Εκκωφαντική Σιωπή, Παναγιώτης Γ. Μιχαηλίδης, Εκδόσεις Βακχικόν
Είναι κάτι νύχτες πλασμένες με σιωπή. Είναι νύχτες που γεννούν πράγματα ποιητικά. Όλα τα θωρείς με τα μάτια του στίχου, όλα μεταμορφώνονται και όλα μετουσιώνονται σε λόγο. Και όλα εξηγούνται, απλά και καθημερινά πράγματα λαμβάνουν διαστάσεις κοσμικές, τα σύμπαντα αποκαλύπτονται. Και οι πρόζες της νύχτας, με χιλιάδες πρόσωπα και με χιλιάδες καρφωμένα διαμάντια στα μαλλιά τους χαράσσονται σε άσπρες σελίδες. Και είναι κάποιοι λίγοι που ξέρουν να λαμβάνουν τα σήματα και να μεταφράζουν την έκταση των στιγμών. Κάποιοι λίγοι που αισθάνονται την αλλαγή του ανέμου, που στρέφουν τα πρόσωπά τους εκεί που πνέει ο άνεμος. Γράφουν τότε ποιήματα όπως ένας πρωτοπόρος προβαίνει σε πράξεις ηρωικές, μικρές και ασήμαντες και θυελλώδεις την ίδια στιγμή. Πρόσωπα που καταστρώνουν επαναστάσεις όταν εμείς αποκοιμιόμαστε εμπρός από τα τηλεοπτικά τεθωρακισμένα, όταν εμείς αδυνατούμε να φανταστούμε πως ο μηχανικός πόλεμος γίνεται πόλεμος κτηνώδης και σκοτεινός. Ξέρουν να ακούνε τον ήχο του φτερού όταν συντρίβεται , στέκουν στην αποβάθρα μιας νύχτας και λάμνουν πάνω σε στίχους φωτισμένους, μικροί και ανεπαίσθητοι οι κυματισμοί τους και κανείς δεν υποψιάζεται το ταξίδι ς. Μα οι ποιητές μιλούν μια άλλη γλώσσα, ο πένθιμος ήχος εκεί έξω τους συγκλονίζει και έτσι δίχως κόπο έρχονται εκείνοι προς το μέρος του κόσμου. Και πιάνουν το τραγούδι ώσπου να γίνουν η ώρα της πικρής αλήθειας και του γενναίου χαιρετισμού.
Η σύγχρονη, νεοελληνική ποίηση μπορεί να καυχιέται για τις καινούριες φωνές που αθροίζονται καθημερινά στο μεγάλο σώμα της ελληνικής έκφρασης. Κρυπτικοί, παραστατικοί, βαστούν στα χέρια θρύλους και όνειρα και όλο προχωρούν, ιερείς παντοτινοί της αλήθειας γίνονται, την γυμνή της φύση ντύνουν με ελπίδες που εμείς λογαριάζουμε για χαμένες. Έρχονται από το πουθενά όπως ο Παναγιώτης Μιχαηλίδης που με την Εκκωφαντική Σιωπή του κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο μεγάλο αγώνισμα της ποίησης. Οι εκδόσεις Βακχικόν αναλαμβάνουν να παραχωρήσουν τον χώρο που απαιτούν οι ανώνυμες προσευχές, σαν εκείνη του πανεπιστημιακού Παναγιώτη Γ. Μιχαηλίδη που πλάι στα επιστημονικά συγγράμματα και την αυθεντία της επιστήμης του, αφήνει λίγο χώρο στην φαντασία για να πει το ύστατο τραγούδι της. Σαν έτοιμος να ξεψυχήσει δίχως πόνο τα μεσάνυχτα ο ποιητής των εκδόσεων Βακχικόν στέκει φρουρός πλάι σε εκείνη την ακλόνητη δίψα που κάνει την ποίηση να σαλεύει κάτω από τις ψεύτικες επιστρώσεις και τις λογικές ακολουθίες του καιρού. Μια φωνή που ντύνεται την πικρή αλήθεια και τον γενναίο χαιρετισμό φαντάζει ο ποιητής που σαν από κάποια αιτία μυθική αναγνωρίζει το μερίδιο του αισθητού