Δευτέρα απόγευμα σήμερα. Η Κατερίνα έχει απλώσει τα γυμνά της πόδια στο χαμηλό τραπέζι του σαλονιού. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου την ενοχλεί φριχτά. «Πώς είσαι σήμερα, άγγελέ μου; Πώς πήγε η δουλειά;» Τίποτα το καινούριο, καμία έκπληξη. «Μια χαρά είμαστε παιδί μου, τα ίδια όπως τα ξέρεις». Η Κατερίνα τεντώνει το δεξί της πόδι σταυρώνοντας μεταξύ τους τα δύο μεγαλύτερα δάχτυλα. «Σου ‘χω κι ένα δυσάρεστο που ‘μαθα σήμερα, ψυχή μου… Θυμάσαι το φιλόλογο που ‘χες στο σχολείο, τον Στεργίου;» Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από τότε αλλά φυσικά τον θυμάται. «Πέτυχα τη γυναίκα του σήμερα στην αγορά. Ο καημένος πέθανε πριν τρεις μήνες, από καρδιά· νεότατος».
Τετάρτη απόψε, αύριο Πέμπτη. Το φαγητό θα είναι έτοιμο σε είκοσι λεπτά. Προλαβαίνει να μπει για ένα γρήγορο ντους. Το νερό ρέει καυτό πάνω της· πρώτα στο μέτωπο και στα χείλη, έπειτα στο στήθος, στην κοιλιά και στα γόνατα. Το βλέπει να σιγοσβήνει στο βάθος του υπονόμου, να πνίγει τα ποντίκια, να φτάνει στη θάλασσα, να γίνεται σύννεφο που πέφτει πίσω στη γη και να επιστρέφει καυτό στο μέτωπό της. Φαντάζεται την καρδιά του Ανδρέα Στεργίου να χτυπάει όρθια μπροστά της. Ανοιγοκλείνει τα μάτια και η καρδιά του κείτεται νεκρή στο πάτωμα. Άραγε, πόσο διαρκεί ένα βλεφάρισμα;
Πέμπτη, νωρίς το πρωί. Η Κατερίνα δεν είχε ύπνο. Έφυγε νωρίτερα από το σπίτι για να βρει άδεια θέση στο τρένο. Εννιά στάσεις και επτά λεπτά περπάτημα ώσπου να φτάσει στο γραφείο. Οι επιβάτες του βαγονιού, μπροστά και δίπλα της, εναλλάσσονται διαρκώς. Τα πρόσωπά τους της φαίνονται ίδια. Άχρωμα, Απροσπέλαστα, Αδιάφορα. Τα στοιβαγμένα κεφάλια έχουν βουτήξει σε Άλλους κόσμους. Προσεύχονται στους Αόρατους, Ασώματους, Άγευστους, Άοσμους, Αθόρυβους θεούς τους. Τους σιχαίνεται όλους· και εκείνους και τον εικονικό, θείο κόσμο τους. Κλείνει τα μάτια, δε θέλει να τους αντικρίζει άλλο. Ο κ. Στεργίου στέκεται όρθιος μπροστά της. Ο εφηβικός έρωτάς της τής χαμογελάει· έρωτας Ανομολόγητος, Αιώνιος, Απαγορευμένος. Σήμερα όλες οι λέξεις αρχίζουν από Άλφα.
Πέμπτη βράδυ. Η μέρα δε λέει να τελειώσει. Ο προϊστάμενός της συνέχεια γυροφέρνει νευρικός πάνω από το κεφάλι της. Ξένη μεταξύ ξένων. Μια ζωή θυμάται τον εαυτό της να ψάχνει τις σωστές λέξεις, να χαμογελά σε όλους, να κυνηγά ένα κομμάτι γης για να ακουμπήσει το διαρκώς μετακινούμενο κορμί της. Για ποια πατρίδα ορθώνει ανάστημα; Οι μέρες κυλούν σαν ανάσες που εκπνέουν λειψές, μισόλογες. Εννιά με πέντε, Δευτέρα με Παρασκευή. Μήνας μπαίνει, μισθός βγαίνει. Ο επόμενος χρόνος βάζει το πόδι μπροστά από τον προηγούμενο, χωρίς να αφήνουν σημάδια στο χώμα.
Απόψε η φωταψία της πόλης διαχέεται στην υγρή ατμόσφαιρα και δεν επιτρέπει στα αστέρια του ουρανού να λάμψουν. Μια γάτα ακροπατεί στο νοτισμένο χώμα της αυλής, σκίζει την πλαστική σακούλα των σκουπιδιών και ψαχουλεύει λαίμαργα. Η Κατερίνα την παρατηρεί από το μπαλκόνι του σπιτιού της και χαμογελά. Αύριο το πρωί ο καθαριστής θα βλαστημά μέσα από το ογκώδες, κίτρινο μπουφάν του. Τα βλέφαρά της έχουν βαρύνει από ώρα.
