***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***
«Εσύ θα σκέφτεσαι πως σε λίγο κάτι καλό θα συμβεί και θα είσαι ελεύθερος. Θα σκέφτεσαι πως πας να φέρεις το μαγικό βοτάνι για τη φτερούγα του χελιδονιού. Τίποτε άλλο. Θα περιμένεις την καλή στιγμή. Θα την καλείς με τη σκέψη σου. Και η καλή στιγμή θα έρθει να σε βρει» του μήνυσε με το μιλητικό κλαδί του.
Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου, Αγαπησέ με και άλλα παραμύθια
Ό,τι κι αν γράφω, όσο κι αν μελετώ, ό,τι κι αν επιλέγω κατά καιρούς να διαβάσω, το παραμύθι αγαπώ. Δεν είναι μονάχα γιατί με γυρνά πίσω στα χρόνια της παιδικής ηλικίας που δεν χόρταινα να ακούω την αγαπημένη μου γιαγιά να διηγείται παραμύθια, ούτε γιατί όντας παιδί αισθάνθηκα ότι με αποκόβουν απότομα από την απόλαυσή μου αυτή οι δάσκαλοι, επειδή έπρεπε να περάσω σιγά – σιγά με τα αναγνώσματά μου σε πιο σύνθετα λογοτεχνικά είδη, η σχέση μου με το παραμύθι είναι το «μυστικό» της ζωής μου. Όσο κι αν υπερασπίζομαι το ρεαλισμό ως στάση και θέση ζωής, οι ώρες οι δικές μου, αυτές που μοιράζομαι με τον εαυτό μου στη σκέψη, είναι ώρες που με τοποθετώ σ’ ένα μαγικό κόσμο και περιδιαβαίνω ανάμεσα σε ανθρώπους, μιλώ, συμμετέχω, ονειρεύομαι, ερωτεύομαι, υπάρχω. Ένας μαγικός κήπος το παραμύθι στο μυαλό μου, ένας κόσμος γεμάτος κρυψώνες, γεμάτος από μυστικά περάσματα που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον μέσω του ονείρου στην αναζήτηση της ευτυχίας. Ένας ανεξάντλητος θησαυρός το παραμύθι, ελπίδα αιώνια ενός κόσμου που πεισματικά επιμένει πως το καλό μπορεί να νικήσει.
Τα καλοκαίρια αγαπώ πολύ να ταξιδεύω. Όχι πως δεν μου αρέσουν οι άλλες εποχές για ταξίδια, απλώς το καλοκαίρι οι διακοπές μου είναι πολυήμερες γιατί τα σχολεία είναι κλειστά κι εγώ ελεύθερος να πάω όπου θέλω. Φέτος είναι από τις λίγες φορές που δεν κατάφερα να κάνω κάποια απ’ τα ταξίδια που λαχταρώ. Από τη μια οι τραυματικές οικονομικές συνθήκες που ταλανίζουν τις ζωές όλων μας, από την άλλη οι συγγραφικές μου υποχρεώσεις που με ήθελαν κλεισμένο στο γραφείο μου, δεν μου δόθηκε η δυνατότητα πολυήμερων ταξιδιών. Τα μόνα ταξίδια που έκανα φέτος ήταν στις ώρες που ταξίδεψα μέσα από τις σελίδες των συγγραφέων που αγαπώ να διαβάζω. Εκεί λοιπόν ανάμεσα σε πολλά άξια λόγου βιβλία που ήρθα σε επαφή, ξεχώρισα ένα και το φυλάω στην καρδιά μου σαν έναν ανεκτίμητο θησαυρό. Αναφέρομαι στο καινούριο βιβλίο της κυρίας Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου με τίτλο Αγάπησέ με και άλλα παραμύθια. Δεν έχω κρύψει ποτέ την αγάπη μου και το θαυμασμό μου απέναντι στη συγγραφέα Λαμπαδαρίδου. Την ακολουθώ αναγνωστικά από τα πρώτα βήματα της μύησής μου στο λογοτεχνικό είδος του μυθιστορήματος, έχω περάσει πολλές μοναχικές βραδιές παρέα με τα βιβλία της κι έχω ξαναδιαβάσει έργα της στο πέρασμα του χρόνου –πράγμα ασυνήθιστο για μένα- με την ίδια λαχτάρα και αγωνία της πρώτης φοράς. Όταν την Άνοιξη ανακάλυψα πως το καινούριο συγγραφικό πόνημα της Λαμπαδαρίδου θα ήταν Παραμύθι χαμογέλασα. Αν η κυρία Λαμπαδαρίδου Πόθου, αναρωτήθηκα, που υπηρετεί το μαγικό και το υπερφυσικό στοιχείο στο σύνολο του έργου της με τόση πίστη και σεβασμό στην πέραν του κόσμου τούτου ζωή, δεν μπορεί να γράψει παραμύθι, τότε ποιος μπορεί; Θέλω να πω πως δεν ήταν έκπληξη για μένα η συγγραφική αυτή απόπειρα της μεγάλης δημιουργού. Μετά τη Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου, που είχε απεύθυνση στον παιδικό κόσμο μάς το «όφειλε» και το περιμέναμε κι εμείς οι μεγάλοι. Γιατί κάποιοι από μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα σταματήσουμε ποτέ να ανοίγουμε πελώρια τα μάτια της ψυχής μας έτοιμοι ξανά και ξανά να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ένα παραμύθι.