στην αιωνιότητα. Κοιτάζει στα μάτια το καλοκαίρι, την σύγκρουση, την ελπίδα και μέσα από το σκούρο, ακριβό γυαλί του ξαναγράφει μια εκδοχή αυτού του κόσμου. Ο Αλέκος Φασιανός που πριν από λίγο καιρό προστέθηκε στο νυχτόραμα αυτού του κόσμου, είπε την ομορφιά πλησίασμα του πραγματικού, ένα τυχαίο συμβάν που συμβαίνει εμπρός μας. Και έτσι δικαίωσε την Εκκωφαντική Σιωπή του Παναγιώτη Γ. Μιχαηλίδη που ζωγραφίζει με ελλειπτικές γραμμές και αφαιρέσεις υπαινιγμούς την όψη και τον κίνδυνο του κόσμου. Πίσω από τα ποιήματά του μια υδατογραφία από έρωτα, στους στίχους του ο ένοχος ανταγωνισμός με τον Θεό και με τον κόσμο, το ανομολόγητο πάθος και η χάρη, το σκίρτημα της περιπέτειας, η άπειρη έκταση του βλέμματος που αφηγείται από την αρχή τούτο τον κόσμο. Μοναχικός, καταθλιπτικός νάρκισσος ο κόσμος που ζωγραφίζει στα ποιήματα της συλλογής του ο ποιητής των εκδόσεων Βακχικόν. Με μια τρυφερή χειρονομία ο καθηγητής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου γυρεύει με πείσμα στην πρώτη του συλλογή εκείνο το υψηλό που με το τίποτε αρθρώνεται. Τα χέρια του ακουμπάει στην γη και η σιωπή του γίνεται το πρόσωπο με το οποίο αντικρίζει τον κόσμο. Ένα βλέμμα όλο ταπεινότητα, που διατηρεί την εκλεκτική του συγγένεια με αυτόν εδώ τον κόσμο πυκνώνει στα ποιήματα του. Η σιωπή του Παναγιώτη Γ. Μιχαηλίδη συνιστά μια ολόκληρη τεχνοτροπία, μαρτυρία εκείνου που ονειρεύτηκε την απεριόριστη έκταση ετούτης της εποχής και την βρήκε ανάπηρη, γιομάτη από την αναστολή που γεννά η περιφρόνησή μας. Μια αναστολή που καθρεφτίζεται πάνω στο σώμα της ζωής, που γίνεται κομμάτια μες στους στίχους της Εκκωφατικής Σιωπής, της πρώτης, ποιητικής συλλογής με την οποία συστήνεται ο Παναγιώτης Γ. Μιχαηλίδης στο ολοένα και περισσότερο διευρυμένο κοινό της ποίησης .
Ο ποιητής που στέκει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αυτού εδώ του σημειώματος ανήκει στην επιστημονική κοινότητα. Αναπληρωτής καθηγητής στο Πολυτεχνείο διαλέγει τα ποιήματα ως αντίβαρο στις επιστημονικές βεβαιότητες που καλλιεργούν αυτόν εδώ τον απαράβατα, λογικό αιώνα. Τα ποιήματά του αποφεύγουν τις μεγάλες ερωτήσεις και τις μεγάλες παραδοχές. Με εικόνες και με γράμματα ξαναφτιάχνει τον κόσμο και απομένει στον εσωτερικό του ρυθμό να επιβεβαιώσει αν τάχα συντάσσεται στο πλευρό του Μπέντζαμιν που λογαριάζει τον ρομαντισμό σαν ανάχωμα στην απομυθοποίηση της ίδιας της ζωής. Πιστός στην ενδελέχεια του έρωτα και του θανάτου ξαναφτιάχνει από το μερικό το μουσικό ολόκληρο αυτού εδώ του κόσμου. Οι εκδόσεις Βακχικόν δίνουν βήμα στην φωνή του και εκείνη, μες στην εκκωφαντική σιωπή μας προσεγγίζει και μας γοητεύει.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
