ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Ο Οράτιος Πέρεθ γεννήθηκε με ένα πόδι λιγότερο στη θέση του οποίου είχε ένα λοξό κολόβωμα, σπουδαία απώλεια αν αναλογιστεί κανείς τα διαθέσιμα άκρα του μέσου ανθρώπου και αυτό είχε κάποιες επιπτώσεις στον τρόπο που μεγάλωσε και που επέλεξε να περάσει ολόκληρη σχεδόν την εφηβική του ορμή, δεν κατάφερε ωστόσο να τον αποτρέψει στην μετέπειτα […]

04/10/2020, 20:30

  φανταστική συνάντησις του Γεωργή και της Μάσσιγγας εις μνήμην και ύφος Γεωργίου Βιζυηνού       Μπήκα στο νεκροταφείο την ώρα που σουρούπωνε. Το ύστατο φως μου θάμπωνε τα μάτια∙ δεν ήξερα πού να στραφώ. Ευθύς αμέσως μετά την κηδεία του παππού επέστρεψα στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά με τι μάτια αντίκριζα πλέον τα ραφτικά μου σύνεργα, […]

16/09/2020, 12:17

«Καλοβαλμένος», αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός για τον κύριο Νίκο, δηλαδή περιποιημένος, απ’ την κορφή ως τα νύχια, ποδιών τε χεριών. «Σαν διαφήμιση κρεμοσάπουνου κυκλοφορεί», έλεγε χαριτολογώντας ο κύριος Περικλής, ο καφετζής που είχε μόνιμο θαμώνα τον κύριο Νίκο. Ηλικία προχωρημένη αλλά απροσδιόριστη, σίγουρα  κατά πως δήλωνε,  συνταξιούχος και μάλιστα των «ευγενών ταμείων»-  εξ ου και […]

12/07/2020, 19:30

Το είδε ξαφνικά μέσα από το τζάμι του παραθύρου. Πώς ήταν δυνατόν; Από ποιον είχε ξεφύγει; Πώς βρέθηκε στη μέση του δρόμου; Ποιος επέτρεψε σ΄ αυτό το παιδί να βγει έξω; Το παρακολουθούσε σαστισμένος. Ένα αίσθημα φόβου διαπέρασε το σώμα του. Άρχισε να ιδρώνει. Άρχισε να νιώθει την υπερένταση να τον κυριεύει. Έπρεπε κάτι να […]

06/06/2020, 16:09

Έκανα ζιγκ ζαγκ για ν’ αποφεύγω τις λακκούβες κι η καρδιά μου έπαιζε ταμπούρλο – πρώτη κοπάνα απ’ τη σχολή στα δυο χρόνια, για ένα φιλί ταγμένο. Τριζοβολούσε ο μαύρος σκελετός του ποδήλατου κι έσφιγγα το τιμόνι να μη ζερβοτραβά· δεν ξέρω τι είχε στραβώσει, μα πού λεφτά για φτιάξιμο. Ο ουρανός καταγάλανος, ο αέρας […]

03/05/2020, 22:17

Δέκα λεπτά τώρα μπροστά στον καθρέφτη, προσπαθούσε να δέσει τη γραβάτα του μα δεν τα κατέφερνε. Αυτός, που κάθε μέρα φορούσε κολαριστό πουκάμισο κι έφευγε για το Πανεπιστήμιο με γραβάτα ασορτί, δεμένη με  διπλό μάλιστα κόμπο, σφιχτό στο κολάρο! Τώρα μπέρδευε τα γυρίσματα  και  η γραβάτα λυνόταν αντί να δεθεί στο τελευταίο τράβηγμα. Δεν το […]

16/04/2020, 01:40

Έξω η βροχή πέφτει ακατάπαυστα. Μπροστά στη τζαμένια μπαλκονόπορτα του κήπου, στέκομαι όρθιος κοιτάζοντας λοξά το μελανιασμένο ουρανό. Τα σύννεφα έχουνε κατέβει τόσο χαμηλά, που φαίνεται ν’ αγγίζουν τις κορφές των ευκαλύπτων στη ρεματιά. Ο αέρας δυναμώνει κι όπως περνά από τα φαγωμένα παράθυρα, ακούγεται σαν αλύχτισμα παραπονιάρικου σκυλιού. Μια βροντή πέφτει κάπου μακριά κι […]

