερού σε κρασί από τον Ιησού Χριστό μέχρι τις πρακτικές βουντού της Αϊτής και τις αναφορές στο Ντίργκα-άγκαμα για βουδιστές που αιωρούνται – αν και αυτές οι πράξεις δε θεωρούνται «μαγικές» από τους πιστούς.
Αυτές οι ιστορίες, μεγάλες και μικρές, εμφανίζονται σε όλες τις κουλτούρες σε όλες τις περιοχές και σε όλους τους χρόνους.
Παλιότερα, ίσως οι λόγιοι να έλεγαν ότι είναι απλώς ίδιον της ανθρώπινης φύσης να επινοούμε φανταστικές ιστορίες για να εξηγήσουμε πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε, ή να εξιδανικεύουμε εκείνους που θεωρούμε ότι είναι πιο υψηλοί ή πιο σπουδαίοι από εμάς. Αλλά μετά ήρθε ο Σκοτεινός· και μαζί του οι Ανεμοστρόβιλοι – εκείνα τα φημισμένα καταστροφικά γεγονότα που αψηφούσαν κάθε εξήγηση, παρά τις γενναίες προσπάθειες εκ μέρους των επιστημόνων να αποδείξουν το αντίθετο. Ίσως να μην υπάρχει αλήθεια στους αρχαίους θρύλους. Αλλά ίσως να υπήρχε πάντα μια υπερφυσική δύναμη –μια άγνωστη ενέργεια– που εισβάλλει στον κόσμο μας.
Όποια θεωρία κι αν προκρίνουμε, ένα πράγμα είναι σίγουρο:
καμία «μαγεία» δεν ήταν ποτέ τόσο απλή ή ισχυρή όσο οι Ανεμοστρόβιλοι που χρησιμοποίησε ο Σκοτεινός ενάντια στην ανθρωπότητα. Ο σκοπός αυτής της εργασίας είναι να εξερευνήσει διάφορες υποθέσεις για τον λόγο που μπορεί να συμβαίνει αυτό. Με άλλα λόγια, γιατί τώρα; Ποιες ήταν οι περιστάσεις που οδήγησαν στην άφιξή του; Ποιος ήταν ο σκοπός του όσο ήταν εδώ, έως ότου κατατροπώθηκε από τους πέντε Εκλεκτούς μας; Τι επίπτωση είχε στον πλανήτη μετά τον θάνατό του;
Απόσπασμα από την εργασία
Ο Σκοτεινός και η Εμφάνιση της Μοντέρνας Μαγείας
του καθηγητή Στάνλεϊ Βισνιέβσκι
Η Σλόαν Άντριους Δε Νοιάζεται
(Όχι, Αλήθεια)
του Ρικ Λέιν
Περιοδικό Gentry
24 Ιανουαρίου 2020
Δε συμπαθώ τη Σλόαν Άντριους. Αλλά ίσως να θέλω να κοιμηθώ μαζί της. Τη συναντώ στην καφετέρια της γειτονιάς της, ένα από τα συνηθισμένα της στέκια – ή έτσι λέει. Ο μπάρμαν δε δείχνει να την αναγνωρίζει ούτε ως πελάτισσα ούτε ως μία από τους πέντε έφηβους που κατατρόπωσαν τον Σκοτεινό πριν από σχεδόν μία δεκαετία. Πράγμα που, για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται απίστευτο, επειδή πέρα από το ότι είναι διάσημη σε όλο τον κόσμο, η Σλόαν Άντριους θυμίζει εκείνη την τέλεια, πεντακάθαρη, πανέμορφη εικόνα που σε κάνει να θέλεις να τη βρομίσεις. Αν φοράει μέικ απ, δεν μπορώ να το δω· βλέπω μόνο το καθαρό της δέρμα και τα μεγάλα γαλανά της μάτια, μια ζωντανή διαφήμιση καλλυντικών. Φοράει ένα καπέλο της ομάδας των Cubs όταν μπαίνει μέσα, με τη μακριά καστανή αλογοουρά της περασμένη από το άνοιγμα, ένα γκρι μπλουζάκι που είναι στενό στα σωστά σημεία, σκισμένο τζιν που αποκαλύπτει μακριά, καλοσχηματισμένα πόδια, και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Είναι το είδος των ρούχων που λένε ότι δε δίνει δεκάρα για τα ρούχα, ή ακόμα και για το μακρύ, αδύνατο κορμί που τα γεμίζει.
Και αυτό είναι το θέμα με τη Σλόαν: το πιστεύω. Πιστεύω ότι δε δίνει δεκάρα για τίποτα, πόσο μάλλον για τη συνάντηση μαζί μου. Δεν ήθελε καν να δώσει τη συνέντευξη. Συμφώνησε μόνο, είπε, επειδή το αγόρι της, ο Μάθιου Γουίκς, άλλος ένας από τους Εκλεκτούς, της ζήτησε να προωθήσει την έκδοση του νέου του βιβλίου – Η Επιλογή Συνεχίζεται (κυκλοφορεί στις 3 Φεβρουαρίου).