Η ποιητική πένα της κυρίας Λαμπαδαρίδου – Πόθου διαθέτει και δύναμη και ικανότητα να προσεγγίσει τη γλώσσα που η παιδική ψυχή μπορεί να διεισδύσει κι η αλήθεια είναι πως στο Αγάπησέ με… αυτό το πετυχαίνει στο μέγιστο βαθμό. Χρησιμοποιώντας στοιχεία από παραδοσιακά παραμύθια που στέκουν στην κορυφή και τυγχάνουν παγκόσμιας αναγνώρισης, η συγγραφέας καταφέρνει μ’ έναν μοναδικό τρόπο να μετασχηματίσει ιστορίες και να τις εντάξει στο σήμερα με μια προσέγγιση σύγχρονη μα και συνάμα τόσο δική της που οι ιστορίες αυτές καθίστανται άξιες προσοχής όχι μονάχα για την πλοκή τους αλλά και για τη βασική τους θεματολογία που δεν είναι άλλη από το θαύμα της αγάπης που με τόση συνέπεια έχει υπηρετήσει στην ιστορία του το ελληνικό παραμύθι.
Κατάφερα να ταξιδέψω λοιπόν και να ταξιδέψω ελεύθερος σε τόπους που μονάχα η απόλυτη ελευθερία του μαγικού στοιχείου μπορεί να σε πάει, εκεί όπου τα θαύματα γεννιούνται και μεγαλουργούν. Ζούμε σε εποχές τόσο σκληρές μα και τόσο σκοτεινές που το παραμύθι φαντάζει πιο επίκαιρο παρά ποτέ, γιατί είναι το μόνο που μπορεί να ξορκίσει το σκοτάδι και να σε φέρει στο φως. Κι εγώ αυτό το φως το είδα διαβάζοντας τα παραμύθια αυτά. Έκλεισα τα μάτια κι όταν τα άνοιξα είδα μπροστά μου το γαλάζιο τριαντάφυλλο του παραμυθιού να μου προσφέρεται κι η ψυχή μου γέμισε αγάπη καθαρή, όπως μονάχα η αγάπη ενός μικρού παιδιού είναι.
Αν θεωρήσουμε πως μια από τις βασικές θεματικές των έργων της κυρίας Λαμπαδαρίδου είναι το υπαρξιακό αδιέξοδο της ανθρώπινης φύσης, η μεταφυσική ατραπός που ανοίγει στα βάθη ενός ομιχλώδους τοπίου, η αθέατη αλήθεια που είναι πιο φανερή κι από την ίδια την αλήθεια, στο Αγάπησέ με και άλλα παραμύθια, όλα αυτά βρίσκονται στο φυσικό τους χώρο γιατί το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά ή σε μεγάλους που ποτέ τους δεν σταμάτησαν να κρύβονται από την πραγματικότητα των ενηλίκων και κράτησαν ατόφιο το μυστικό της ύπαρξης της παιδικής ηλικίας. Κι η παιδική ηλικία κινείται καθαρά σ’ έναν υπερρεαλισμό μαγικό όπου μονάχα το παραμύθι μπορεί να αναπαραστήσει τον παιδικό αυτό κόσμο, την παιδική αυτή πραγματικότητα.
Άραγε, σ’ όποια ηλικία κι αν έχει φτάσει κανείς, σταματά ποτέ να μάχεται με την κακιά μάγισσα ή με το δράκο; Σταματά ποτέ να φοβάται το κακό; Κι αν θεωρήσουμε ότι τα παραμύθια πρωτίστως μέσα από τη νίκη του καλού, καταφέρνουν και ξορκίζουν τους φόβους από μια παιδική ψυχή, η ψυχή των μεγάλων μήπως τελικά έχει την ίδια ανάγκη; Αγάπησέ με και άλλα παραμύθια… λοιπόν. Έτσι… για να μπορέσουμε όλοι να ανακτήσουμε τη χαμένη ομορφιά της παιδικής μας φύσης. Κι αν την έχουμε κρύψει βαθιά μέσα μας, να μπορέσουμε να την ανακαλύψουμε ξανά, όπως τότε που ήμασταν παιδιά και παίζαμε κρυφτό ψάχνοντας να βρούμε τους αγαπημένους μας φίλους στην κρυψώνα τους.
Κλείνοντας τις σκέψεις μου αυτές, θα ήθελα να παραθέσω κι έναν μικρό διάλογο που είχα χτες το απόγευμα μ’ ένα κοριτσάκι, τη Μαρία Νεφέλη, που έρχεται κάθε απόγευμα στο χωριό μου στην Καρδίτσα να κάνουμε παρέα, μόλις με βλέπει να βγαίνω στο μπαλκόνι με τα γραπτά μου να δουλέψω. Γελάω κάθε φορά που τη βλέπω γιατί με διακόπτει, όμως η φιλία της με τιμά και η φιλία είναι αξία.
«Θα μου βάλεις να παίξω στον υπολογιστή;»
«Να σου διαβάσω πρώτα ένα παραμύθι που έχει για ηρωίδα ένα κοριτσάκι με το δικό σου όνομα;»
«Τη λένε κι αυτή Μαρία Νεφέλη;»
«Ναι».
«Μετά όμως θα μου βάλεις youtube;»
«Αμέ».
«Να μην είναι μεγάλο όμως γιατί θέλω να μπω και στο διαδίκτυο».
«Δεν θα είναι!», της λέω ψέματα εγώ.
Αρχίζω λοιπόν και της διαβάζω και φτάνω στο τέλος…
“…η φωνή έβγαινε απ’ όλα τα μάγια του κόσμου, έβγαινε από το ίδιο το θαύμα που γεννάει τη ζωή. Και ήξερε η Μαρία Νεφέλη πως τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο. Ήξερε πως, σε όλα τα πλάσματα και τα πράγματα του Θεού, εκείνη θα έβλεπε μόνο το θαύμα της αγάπης και της ομορφιάς”.
«Σου άρεσε Μαρία Νεφέλη;»
«Θα μου το διαβάσεις πάλι από την αρχή, Πασχάλη;»
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