24/02/2020, 20:40

Κάθεται στο μπαλκόνι και πίνει αργά μικρές γουλιές καφέ, αφήνοντας το βλέμμα του να μουδιάζει πάνω στην άδεια καρέκλα δίπλα του. Σηκώνει το φλιτζάνι με το δεξί χέρι, παρόλο που η θερμοκρασία χτυπάει ακαριαία στο σημείο της τομής ακριβώς κάτω απ’ το νύχι, στον κομμένο του αντίχειρα.   Οι γλάροι σήμερα πετάνε χαμηλά. Πέρα στο […]

20/02/2020, 16:57

Πώς να ξέρεις τι είναι αγάπη, αν δεν ήσουν ποτέ οπαδός μιας ομάδας; (…) Πώς να ξέρεις τι είναι η στοργή, αν δεν την θώπευσες με φάλτσο, για να την βάλεις με το εξωτερικό και να την αφήσεις λαχανιασμένη στα δίχτυα; (…) Πώς να ξέρεις τι είναι ποίηση, αν δεν έχεις κάνει μια γκαμπέτα[1]; Πώς […]

13/01/2020, 14:45

 Οι κραυγές για να γραφτούν – για ν ‘ακουστούν – θέλουν σιωπή, ειδεμή θα’ τανε ψίθυροι σε βουητό ψυχορραγούσας θύελλας.   Είμαι η Μάχη. Έτσι νομίζω. Κι επιλέγω να πω αυτή την ιστορία τώρα. Απόψε τη θυμήθηκα. Να έτσι δα, ρίχνω λίγο λίγο φως στη νύχτα απ’ τις κιλοβατώρες της μνήμης μου. Θα’ μουν δε […]

03/01/2020, 20:03

            Δευτέρα απόγευμα σήμερα. Η Κατερίνα έχει απλώσει τα γυμνά της πόδια στο χαμηλό τραπέζι του σαλονιού. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου την ενοχλεί φριχτά. «Πώς είσαι σήμερα, άγγελέ μου; Πώς πήγε η δουλειά;» Τίποτα το καινούριο, καμία έκπληξη. «Μια χαρά είμαστε παιδί μου, τα ίδια όπως τα ξέρεις». Η Κατερίνα τεντώνει το δεξί της πόδι […]

20/09/2019, 12:43

Η Σιμπέλ συνόδευσε ως την έξοδο τον τελευταίο -όπως νόμιζε- πελάτη σέρνοντας τα κεντητά της πασούμια.  Εκείνος έβγαλε 120 ευρώ από την τσέπη και της τα έδειξε. «Δεν τα πιάνω αυτά.  Όχι μες στον χώρο αυτό. Σας παρακαλώ ακουμπήστε τα εδώ, στο ραφάκι.  Πότε θέλετε να τα ξαναπούμε; Εκτός αν καλυφθήκατε από την πρώτη μας […]

05/07/2019, 19:10

Η Ελένη ήταν πολύ γοητευτική γυναίκα. Τραβούσε το βλέμμα ακόμα κι αν βρισκόταν στην έσχατη άκρη του οπτικού σου πεδίου, χωρίς να έχει σημασία το δικό σου φύλο. Οι άντρες την κοίταζαν με μια έκφραση που ποικίλε από την ονειροπόληση μέχρι την πιο ζωώδη λαγνεία. Οι γυναίκες με καταφανή ζήλια αναζητώντας τι την έκανε ξεχωριστή. […]

30/06/2019, 13:03

Η κυρία Ευλαμπία έβαλε λίγες κροκέτες στο κεσεδάκι από το πρόβειο γιαούρτι που είχε φάει για πρωινό και κατευθύνθηκε στην πυλωτή. Ψυχή έχουν κι αυτά. Βολοδέρνουν μες στη λαύρα. Στάθηκε στο ανοιχτό σημείο, εκεί που τα μπαλκόνια δεν κρύβουν τον ουρανό, και το ακούμπησε στο έδαφος. Σε δευτερόλεπτα μαζεύτηκαν τέσσερα κοράκια που πότε τσιμπούσαν το […]

29/06/2019, 01:15

Όταν αρχίζουν να λένε το ρο γίνονται άνθρωποι.  Μικρά ανθρωπάκια.  Με μικρά χέρια, μικρές πατούσες, μικρά παπούτσια, μικρές τσάντες.  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ονειρεύομαι να κάνω ένα παιδί.  Ένα δικό μου παιδί.  Να του μάθω να λέει το ρο.  Να με λέει μαμά. Μανούλα.  Έφτασα ξημερώματα.  Το βρήκα εύκολα το σπίτι.  Και […]