Στις αρχικές μας συζητήσεις γι’ αυτή τη συνέντευξη δεν είχε πολλές ιδέες για το πού θα μπορούσα να τη συναντήσω. Παρόλο που όλοι στο Σικάγο γνωρίζουν ήδη πού μένει η Σλόαν –στη βόρεια πλευρά της γειτονιάς του Άπταουν, μερικά μόνο τετράγωνα από τη λεωφόρο Λέικ Σορ–, αρνήθηκε κατηγορηματικά να με αφήσει να δω το διαμέρισμά της. «Δεν πάω πουθενά», έγραψε.
«Όταν πηγαίνω κάπου, με πλησιάζει κόσμος. Γι’ αυτό, αν δε θέλεις να τρέχεις για να με προλάβεις, είτε θα πάμε στο Τζάβα Τζο είτε πουθενά».
Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να κρατάω σημειώσεις και ταυτόχρονα να τρέχω, γι’ αυτό συμφώνησα για το Τζάβα Τζο.
Αφού έρχεται ο καφές της, βγάζει το καπέλο του μπέιζμπολ, και τα μαλλιά της πέφτουν ανακατεμένα γύρω από το πρόσωπό της λες και λίγο πριν κυλιόταν πάνω σε ένα στρώμα. Αλλά κάτι στο πρόσωπό της –ίσως να είναι τα μάτια της, που είναι κάπως υπερβολικά κοντά μεταξύ τους, ή ο τρόπος που γέρνει το κεφάλι της στο πλάι απότομα όταν δεν της αρέσει αυτό που είπες– την κάνει να μοιάζει με αρπακτικό πουλί. Με ένα και μόνο βλέμμα άλλαξε τους ρόλους, και τώρα εγώ είμαι εκείνος που είναι σε επιφυλακή, όχι εκείνη. Ψάχνω τα χαρτιά μου για την πρώτη μου ερώτηση, και ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως να χαμογελούσαν, προσπαθώντας να
με κάνουν να τους συμπαθήσω, η Σλόαν απλώς με κοιτάζει.
«Πλησιάζει η επέτειος των δέκα χρόνων της νίκης σας επί του Σκοτεινού», λέω. «Πώς νιώθεις;»
«Νιώθω ότι επιβίωσα», λέει. Η φωνή της είναι ψυχρή και απότομη. Προκαλεί ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά μου, και δεν μπορώνα καταλάβω αν αυτό είναι κάτι καλό ή όχι.
«Δεν τη νιώθεις σαν έναν θρίαμβο;» ρωτάω, και γυρίζει τα μάτια της προς τα πάνω.
«Επόμενη ερώτηση», απαντάει και πίνει την πρώτη γουλιά από τον καφέ της.
Τότε είναι που το συνειδητοποιώ: δεν τη συμπαθώ. Αυτή η γυναίκα έσωσε χιλιάδες… όχι, εκατομμύρια ζωές. Πιθανότατα έσωσε και τη δική μου ζωή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Στα δεκατρία της κατονομάστηκε από μια προφητεία, μαζί με άλλους τέσσερις, ως εκείνη που θα νικούσε ένα παντοδύναμο ον απόλυτης μοχθηρίας. Επέζησε από αρκετές μάχες με τον Σκοτεινό –καθώς και από μια σύντομη απαγωγή, τις λεπτομέρειες της οποίας
δεν έχει μοιραστεί ποτέ– και βγήκε άθικτη και πανέμορφη και στα δεκαοχτώ της χρόνια πιο διάσημη από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία των διάσημων. Επίσης βρίσκεται σε μια μακροχρόνια σχέση με τον Μάθιου Γουίκς, το χρυσό αγόρι, τον Εκλεκτό ανάμεσα στους Εκλεκτούς, που κατά κοινή ομολογία θεωρείται ένας από τους πιο καλοσυνάτους ανθρώπους. Αλλά και πάλι δεν τη συμπαθώ.
Και δεν της καίγεται καρφί γι’ αυτό. Και αυτός είναι ο λόγος που θέλω να κοιμηθώ μαζί της. Είναι λες και, αν την είχα γυμνή στο κρεβάτι μου, θα μπορούσα να την αναγκάσω να δείξει λίγη ζεστασιά ή συναίσθημα. Με μεταμορφώνει σε ένα σκληρό αρσενικό, έναν κυνηγό, αποφασισμένο να εξουδετερώσω το πιο άπιαστο θήραμα στον πλανήτη και να κρεμάσω το κεφάλι του στον τοίχο του καθιστικού μου σαν τρόπαιο.
Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που την πλησιάζουν όπου κι αν πηγαίνει – όχι επειδή ο κόσμος την αγαπάει, αλλά επειδή θέλει να την αγαπήσει, θέλει να την κάνει αξιαγάπητη.
Όταν αφήνει την κούπα της κάτω, βλέπω την ουλή στο πίσω μέρος του δεξιού της χεριού. Είναι πλατιά, απλώνεται σε όλο το μήκος του χεριού και είναι πριονωτή και γεμάτη ρόζους. Δεν έχει πει ποτέ σε κανέναν από τι προκλήθηκε, και είμαι σίγουρος ότι ούτε και σε μένα θα πει, αλλά πρέπει να ρωτήσω.
«Κόπηκα με ένα χαρτί», λέει.
Είμαι σίγουρος ότι το είπε σαν αστείο, κι έτσι γελάω. Τη ρωτάω αν θα πάει στα εγκαίνια του Μνημείου της Δεκαετίας, ένα έργο τέχνης που έχει ανεγερθεί στο σημείο της ήττας του Σκοτεινού, και μου λέει ότι «είναι μέρος της δουλειάς», λες και όλο αυτό είναι μια δουλειά γραφείου για την οποία έκανε αίτηση αντί για ένα πραγματικό πεπρωμένο.
«Δε φαίνεται να το απολαμβάνεις», λέω.
«Τι ακριβώς με πρόδωσε;» λέει με ένα μειδίαμα.
Πριν από τη συνέντευξη ρώτησα μερικούς φίλους τι γνώμη είχαν για εκείνη, για να πάρω μια ιδέα για το πώς βλέπει ο μέσος πολίτης τη Σλόαν Άντριους. Ένας από αυτούς σχολίασε ότι δεν την έχει δει ποτέ να χαμογελάει, και καθώς κάθομαι απέναντί της αναρωτιέμαι αν χαμογελάει ποτέ. Και μάλιστα αναρωτιέμαι και φωναχτά – είμαι περίεργος να μάθω πώς θα αντιδράσει.
Όχι καλά, όπως αποδεικνύεται.
«Αν ήμουν άντρας», λέει, «θα μου έκανες αυτή την ερώτηση;»
Φεύγω από αυτό το θέμα όσο πιο γρήγορα μπορώ. Αυτό δε μοιάζει τόσο με συζήτηση όσο με μια παρτίδα του παιχνιδιού Ναρκαλιευτής, και γίνομαι όλο και πιο νευρικός με κάθε κουτί που πατάω, καθώς το καθένα τους αυξάνει τις πιθανότητες να πυροδοτήσω κάποια νάρκη. Πατάω άλλη μία φορά, ρωτώντας αν αυτή η εποχή του χρόνου τής φέρνει αναμνήσεις. «Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι», λέει. «Αν το σκεφτόμουν, η ζωή μου θα μετατρεπόταν σε ένα αναθεματισμένο ημερολόγιο της Δευτέρας Παρουσίας. Για την κάθε μέρα της εβδομάδας υπάρχει ένα σοκολατάκι του Σκοτεινού με διαφορετικό σχήμα, και η γεύση όλων τους είναι σκατά». Πατάω ξανά ένα κουτί, ρωτώντας αν έχει κάποιες καλές αναμνήσεις από τις οποίες θα μπορούσε να διαλέξει μία.
«Ήμασταν όλοι φίλοι. Πάντα θα είμαστε. Όταν είμαστε μαζί, λέμε πάντα αστεία που μόνο εμείς μπορούμε να καταλάβουμε».
Φιου. Υποθέτω ότι είναι ασφαλές να τη ρωτήσω για τους άλλους τέσσερις Εκλεκτούς: την Έσθερ Παρκ, τον Άλμπερτ Σάμερς, την Ινές Μεχία και, φυσικά, τον Μάθιου Γουίκς. Εκεί είναι που επιτέλους τα βρίσκουμε. Οι επονομαζόμενοι «Εκλεκτοί» συναντήθηκαν το 2006, και ενώ αρχικά δεν ήταν φίλοι, δέθηκαν γρήγορα, με τον Ματ ως φυσικό τους ηγέτη. «Έτσι είναι εκείνος», λέει και σχεδόν ακούγεται σαν να την ενοχλεί αυτό. «Πάντα παίρνει τα ηνία, παίρνει την ευθύνη. Μας θυμίζει να υποστηρίζουμε την ηθική. Τέτοια πράγματα». Παραδόξως, το άτομο με το οποίο συνδέθηκε αμέσως δεν ήταν ο Ματ, αλλά ο Άλμπι. «Ήταν ήσυχος», λέει, και είναι ένα κομπλιμέντο. «Οι πατεράδες όλων μας είχαν πεθάνει –αυτό ήταν μέρος της προφητείας–, αλλά ο δικός μου πατέρας είχε πεθάνει πιο πρόσφατα από όλους. Χρειαζόμουν ησυχία. Επίσης, είναι από τα μεσοδυτικά, όπως εγώ».