Ο ασθενικός ήλιος πέφτει πάνω στα ξύλινα τραπεζάκια ενός χαριτωμένου καφέ μπροστά στη θάλασσα. Η Κατερίνα φοράει ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά, ίδιο με εκείνο που είχε παλιά, όταν ήταν ακόμα μαθήτρια. Δίπλα της κάθεται ο Ανδρέας. Της αφηγείται ιστορίες από τα νιάτα του, όπως κάνει πάντα. Οι δυο τους γελάνε ανάλαφρα, φιλιούνται στο στόμα. Το πρόσωπό του χάνεται μέσα στα δυο της χέρια. Η Κατερίνα κοιτάει κατάματα τον ήλιο, το έντονο φως τη ζαλίζει. Ξαφνικά μια παράξενη άμπωτη απομακρύνει γρήγορα το νερό της θάλασσας ώσπου να αποκαλυφτεί μπροστά τους ένας έρημος βυθός γεμάτος νεκρά ψάρια. Τρομάζουν και οι δυο· εκείνος την αγκαλιάζει σφιχτά από τους ώμους.
Το ξημέρωμα αργεί ακόμα. Η Κατερίνα ξυπνάει κάθιδρη, λαχανιασμένη. Δε θυμάται τι την τρόμαξε στον ύπνο της. Ανοίγει το παράθυρο, έχει ανάγκη από καθαρό αέρα. Ο σιωπηλός όγκος του σκοταδιού τη δροσίζει, την ηρεμεί. Η αναπνοή βρίσκει σταδιακά το γνώριμο ρυθμό της. Η δίψα την μετακινεί στην κουζίνα. Πίνει ένα ποτήρι κρύο νερό ρίχνοντας λίγο στο πρόσωπό της. Το μισοΰπνι δίνει τη θέση του σε μια έκλαμψη αυτογνωσίας.
Ή τώρα ή ποτέ… Ντύνεται βιαστικά και βγαίνει στον άδειο δρόμο. Τα χέρια της κρατούν έναν κουβά με άσπρη μπογιά και μια αναμαλλιασμένη βούρτσα ‒ τα βρήκε στην αποθήκη του διαμερίσματος, κάποιος πρώην ένοικος τα είχε αφήσει εκεί. Απέναντι, το πλυντήριο αυτοκινήτων στέκει ασάλευτο. Στον πλαϊνό του τοίχο, μια γιγαντοαφίσα δείχνει ένα ημίγυμνο ανδρόγυνο που λιάζεται σε κάποια εξωτική παραλία. Η Κατερίνα ανακατεύει την παχύρρευστη μπογιά, σηκώνει ψηλά το χέρι και γράφει στον τοίχο με αργόσυρτες χορευτικές κινήσεις. «Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Κάποιος γνωστός το ‘χει πει αυτό, δε θυμάται πια ποιος. Τους το ‘λεγε συνέχεια στην τάξη ο κ. Στεργίου. Η Κατερίνα τυλίγει τη φρεσκογραμμένη φράση με ένα ζωγραφιστό σύννεφο, ενώ δύο λευκές γραμμές σημαδεύουν το κεφάλι του αρσενικού ήρωα της διαφήμισης.
Σε λίγες ώρες ο έρημος δρόμος θα πλημμυρίσει από κάθε λογής ανθρώπους. Η Κατερίνα έχει κιόλας χωθεί ολόγυμνη κάτω από το στιβαρό σκέπασμα ‒ της αρέσει η αίσθηση του παπλώματος πάνω στο ζεστό της δέρμα. Αποκοιμήθηκε ευτυχισμένη απόψε. Ο Άνδρεας ξάπλωσε κι αυτός μαζί της. Σύντομα όμως θα τον ξυπνήσουν τα χαμόγελα στα χείλη των ανυποψίαστων περαστικών.
***Ο Γιάννης Πολυβώτης γεννήθηκε στη Δράμα το 1988 και αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2013 «μαθητεύει» στο αρχιτεκτονικό γραφείο στο Νίκου Βαλσαμάκη στην Αθήνα, ενώ στη συνέχεια μετακομίζει στο Λονδίνο, όπου ασχολείται με το σχεδιασμό αεροδρομίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Ως αντίδοτο στην πολύωρη καθημερινή μετακίνηση, καταπιάνεται με τον πεζό λόγο και την ποίηση. Το 2019 απέσπασε το Γ’ Βραβείο από τον «Ε.Π.Ο.Κ.», ενώ διηγήματά του έχουν διακριθεί και εκδοθεί σε συλλογικούς τόμους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