24/06/2019, 15:17

«Είναι ο άνθρωπος της καρπαζιάς ο Βασιλάκης» λέει ο Νίκος στον Δημήτρη, που στέκεται δίπλα στο φωτοτυπικό.  Τα βλέμματά τους συμφωνούν.  Από τον υπολογιστή της, χωρίς να πάρει το βλέμμα της από την οθόνη, η Κατερίνα παρεμβαίνει, παρότι δεν διαφωνεί. «Εντάξει, αλλά σα μωρά παιδιά κάνετε.  Σχολιάζετε τον άνθρωπο όλη την ώρα…ασχοληθείτε με τίποτε άλλο, […]

29/04/2019, 14:07

Η κυρία Κωνσταντίνου είναι μια ευυπόληπτη κυρία.  Τον τελευταίο καιρό διαμένει στο ρετιρέ του ξενοδοχείου «Filoxenia» στην πλατεία Ομονοίας.  Κάθε πρωί πίνει τον καφέ της στο μπαλκόνι χαζεύοντας τους περαστικούς «αφ’ υψηλού, όπως μου αρμόζει», φτιάχνει το πρόγραμμα της ημέρας και μετά φτιάχνει τον εαυτό της.  Βγάζει τα ρόλλεϋ, φουσκώνει τις μπούκλες της, βάζει το […]

03/03/2019, 11:08

   Ο Γάλλος δεν θα σου μιλήσει Αγγλικά.    Μέχρι να του μυρίσει η κοτόπιτα της μαμάς σου. Αυτή η κοτόπιτα που για χάρη της πάντα θα έβρισκες λίγο χώρο στο ταξιδιωτικό σου σακίδιο, κάπου ανάμεσα στο στριμωγμένο λάπτοπ, το τάμπλετ, τη φωτογραφική μηχανή, τα δύο κινητά και τους φορτιστές, που ο καθένας τους είναι […]

30/01/2019, 21:10

«Έλα, μαμά, τι κάνεις;» «Καλά, βρε αγόρι μου, πήγες στο εξωτερικό και δεν μου το είπες;» «Πού το έμαθες;» «Μίλησα με τη γραμματέα σου και μου είπε: “Ο κύριος Στάθης είναι στην Πολωνία”». «Στη Λιθουανία». «Πού είναι αυτό;» «Δίπλα στην Πολωνία». Θα με ρωτήσει αν έχω «παρουσιάσεις». «Έχεις παρουσιάσεις;» «Συναυλίες». «Πολλές;» «Δύο». «Έγιναν;» «Η πρώτη». […]

30/01/2019, 00:08

Μεσημέρι, στα τέλη του καλοκαιριού το 1963. Το χώμα στους δρόμους είχε ανοίξει απ` το λιοπύρι κι έχασκε άνυδρο. Κανονικά η γειτονιά τέτοια ώρα κοιμόταν, τα ξώφυλλα ήταν κουφωτά παραδομένα στον ήλιο και τα στρώματα μουσκεύονταν απ’ τα ιδρωμένα σώματα. Κανονικά…   Σήμερα όμως γινόταν μεγάλος καβγάς κι όλη η γειτονιά ήταν στο πόδι. Είχαν […]

29/01/2019, 22:49

        Στο Σπύρο Σίγμα Στην σκοτεινή ιστορία του Παπισμού είναι καταγεγραµµένη µια φρικτή πράξη του Πάπα Στεφάνου του έκτου. Ο Στέφανος έδωσε διαταγή να ξεθάψουν το κουφάρι του προκατόχου του, Πάπα Φορµόζου. Έβαλε να ντύσουν το Φορμόζο µε τα παπικά άµφια, να τον καθίσουν στον παπικό θρόνο και να τον δικάσουν. Ο Στέφανος […]

10/12/2018, 02:08

    Από γεννησιμιού έχω ένα παράουρο χεράκι! Παίρνω ένα σταθερό επίδομα γι’ αυτό από μικρούλα. Το χεράκι μου δεν αναπτύχθηκε σωστά και μοιάζει με μικρή δαγκανίτσα κάβουρα απ’ τον καρπό και κάτω. Έχω μάθει όμως να το κουμαντάρω πλέον. Στην αρχή έλεγα στη μάνα μου πως κάνω ότι μπορώ, όταν δεν τα κατάφερνα με […]

