Please enable JavaScript to view the comments powered by Disqus.

 

 

Πόση αγάπη χαμένη, εξοδευμένη, ανυπεράσπιστη…

Ανυπεράσπιστη η αγάπη δονείται σε χρόνο ανυπεράσπιστο. Μάης αγνώστου έτους.  Απολογία απόψε;  Παράπονο;  Δε θέλω να ξέρω.  Μου φτάνει η ανυπαρξία. Η δική σου. Κι απόψε… Μου φτάνει κι η αγάπη που σέρνεται μαζί μου… κι ας κοιτάζει κουρελιασμένη σα συναντώνται φευγαλέα τα βλέμματα.

Τόση αγάπη προδομένη, πλανεύτρα, ανυπεράσπιστη… 

Ανυπεράσπιστος ο έρωτας μέσα  στην πλανεύτρα ξελογιάστρα σκέψη.  Αγγίζω το τότε και βιώνω τον έρωτα με το σώμα που γεννήθηκε για να βιώνω σώμα.  Θυμάσαι -άραγε- τις καταθέσεις της γυάλινης βιτρίνας, εκεί όπως στέκεται αξιοπρεπώς ηττημένη; Έκανα πως τις ξέχασα εγώ.

Άλλη τόση κι η ανυπεράσπιστη λησμονιά… Ανυπεράσπιστη στο δικαστήριο των μαρτύρων του νου που επιτάσσει: το επόμενο βήμα. Από την ανυπεράσπιστη αγάπη, στο ανυπεράσπιστο υπάρχω χωρίς εσένα.

Αναμοχλεύοντας στο χρόνο, κοιτάζω την αδερφή μου τη μοναξιά.  Πολλές οι σκέψεις κι άλλες τόσες οι συνθέσεις γλιστράνε μέσα στα αντιφεγγίσματα των μοναχικών ανακατατάξεων.  Μονότονες οι ερωτήσεις, βαρετά καινούριες, επί του μακρόθεν ολισθηρές, παντοτινά αναπάντητες.

Έψαξα πολύ να  ‘βρω τα χρώματα της μοναξιάς. Ήθελα να  ανακατέψω τις εικόνες της. Και τους παλμούς της. Και την υφή της… για την παρέα, για τη στιγμή.  Τώρα… Η αποτίμηση έχει καταστήσει με σαφή τρόπο την ύπαρξή της. Η μοναξιά έχει πλέον  υπόσταση.  Έγινε πρόσωπο. Το εγώ. Η συντροφιά. Η αποκλειστικότητα. Το παράσημο για την υπερπροσφορά στο παιχνίδι του Έρωτα. Στενεύουν τα όρια κι ο νους ματώνει. Σαν πορεία δίχως πανό η αναζήτηση.

Δεν έχει χρώμα κανένα η απόλυτη μοναξιά, δε μαρτυρά αισθήσεις. Ώρα την ώρα ξεπέφτει βοώντας ξέπνοα ρόγχους μιας νηπενθούς άρνησης.

Κι η πορεία της έρημης πορείας πορεύεται  αργή, σταθερή, πάντοτε κοφτερή και μονότονη.

Άρωμα Σαββάτου πάνω στο ανέκφραστο γραφείο·  κύλησαν οι σκέψεις να γυρέψουν συντροφιά κι αντάμωσαν όνειρα ξεχαρβαλωμένα. Τάση φυγής κι απόσβεση των κομματιών της μνήμης.   Παντού. Κομμάτια αφημένα.  Πνιγερές ανασαλεύσεις ευτυχίας… Ψήγματα επικοινωνίας επιστρέφουν τη διαφορετικότητα ηττημένη.

