***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
Το “πλέγμα” είναι μία καλλιτεχνική κολεκτίβα που ιδρύθηκε το περασμένο φθινόπωρο. Με επίκεντρο το ανέκδοτο διήγημα του Παντελή Κυραμαργιού “Ως την άκρη της κλωστής”, τα μέλη της κολεκτίβας γράφουν τραγούδια, σκηνοθετούν βίντεο και φιλοτεχνούν πίνακες ζωγραφικής. Τελικός προορισμός για το πλέγμα είναι η κυκλοφορία ενός πολύχρωμου κουτιού με τα όλα τα έργα συγκεντρωμένα και το ανέβασμα μιας μουσικοθεατρικής παράστασης. (περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την καλλιτεχνική κολεκτίβα στο www.plegmaart.com)
Κεντρικός ήρωας του διηγήματος “Ως την άκρη της κλωστής” είναι ο Παύλος , ένος νεαρός, χαρισματικός ζωγράφος, ο οποίος ζει μόνος του στο κέντρο της Αθήνας κυνηγημένος απο τα φαντάσματα του παρελθόντος του. Στο τέλος της ιστορίας παρατίθενται δέκα αποσπάσματα του ημερολογίου του Παύλου, τα οποία φωτίζουν τα, εως τότε ,σκοτεινά σημεία της ζωής του και προβάλλουν την δική του οπτική γωνία πάνω στα όσα έχουν διαδραματιστεί. Κάθε ένα τραγούδι, κάθε βίντεο και κάθε πίνακας ζωγραφικής αντιστοιχεί σε ένα από αυτά τα δέκα αποσπάσματα. Το πρώτο τραγούδι του πλέγματος με τίτλο “Για σένα άλλαξα Θεό”, που κυκλοφορεί από την feelgood records αντιστοιχεί στο ένατο απόσπασμα του ημερολογίου του Παύλου.
Απόσπασμα ένατο
Είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό που συνθέτονται οι αναμνήσεις. Θυμόμαστε και ξεχνάμε όσα ζήσαμε ή δε ζήσαμε. Μάλιστα, νομίζουμε ότι ελέγχουμε αυτή τη διαδικασία επιλογής εικόνων και συναισθημάτων. Πιστεύουμε ότι έχουμε την ικανότητα να κρατήσουμε όλα όσα θέλουμε και όσα αντέχουμε στα εξωτερικά στρώματα της μνήμης και να θάψουμε στο βυθό αυτά που αποστρεφόμαστε ή μας λυγίζουν. Λες και αποζητάμε την ακαμψία…
Όμως η μνήμη είναι πάνω από εμάς. Ξερνάει απροειδοποίητα και αμείλικτα στιγμές, τις οποίες δε μπορούμε να διαχειριστούμε. Ποτέ δε μπορέσαμε. Στιγμές αδηφάγες, οι οποίες μας καταπίνουν, ανενόχλητες, χωρίς να αντιδρούμε. Επειδή αγκυλωθήκαμε, τελικά, στην ακαμψία…
Όλη η ζωή μου είναι αναμνήσεις. Εσύ. Γιατί πριν από εσένα ζούσα αναγκαστικά και μετά από εσένα μηχανικά. Πριν σε συναντήσω δεν προσπαθούσα. Απο τη στιγμή που σε έχασα δεν είμαι..
Μακάρι να υπήρχε ένας δρόμος που να καταλήγει στη λησμονιά. Θα τον βάδιζα γονατιστός, ως το τέρμα του, για να ξεφύγω. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί, πέτρινο, που ό,τι άγγιζε να γινόταν κι αυτό πέτρα. Θα χτυπούσα την καρδιά μου με την άκρη του όσες φορές κι αν χρειαζόταν. Όμως ο καιρός τα έφερε έτσι που βρέθηκα και πάλι σκυφτός στα πόδια σου. Μπροστά στα σκαλοπάτια σου. Να σέρνομαι. Εσύ να βιάζεσαι κι εγώ να ξοδεύω τον ακριβό σου χρόνο.
Με συγχωρείς αν μπέρδεψα όσα μου είπες εκείνη τη βραδιά στο Παρίσι. Με συγχωρείς που ήμουν αφελής και δεν κατάλαβα, ότι, μόνος μου, επινόησα τα λόγια σου. Μόνος μου σε έπλασα.
Για σένα έφτιαξα τους πιο ανέμπνευστους και ακριβοπληρωμένους πίνακες μου. Για σένα γέννησα την πιο γνήσια και γεμάτη θλίψη.
Δεν κοιμάσαι ποτέ με τη σκέψη μου. Αναζητάς κάποιον άλλο. Όμως να θυμάσαι κάτι. Εγώ για σένα άλλαξα κάθε συνιστώσα που με αποτελεί. Άλλαξα τη φύση της απόγνωσης, τη χροιά της παράνοιας και την όψη του πόνου. Άλλαξα Θεό. Αυτό θα σου το κρατώ για πάντα.
Μου έμαθες γιατί υπάρχουν στο πρόσωπο κάποιοι μύες που τεντώνουν τα χείλη και μας κάνουν να γελάμε. Είχαν ατροφήσει κάτω από το δέρμα μου. Και εσύ τους ξύπνησες. Εγώ δηλαδή… Και τώρα ατονία, αναμένοντας μια λύτρωση. Προσμένοντας ένα τέλος.
https://www.youtube.com/watch?v=igZ2_AAIR0o
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
