Γιούκιο Μισίμα-Το αγόρι που έγραφε ποιήματα, της Ελισάβετ Παπαλεξοπούλου

Σύνταξη: Newsroom

12 July 2014

***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η αληθινή ομορφιά επιτίθεται, υπερισχύει, ληστεύει και τελικά καταστρέφει

(Γιούκιο Μισίμα)

Μια κυριολεκτικά σκοτεινή παιδική ηλικία σηματοδότησε την αρχή των παραδόξων που σμίλεψαν τη ζωή και το θάνατό του Γιούκιο Μισίμα (ψευδώνυμο του Κιμιτάκε Χιραόκα). Γεννήθηκε στους κόλπους μιας αριστοκρατικής οικογένειας του Τόκιο στις 14 Ιανουαρίου του 1925 και τον έδωσαν, μωρό ακόμη, σα δώρο στη δεσποτική γιαγιά του για να τον αναθρέψει. Εκείνη του απαγόρευε να βρίσκεται στο φως του ήλιου και να συναναστρέφεται παιδιά της ηλικίας του. Όταν ο Μισίμα συμπλήρωσε τα δώδεκά του χρόνια, ο πατέρας του (υποψιαζόμενος ίσως τις ομοφυλοφιλικές τάσεις του γιου του) αποφάσισε ότι το παιδί είχε γίνει μαλθακό και χρειαζόταν ενός νέου είδους διαπαιδαγώγηση. Έτσι ξεκίνησε μια καινούρια σειρά βασανιστηρίων που κορυφώθηκε με σωματικές απειλές και το σκίσιμο όλων των ποιημάτων του.

Ωστόσο, ο συγγραφέας, που συχνά οι Ιάπωνες αποκαλούν «το αγόρι που έγραφε ποιήματα» δε σταμάτησε ποτέ να γράφει. Κατά τη διάρκεια της ζωής του δημοσίευσε 34 μυθιστορήματα, 25 βιβλία με διηγήματα, ένα λιμπρέτο, 50 θεατρικά έργα και το σενάριο για μια ταινία και προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ήταν και είναι ένας από τους πιο αγαπημένους και πολυδιαβασμένους Ιάπωνες συγγραφείς.

Στα έργα και στη ζωή του, μυθοπλασία και πραγματικότητα συνυφαίνονται σε ένα καμβά που περιέχει λαγνεία για το θάνατο, λατρεία για το όμορφο και μια νοσηρή επιθυμία καταστροφής. Στο «Ναό του Χρυσού Περιπτέρου», το γνωστότερο ίσως έργο του στην Ελλάδα, ο τραυλός αντι-ήρωας Μιζογκούτσι καίει τον ξακουστό Χρυσό Ναό του Κιότο επειδή στοιχειώνεται από την ομορφιά του. Στο «Δίψα για Έρωτα» η σκοτεινή Έτσουκο ερωτεύεται με μια ιδεοληψία ζοφερή και παθιασμένη που κορυφώνεται σε ένα βίαιο τέλος. Οι άνθρωποι που συναντάμε στις σελίδες του Μισίμα, έχουν τόσο έντονα κι ανηλεή συναισθήματα που αναγκάζουν τον αναγνώστη να ρίχνει φευγαλέες ματιές στις πιο ανομολόγητες και ερεβώδεις του επιθυμίες. Ανάμεσα στους σκοτεινούς του ήρωες συγκαταλέγεται και ο ίδιος του ο εαυτός. Έτσι, ο προσεκτικά στυλιζαρισμένος θάνατός του μοιάζει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λογοτεχνικού του έργου.

Απογοητευμένος από την Ιαπωνική ήττα στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την παραδοχή του αυτοκράτορα Χιροχίτο ότι είναι άνθρωπος και όχι θεός, ο Μισίμα ίδρυσε μια ομάδα εκατό νέων, γνωστή ως «Ασπίδα» με σκοπό να ξεκινήσει ένα πραξικόπημα που θα επανέφερε την Ιαπωνία στην αρχική της αίγλη. Στις 25 Νοεμβρίου του 1970, κι αφού είχε μόλις προσεκτικά ολοκληρώσει τον τελευταίο τόμο από τη «Θάλασσα της Γονιμότητας», μπροστά σε πλήθος στρατιωτών εκφώνησε έναν πύρινο λόγο. Έπειτα αποσύρθηκε και τέλεσε, μαζί με τον νεαρό του εραστή Μασακάτσου Μορίτα, τελετουργικό σεπούκου (γνωστό στη Δύση ως χαρακίρι).

Το αγόρι που έγραφε ποιήματα ήταν ένας ομοφυλόφιλος ακροδεξιός, ένας φιλοδυτικός που μισούσε τη δύση, ένας κυνικός αλλά και ρομαντικός καλλιτέχνης. Οι παράδοξα γοητευτικές αντιφάσεις της ζωής και του έργου του είναι που μας καλούν να τον διαβάσουμε ξανά και ξανά.