Ο Άλμπερτ και η Ινές μένουν μαζί στο Σικάγο –πλατωνικά, εφόσον η Ινές είναι λεσβία– και η Έσθερ πήγε στο σπίτι της στο Γκλέντεϊλ της Καλιφόρνια πέρσι, για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της. Η απόσταση ήταν δύσκολη για όλους τους, λέει η Σλόαν, αλλά ευτυχώς μπορούν να παρακολουθούν την Έσθερ στη δραστήρια (και δημοφιλή) σελίδα της στο Instagram, όπου απαθανατίζει κάθε λεπτομέρεια της ζωής της.
«Πώς σου φαίνεται το κίνημα “Όλοι οι Εκλεκτοί” που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια;» ρωτάω. Το κίνημα «Όλοι οι Εκλεκτοί» είναι μια μικρή αλλά δυναμική ομάδα που δίνει έμφαση στον ρόλο που έπαιξαν οι άλλοι τέσσερις Εκλεκτοί στην ήττα του Σκοτεινού, αντί να αποδίδουν τη μεγαλύτερη συνεισφορά στον Μάθιου Γουίκς.
Η Σλόαν δε μασάει τα λόγια της. «Νομίζω ότι είναι ρατσιστικό».
«Κάποιοι από αυτούς λένε ότι είναι σεξιστικό να δίδεται μεγαλύτερη αξία στον Ματ απ’ ό,τι σε εσάς τους υπόλοιπους», επισημαίνω.
«Σεξιστικό είναι να αγνοείς αυτό που λέω και να ισχυρίζεσαι ότι ξέρεις καλύτερα από μένα», απάντησε. «Νομίζω ότι ο Ματ είναι ο αληθινός Εκλεκτός. Το έχω πει πολλές φορές. Μην προσποιείσαι ότι μου κάνεις χάρη με το να τον υποτιμάς».
Μετά μεταφέρω τη συζήτηση από τους Εκλεκτούς στον Σκοτεινό, και τότε πάνε όλα στραβά. Ρωτάω τη Σλόαν γιατί ο Εκλεκτός φάνηκε να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εκείνη. Κρατάει τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου καθώς πίνει την τελευταία γουλιά του καφέ της, και, όταν αφήνει την κούπα της κάτω, το χέρι της τρέμει. Μετά φοράει το καπέλο της, πάνω ακριβώς από τα εντυπωσιακά, ελαφρώς ανακατεμένα μαλλιά της, και λέει: «Τελειώσαμε».
Και υποθέτω ότι, αν λέει ότι τελειώσαμε, τότε σίγουρα τελειώσαμε, επειδή η Σλόαν έφυγε. Αφήνω ένα δεκαδόλαρο πάνω στο τραπέζι και τρέχω πίσω της, καθώς δεν είμαι πρόθυμος να τα παρατήσω τόσο εύκολα. Ανέφερα ότι η Σλόαν Άντριους με μετατρέπει σε κυνηγό;
«Είχα μόνο ένα απαγορευμένο θέμα», μου λέει απότομα. «Θυμάσαι ποιο ήταν;» Είναι κόκκινη και εξοργισμένη και λαμπερή, εν μέρει κυριαρχική και εν μέρει μια πονηρή αδέσποτη γάτα. Γιατί περίμενα τόσο πολύ να την τσατίσω; Θα μπορούσα να κοιτάζω αυτό το θέαμα από την αρχή.
Το απαγορευμένο θέμα ήταν, φυσικά, οτιδήποτε συγκεκριμένο για τη σχέση της με τον Σκοτεινό. Δεν είναι δυνατόν να περίμενε να το τηρήσω αυτό, σχολιάζω. Είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα σε εκείνη.
Με κοιτάζει σαν να είμαι ένα μουλιασμένο κομμάτι χαρτί μέσα σε μια λακκούβα με νερό, μου λέει να πάω να πηδηχτώ και τρέχει στον δρόμο μέσα στην κίνηση για να φύγει μακριά μου. Αυτή τη φορά την αφήνω.
Η ΒΕΡΟΝΙΚΑ ΡΟΘ είναι η συγγραφέας της ευπώλητης σειράς Απόκλιση, που αποτελείται από τέσσερα βιβλία (ΑΠΟΚΛΙΣΗ, ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΑΦΟΣΙΩΣΗ και ΤΕΣΣΕΡΑ. Ζει με τον άντρα της στο Σικάγο.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
