Η Θάλασσα της Σιωπής, Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης
Η Θάλασσα της Σιωπής των εκδόσεων Βακχικόν συνιστά την τέταρτη, ποιητική συλλογή του μαχόμενου ανθρώπου Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη. Ραδιόφωνο, έντυπη δημοσιογραφία , πολιτιστικό ρεπορτάζ, ντοκιμανταίρ για τις ιστορικές συνοικίες της Αθήνας. Ανάμεσα στην πόλη του Ερωτόκριτου, την Χίο και την Κορινθία των επτά στρωμάτων θεμελιώνεται η ρίζα του ποιητή που έξω από τον αποψινό του ρόλο, διαθέτει μια σειρά από ιδιότητες προσφοράς, σιωπηρής και αμερόληπτης, εμπεδωμένης μες στις δεκαετίες της επαγγελματικής του πορείας. Αυτές οι ίδιες γράφουν τα ποιήματά του από την αρχή ως το τέλος τους, κινούν τους τροχούς, φέρνουν στο φως μικρές ψηφίδες. Και νερό με την δροσιά της ησυχίας που βάφει τον τίτλο της συλλογής του και δίνει μια αφορμή για να γίνει ετούτο το σημείωμα μια ιστορία, δασκαλεμένη από την μνήμη. Ποτέ τα άδεια κουφάρια των φεγγαριών του Γιώργου Σεφέρη μα ένας κόσμος που κέρδισε την απόσταση. Και εκεί στο βάθος κείτονται, πίσω από τα πιο πελιδνά νερά, η φωλιά της Περσεφόνης και άλλα ανατρεπτικά που ακραγγίζουν τον ποιητή όταν συσπάται.
Να σταματά στις γειτονιές, να τον φιλεύουν τα χρόνια σκηνές από το μεγάλο τέμπλο. Η νιότη του να φλέγεται, άγνωστοι στρατιώτες, πρόσωπα και πικρές αγάπες να τον παραστέκουν. Δοξαστικές και ανεπανάληπτες οι συνοικίες του Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη, γεμάτες από την θάλασσα που ένας φίλος ποιητής, την είπε δώρο και σφράγισε έναν για πάντα έναν ακέραιο στίχο. Φοράς στα μάτια τα καλειδοσκόπια, γυρνάς το κλειδί της νοσταλγίας, η καρδιά σου που τσακίζεται στις ξέρες γνωρίζει το μυστικό. Στ΄αφήνει πάνω στο τραπέζι κάτω από σωρούς φύλλα.
Είναι ακόμη ευτυχισμένες οι μέρες των ποιημάτων. Και ας τρυπούν σαν σφαίρες τον νου σου, είναι πλασμένες να μπορούν να αντέχουν το κύμα και τον άνεμο, περνούν σαν χρονικά μέσα από τα παραβάν. Κάποιος μαζεύει τα αγάλματα στο τέλος του καλοκαιριού και όλα αποκοιμιούνται μες στα ποιήματα. Μα τίποτε δεν χάνεται και από ήλιο σε ήλιο, διασχίζοντας τα ιδανικά, προσωπικά οδοφράγματα η θάλασσα ανοίγεται ως πέρα στην σιωπή , εκπληρώνοντας ένα ιδανικό γεμάτο ειρωνεία, μια ευτυχή ασυμφωνία του τίτλου και της συγκλονιστικής εικονογραφίας που ακμάζει μες στην συλλογή των εκδόσεων Βακχικόν.
Στην αφετηρία του ταξιδιού που υπόσχεται η Θάλασσα της Σιωπής ο δημιουργός δεν διστάζει να προβεί σε αποτιμήσεις. Πατώντας γερά στην εποχή του, με αμφισβητούμενο πια το δικαίωμα της φαντασίας, με ξεχασμένες τόσες και τόσες ιδέες, ο κύριος Παπουτσάκης δεν μασάει τα λόγια του. Στα κελιά μας που σκεπάζει το αγέλαστο χιόνι γράφει στους πρώτους κιόλας στίχους της συλλογής, βάζοντας όπως πρέπει, ανάμεσά του τον καιρό, την μόνη αλήθεια. Γέρνει στους βυθούς, εκεί που ο καθένας έχει κρύψει τα λιγοστά εφόδια για τους δύσκολους καιρούς. Εμπρός στο χρέος του δεν κάνει πίσω, συνομιλεί με τον τρόπο ενός άλλου λυρικού όταν δηλώνει ποιητής σημαίνει να μην φοβάσαι, δεκαετίες πίσω. Πιάνει την άκρη του ονείρου, φωνάζει τις Αριάδνες να τον συντρέξουν, όσο επιστρέφει ανταλλάζει τον χρυσό του με όψεις ιδανικές, το πρόσωπό του το χαρίζει στους ανθρώπους της ζωής του. Αναγνωρίζει μες στην καρδιά του τα φώτα του λιμανιού, μαζί τους θα θεραπεύσει την φαντασία του.
Η θάλασσα της Σιωπής που φέρνουν στο φως οι εκδόσεις Βακχικόν, διαθέτει το σπάνιο χάρισμα του ρεμβασμού. Γλυκύτατα φώτα και ριγηλές σκιές κυλούν μέσα από της σελίδες της. Όλο γυρεύει να ζήσει στην κόχη του ονείρου, πιστεύει στον λαμπερό υδράργυρο του φεγγαριού που δεν σώνεται. Μέλλοντας εξακολουθητικός ο χρόνος του Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη, μοίρα του εκείνη του ποιητή που κάτι κυνηγά, που πίσω από το τρομερό γέρνει και αγγίζει του ενστίκτου τις σημασίες, της ομορφιάς την ψίχα.
Ολόψυχα δοσμένος στο αίνιγμα της αγάπης. Έτσι υπογράφει στον επίλογο των εντυπώσεών του αυτό το σημείωμα. Αναγνωρίζοντας στον Ιωάννη Σ. Παπουτσάκη το θάρρος που απαιτείται για να κοντράρεις με φαντασία μια εποχή ανώφελη, με άσκοπη πορεία. Φαντασία που σ΄έναν στίχο ονομάζεται αγάπη και αλλού πάλι αναμετράται στο πλευρό του έρωτα κόντρα σε χρόνια πρόστυχα. Η αυθεντικότητα των στίχων δεν πάει ξεχωριστά από το πάθος του δημιουργού. Έτσι εκπληρώνεται εκείνη η σιωπή της θάλασσας που μένει τέτοια μονάχα για όσους δεν ακούνε.
*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
