Η ‘Κασσάνδρα και ο Λύκος’ θεωρώ ότι ανήκουν στην κατηγορία των βιβλίων που σου προκαλούν μόνο έντονα συναισθήματα.

Είναι από εκείνα τα βιβλία που σου αρέσουν ή όχι. Ο λόγος; Ο τρόπος γραφής της Καραπάνου. Άμεσος, αληθινός. Λόγος κοφτερός σαν λεπίδα. Σκληρός, χωρίς περιστροφές.

Από τις πρώτες μόλις σελίδες παρουσιάζεται ένας βιασμός, απλά, χωρίς δακρύβρεχτες περιγραφές. Τα λόγια έρχονται από τα χείλη ενός μικρού παιδιού κι αυτό το κάνει ακόμα πιο σκληρό, σχεδόν σοκαριστικό. Και κάπως έτσι εισχωρούμε στα άδυτα του ψυχισμού ενός ενήλικα, που καταφέρνει να εκφραστεί μέσα από ένα παιδί διατηρώντας όμως τον τρόπο σκέψης του παιδιού, την ωμότητα και την ειλικρίνεια που μόνο εκείνο μπορεί να έχει. Η Καραπάνου καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια σκέψεις και συναισθήματα που οι περισσότεροι είχαν στην παιδική τους ηλικία και το κάνει τόσο απλά, σα να σου διηγείται παραμύθι.

Ακόμα και η ίδια δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί το περιεχόμενο του βιβλίου της. Γνώριζε ότι όλα πήγαζαν από την ψυχή της αλλά δεν ήταν σίγουρη για το εγχείρημα της. «Πήγα και εγώ κάποτε να γράψω ένα παιδικό βιβλίο κι έγραψα την Κασσάνδρα και το Λύκο. Δεν είναι για μικρά παιδιά, ούτε καν για μεγάλους…». Αργότερα, όταν δημοσιεύτηκαν κείμενα από τα ημερολόγια της φαίνεται η πάλη με τον εαυτό της για τα βιώματα που τόλμησε να γνωστοποιήσει, εκθέτοντας σε κάποιο βαθμό την οικογένεια της και την έντονη σχέση με τη μητέρα της: «Είσαι [κακό κορίτσι] γιατί σκέφτεσαι φοβερά πράγματα για τη μαμά σου και θα τιμωρηθείς. Η τιμωρία είναι πως δεν θα ζήσεις, δεν έχεις δικαίωμα, δεν σ΄ αγαπάει κανείς, όλοι σε κοροϊδεύουν. Είσαι τριάντα χρονών κι έχεις μείνει μωρό. Είμαι ο χειρότερος δικαστής. Κι αυτό το βιβλίο, την Κασσάνδρα, πώς τόλμησες να το γράψεις; Σου ξέφυγε, έλα όμως που τώρα πρέπει να το εκδώσεις. Αν το εκδώσεις θα σε σκοτώσω, δεν θα μπορείς να πεις λέξη στον γάλλο εκδότη σου, τον Βelmont, σε κανέναν…».

Η σχέση με τη μητέρα της πάντα σε τεντωμένο σκοινί. Η παρουσία της βρίσκεται παντού στο συγγραφικό της έργο, πόσο μάλλον σε αυτό το μυθιστόρημα. Μια μητέρα απούσα και παράλληλα παρούσα σε όλα. Και, παρόλο που δε βρισκόταν μαζί της τα πρώτα χρόνια της ζωής της, τότε που τα παιδιά διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους, η επίδραση της πάνω στη συγγραφέα είναι καταλυτική. Χρησιμοποιεί ακόμα και το ίδιο όνομα σε κόρη και μητέρα, Κασσάνδρα, αφήνοντας απλά να φανεί πόσο την πληγώνει η έλλειψη ταυτότητας που της επέβαλε η ίδια της η μάνα.

‘Μια μέρα η μαμά μου, η Κασσάνδρα, μου έφερε μια ωραία κούκλα, για να μου την κάνει δώρο… Την κοίμισα στο κουτί της, αφού πρώτα της έκοψα τα πόδια και τα χέρια για να χωράει. Αργότερα της έκοψα το κεφάλι για να μην είναι βαριά. Τώρα την αγαπώ πολύ.’

Η σχέση τους θα εξομαλυνθεί με τα χρόνια, κυρίως λόγω της ψυχικής ασθένειας της Καραπάνου. Όπως έχει η ίδια δηλώσει σε συνέντευξη της, από τη στιγμή που αρρώστησε, η μητέρα της δεν έφυγε από δίπλα της. Το πρώτο της μυθιστόρημα είναι αφιερωμένο σε εκείνη. 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.