***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Στην πρόσφατη ποιητική της συλλογή η Ξανθίππη Ζαχοπούλου μάς συστήνει το ιδιαίτερο ποιητικό της σύμπαν: ένα σύμπαν αιθέριο, αρμονικό και γεμάτο με τα μυστικά της φύσης. Το βιβλίο αρθρώνεται σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη ενότητα που δίνει μάλιστα τον τίτλο της στο σύνολο του βιβλίου, τα ποιήματα δοκιμάζουν να ατενίσουν τα λεπτά όρια της ζωής και τις αόρατες διαστάσεις της φύσης: είναι σε αυτή ακριβώς την ενότητα που αξιοποιείται η ισορροπία μεταξύ του στοχασμού και των εικόνων, οι ανατροπές του μύθου και η τρελή ελευθερία της φαντασίας. Έτσι, ο λαβύρινθος γίνεται «ιεροτελεστία γνώσης/ Με τον Μινώταυρο/ Κάθε μέρα να μικραίνει/ Μέχρι να γίνει σπόρος/ Στη μήτρα της Πασιφάης» («ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ»), ενώ στο ποίημα «ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΡΟΜΟΣ» «Οι δρόμοι τρελάθηκαν/και σηκωθήκανε/ να μην τους βρουν τα πόδια μας/…/ Μια θάλασσα μας δόθηκε/ εκεί να ισορροπούμε/ με τις πατούσες κύματα». Η θάλασσα και ο ουρανός γίνονται το διαρκές πέπλο όπου πατά ο άνθρωπος, γίνονται το ένδυμά του, το σπίτι του, οι δυνατότητες των ονείρων του, οι ενοράσεις του για τη μεταμόρφωση των υλικών πραγμάτων: «Ένας αστερίας δραπέτευσε στον ουρανό/ Η θαλασσινή μνήμη δεν τον άφησε να λάμψει» («ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ»).

Στη δεύτερη ενότητα (ΠΤΕΡΩΤΑΣ), καταγράφεται με ευφυείς συλλήψεις η φύση και η οργιώδης δύναμη της ερωτικής ένωσης, αλλά και η κοσμογονική δύναμη του έρωτα. Ο έρωτας είναι εκείνος που πλάθει νέους εαυτούς, αναθεωρεί τα όρια και φέρνει πιο κοντά τον άνθρωπο στο μυστικό της ομορφιάς του κόσμου: «Πίσω από τις αισθήσεις/ κρύβεται ένα λαγωνικό/ που ξυπνάει μόνο/ όταν τρίζει η πόρτα/ από άνεμο ερωτευμένο» («ΛΑΓΩΝΙΚΟ»). Είναι χαρακτηριστικά στην ενότητα αυτή τα ποιήματα ιδιαίτερης εκφραστικής λιτότητας και τόλμης, όπως το ποίημα «ΤΑΥΤΙΣΗ», που κλείνει με μιαν απρόσμενη κορύφωση και μετάβαση από τον «τόπο» των σωμάτων στους ιερούς, αθάνατους τόπους: «Τα στήθια σου/ Οι βράχοι μου/ Ο ομφαλός σου/ Οι Δελφοί μου».

Η τρίτη ενότητα του βιβλίου (ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΕΡΓΑΡΑ ΑΝΟΙΞΗ) περιλαμβάνει ποιήματα ποιητικής. Τα ποιήματα αυτά μοιάζουν με την κατακλείδα μια ποιητικής σύνθεσης που στο σύνολό της αποτελεί την προσπάθεια ανίχνευσης της δημιουργίας, ως κοσμικής αρχής και ως ανθρώπινης στάσης, ως πεδίου ανατροπής των ορατών και εισόδου στον κόσμο των δυνατοτήτων: «μια μικρή κατεργάρα άνοιξη που ζητά να ψαύσει τα πρόσωπά μας, να μεταμορφώσει τη χλωμή όψη του χειμώνα». Το ποίημα είναι πάντα μέρος ενός υπεραισθητού κόσμου, ένα «δώρο/ χρυσού φόντου/ σε πίνακα ουράνιο/ με τα φτερά αγγέλων». 

Κλείνοντας, θα συμπύκνωνα την αξία του βιβλίου αυτού στην αξιοποίηση μιας ουσιώδους κληρονομιάς που προέρχεται από τον ελληνικό μοντερνιστικό λόγο –από τον στοχαστικό λόγο του Σεφέρη έως την επαναστατική δύναμη των εικόνων του Ελύτη– αλλά και από τον προαιώνιο ελληνικό λυρισμό, που πρώτοι μας συνέστησαν οι Έλληνες λυρικοί, εκεί όπου ο κόσμος και ο άνθρωπος, η ομορφιά και η εσωτερική αναζήτηση γίνονται πτυχές μιας κοσμοθεώρησης που διαρκώς εμπνέει και δημιουργεί.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.