Ασπασία Κράλλη, Σταμάτα να παριστάνεις τον Φασουλή και άλλα διηγήματα, Εκδόσεις Βακχικόν

Τελευταία συνήθως εκδίδονται βιβλία με διηγήματα σε μικρές φόρμες. Το βιβλίο της Ασπασίας Κράλλη, πηγαίνοντας κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα της εποχής που θεοποιεί το διήγημα μικρής φόρμας, αποτελεί μία, ευχάριστη, θα λέγαμε, εξαίρεση, στον συγκεκριμένο κανόνα, αφού εμένα προσωπικά μου θύμισε την ευχαρίστηση της ανάγνωσης μεγαλύτερων διηγημάτων με σαφή υπόθεση, αρχή, μέση και τέλος και με μία πιο συγκεκριμένη ιστορία, την οποία αξίζει κανείς να διηγηθεί.

Τα διηγήματα της συλλογής με τίτλο “Σταμάτα να παριστάνεις τον Φασουλή” της Ασπασίας Κράλλη αριθμούν εννέα μεγαλούτσικα διηγήματα και δύο μικρότερης έκτασης, τα οποία αφορούν κυρίως παράθεση σκέψεων και συναισθημάτων.

Η Ασπασία Κράλλη έχει σπουδάσει ηθοποιός και ασκεί το επάγγελμα επί πολλά έτη. Η θεατρικότητα, λοιπόν, που τη διακρίνει στη ζωή της, θα λέγαμε ότι περνάει και στα διηγήματά της, με περιγραφές εξόχως παραστατικές που κάνουν τον αναγνώστη να νομίζει ότι παρακολουθεί θεατρική παράσταση.

Χάρη στην καλλιτεχνική φύση της συγγραφέως, τα θέματα των διηγημάτων της είναι, εκτός από οικογενειακές ιστορίες, εμπνευσμένα συγχρόνως με καλλιτεχνικά θέματα. Σε κάποια από αυτά, δηλαδή, ο κεντρικός ήρωας είναι είτε μουσικός, είτε ηθοποιός.

Πρόκειται για διηγήματα ρεαλιστικά, βγαλμένα από την ίδια τη ζωή, για μικρές καθημερινές ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί στον καθένα από εμάς.  Εδώ ακριβώς έγκειται και η ομορφιά των διηγημάτων, στην αυθεντικότητα και την απλότητά τους, όπως και στις εναργείς περιγραφές τους.

Τα δύο πρώτα διηγήματα του βιβλίου αποτελούν ουσιαστικά τις βιογραφίες μιας γυναίκας και ενός άνδρα, όπως και τα δύο τελευταία του βιβλίου. Σε ένα από αυτά με τίτλο “Μπροστά στη βιτρίνα του δισκάδικου” ξεχωρίζει η αφηγηματική μέθοδος που ακολουθεί η συγγραφέας, δηλαδή η διήγηση της ίδιας ιστορίας από την πλευρά του αφηγητή-εξωτερικού παρατηρητή και από του ίδιου του πρωταγωνιστή, με την προσθήκη μίας επιπλέον παρένθεσης ενός άλλου προσώπου το οποίο απλά παραθέτει στην αρχή και το τέλος του διηγήματος τις παρατηρήσεις του.

“Πώς ήταν δυνατόν, σκεφτόταν, να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τόσο ανάλαφρα. Που δεν θυμούνται. Που δεν μετανιώνουν. Που ζουν δικαιωμένοι μέσα στο τίποτα. Που δεν απελπίζονται με την κατάντια του κόσμου και του εαυτού τους, που μιλούν μόνο για τα λάθη και τις ζωές των άλλων. Καθώς ο αφρός στη μπανιέρα άρχισε να αραιώνει και το νερό να κρυώνει, κατάλαβε ότι κατά βάθος ζήλευε κι ότι θα ήθελε κι αυτή επιτέλους να ξεκουραστεί από τον καταθλιπτικό και μονίμως σκεπτόμενο εαυτό της”.

Σε καθαρά προσωπικό επίπεδο απόλαυσα την ανάγνωση των διηγημάτων της Ασπασίας Κράλλη, διότι είχα πολύ καιρό να πιάσω στα χέρια μου βιβλίο με διηγήματα τα οποία να μου προξενούν το ενδιαφέρον σχετικά με το πως θα εξελιχθεί και θα καταλήξει η υπόθεση. Γιατί, τελικά, πάνω απ’ όλα κατά τη διαδικασία της ανάγνωσης είναι να καταφέρνει ο συγγραφέας να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Και η Ασπασία Κράλλη με τις καθαρά ανθρώπινες και αληθινές ιστορίες της καταφέρνει αφενός να συγκινήσει και αφετέρου να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.