09/12/2018, 03:18

Βραδιάζει γρήγορα στις εξοχικές μεριές, εκεί όπου κατοικούν φονιάδες. Το απόγευμα κυλάει νεράκι κερνώντας σε βουνίσιο αέρα και παιχνίδια σε παρθένα άλση και έτσι δεν καταλαβαίνεις  για πότε σε βρίσκει  ολομόναχο  η Νύχτα του Κυνηγού.  Θαρρείς και τελειώνει κάθε κοινωνική δραστηριότητα στις επαρχίες, με το που δύει ο ήλιος. Για αυτό οι κάτοικοι εκεί άρχιζαν […]

03/07/2018, 22:50

   «Τον ύπνο σου να ‘κανα και τι στον κόσμο», έγραφε το πρώτο μήνυμα που πετάχτηκε στην οθόνη του κινητού του, μόλις το άνοιξε. Ώρα αποστολής: 7.45. Ώρα ανάγνωσης: 12.30. «Κοίτα να δεις που χτες θα το ‘σπασα το ρεκόρ των έξι λεπτών˙ εκείνη, πάλι, σίγουρα θα στριφογύριζε μέχρι τις δύο-δυόμισι», σκέφτηκε, και σηκώθηκε να […]

02/06/2018, 19:23

Καποτε ερχοταν μόνος. Μισή ή και μία ώρα νωρίτερα. Μου χαμογελούσε και με κοίταζε όπως κάθε φορά στα μάτια και πάνω στο στόμα. Χωρίς να το κρύβει. Του ’δινα ταραγμένη το κλειδί του 228. Ήταν το δωμάτιο που είχαν διαλέξει όταν πρωτοήρθαν στο ξενοδοχείο. Από τότε ζητούσε επίμονα το ίδιο νούμερο. Δεν δεχόταν κανένα άλλο […]

02/04/2018, 17:32

    Αν ετοιμάζεσαι να ξεκινήσεις την ανάγνωση αυτής της ιστορίας κρατώντας μολύβι στο χέρι και έχοντας μπροστά σου το χαρτί που σημειώνεις τα ψώνια που χρειάζεσαι από το σούπερ-μάρκετ, προεξαγγελτικά σε ενημερώνω, φίλε αναγνώστη, ότι μάλλον θα μείνεις νηστικός…    «Αργώ, γιατρέ μου! Αργώ!»    «Γίνε πιο σαφής, Μάρκο.»    «Δεν αργώ στη δουλειά […]

28/03/2018, 18:43

   «Μου θυμίζεις εκείνες τις σκούπες-ρομποτάκια με τους αισθητήρες στην πρόσοψη που, πριν καν συναντήσουν το εμπόδιο που διαφαίνεται στην πορεία τους, αλλάζουν κατεύθυνση και συνεχίζουν τη δουλειά τους, αυτοπρογραμματισμένες, αθόρυβες και αποτελεσματικές», της έγραφε ο κολλητός της από την πάλαι ποτέ Λυβέκη -το Λίμπεκ / Λούμπεκ / Lübeck, για να συνεννοούμεθα- στο τελευταίο του […]

15/01/2018, 20:41

  Dans le TGV à destination de La Rochelle, Confession est descendue à Niort,  de  George Glykofrydis   Elle est si belle que je n’ose pas la regarder. « Ils se plaisaient, c’était évident par la façon dont ils ne se regardaient pas. » Ses couleurs, je ne trouve pas de mots pour les décrire ; […]

26/10/2017, 22:01

Περπατούσε στη Μεξικάνικη ζούγκλα, ανάμεσα στα πανάρχαια μνημεία των Μάγια, άγγιζε τις καυτές πέτρες και ένιωθε την βαριά ανάσα της ιστορίας στις άκρες των δαχτύλων του, ανέβαινε στις πυραμίδες ν’ ανταμώσει το τζάγκουαρ και το φίδι που τον είχαν στοιχειώσει από παιδί ακόμη.  Κι ύστερα κατέβαινε μαζί τους στις κατακόρυφες σκάλες για να φτάσει ως […]

21/09/2017, 19:22

Μία καλή μέρα. Αυτό ελπίζεις… Όμως τα κρανία δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς. Ακόμη και στα βουνά της Αρκαδίας, στην άγρια και παρθένα γη, ελλοχεύει ο θάνατος.  Σηκώνεσαι κάθε μέρα από την κλίνη του στρατώνα. Βλώσκεις να επιβλέψεις την Ακριτεία. Εδώ, στις εσχατιές του βασιλείου, έρχεσαι αντιμέτωπος με καθημερινά με τους νεκρούς στους οποίους αρνήθηκες […]

10/09/2017, 13:59