Κι η πραγματικότης χαμογελά έξω από το χειμωνιάτικο βράδυ …

Η   ώρα περνάει ψάχνοντας το γ’ ενικό πρόσωπο του ρήματος περιμένω.  Το αντιλαμβάνομαι.  Περιμένει. Να γλιτώσει τον κόπο που κουβαλάει το ρήμα δε γνωρίζω πώς να παλέψω τον εαυτό μου.  Στη γωνιά μου, αφημένος στους παλμούς μου να κοιτάζω τον ίσκιο μου.  Εσύ;  Σε ψάχνω διψασμένα στα όνειρα και λαχταρώ στη σκέψη πως υπάρχεις. Στο απέναντι άκρο.  Δεν καταλαβαίνεις, θέλεις να μην καταλαβαίνεις, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.

Δε θέλω να μάθω τι σκέφτεσαι.  Όχι, δε θέλω.  Δε θέλω να βλέπω τη φυγή. Δική σου.  Εγώ δεν τη θέλω.

Περάσανε άνθρωποι πολλοί στη φαντασία μου κι ήρθαν απρόσκλητοι.  Ήρθαν για τα σημάδια που εξέπεμπε η θωριά μου. Κι ήρθες και συ να δείξεις πώς ιχνηλατούν τα όρια. Αγάπη και όρια; Απροσδιόριστα. Όπως κι οι συναναστροφές μου μαζί σου. Εφευρέσεις ρίσκων –επικίνδυνων- η έννοια του συνεχίζω να πορεύομαι μονάχος.

Μονάχος και σε κουβαλάω μαζί μου.

Μονάχος κι είναι τα δεδομένα ανίκανα να χωρέσουν το πάθος της ερωτικής μέθης, απρόσκλητη όπως προβάλλει στα σοκάκια της φαντασίας.

Μονάχος  κουβαλώ την κατάρα να αγαπώ μονάχος κι είναι πολλές οι συνθέσεις που πρέπει να διασπαθίσω απόψε.  Συντέθηκαν -όλες- σε μια γερή γροθιά που δε συναινεί στο χωρισμό.

Κι   εισέρχομαι ολόκληρος στο δρόμο του υπάρχω -μόνο- μέσα από σένα…

Επόμενο στάδιο;  Πλήρης κατανόηση της απόλυτης έννοιας του εγκλωβισμού.  Παντού.  Εισερχόμενα μηνύματα απόλυτης συναισθηματικής εμπλοκής.  Το εισέπραξα το μήνυμα.  Ποτέ δεν θα σε έχω.  Γιατί;  Το λέω με τρόμο: Ποτέ δε σε είχα.

Μετρώ μία – μία τις επαναλήψεις μου.  Τις μετρώ κάθε που χάνω τα κομμάτια μου. Με ρυθμίζω. Μπορώ και ελέγχω όλες τις καταστάσεις.  Γνωρίζω -πια – τι χρώμα έχουν οι συμβάσεις. Και με αρνείσαι … Γιατί έτσι πρέπει.  Αυτό το δέον!

Πώς να συμβιβαστούν τα πολλά θέλω μ’  αυτό το καθημερινό παιχνίδι των δεδομένων;  Τι ρωτώ και ‘γω…  Η ανασφάλεια υπάρχουσα,  σηματοδοτεί κινδύνους που απλώνονται    -τριγύρω-    έτοιμοι να κατασπαράξουν τους αδύναμους. Μη φανώ αδύναμος… Αναγκάζω τη σκέψη μου να σταματήσει τη σκέψη. Δεν ξέρω πια να σκέφτομαι.  Μονάχα ελπίζω.

Αφήνομαι στο ρίγος του ονείρου κι αυτό με κατασπαράζει.  Δε μιλώ πια… Δεν έχω τι να πω.  Δεν έχω τι άλλο να σου πω.  Μιλά  -μόνο-  η περιρρέουσα πραγματικότητα.

Απουσία εστίασης της προσοχής πλήρης.

Μνήμη απούσα.

Δίνομαι ολόκληρος σε σένα…

Άρωμα Σαββάτου. Κι η μνήμη ταξιδεύει…

pasxalis_prantzios

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png

This image has an empty alt attribute; its file name is sep-lit-1024x59.png
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
latestpopular