***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Πάνε τρεις μήνες που ο κόσμος έπαψε να γυρίζει με τον γνώριμο, εξωφρενικό του τρόπο. Μια άσχημη συγκυρία από εκείνες που μόνον η επιστημονική βιβλιογραφία μπορεί να στήσει σκέπασε με τις άρρωστες φτερούγες της όλες τις σημασίες μας. Εκείνος ο κόσμος που συναντιόταν μες στους ανθρώπους του, μοιάζει απότομα να έχει χάσει τις στροφές του. Θυμίζει το ακριβό μας παιχνίδι που έγινε κομμάτια και τώρα μόνον κάτω από ατέλειωτες παραδοχές μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Το όνειρο που χάλασε, το ολοζώντανο μυθιστόρημα που σκόρπισε τις σελίδες του και τώρα στέκει στην άκρη, ανάμεσα σε άλλα, χαλασμένα πράγματα. Δεν γέρασε το όνειρο, χάλασε και φέρνει στο νου εκείνους τους οικογενειακούς τάφους με τις λαμπρές διακοσμήσεις και το εύρος του χώρου. Που νεκροστολίζονται άδειοι από σώματα με όλα τα ρεύματα του παλιού όταν χτυπιούνται στα μαρμάρινα ύφαλα. Όσα ο κόσμος κάποτε σήμαινε, σήμερα συνοψίζονται σε ημερολόγια, φωτογραφίες, λευκώματα. Μόνον εκεί μπορεί να βρεθεί λίγη παρηγοριά και μόνον εκεί ίσως κάποτε επινοηθεί εκ νέου το μέλλον και η ελπίδα. Όμως αυτά είναι ιστορίες για το αύριο.

Ο Θάνος Αλεξόπουλος κοιτάζει όπως όλοι μας τον τηλεοπτικό δέκτη. Τα καμιόνια μεταφέρουν τους νεκρούς μιας παράξενης πανδημίας που χτύπησε την ανθρωπότητα. Χιλιάδες ειδικοί με παράξενες ιδιότητες παρελαύνουν από την οθόνη, δικαιώνοντας τους χειρότερους φόβους μας. Αυτές είναι ιστορίες του σήμερα. Ο κόσμος νεκρώνει, οι παλιές μας συνήθειες κηρύσσονται έκπτωτες και μεμιάς μεταμορφώνονται σε αρχαίες. Ο κόσμος με ένα και μόνο βήμα περνά σε μια άλλη εποχή. Οι παλιοί αγωγοί σφραγίζονται και ο Θάνος τρέχει πίσω στις αναμνήσεις ενός εμβληματικού παιχνιδιού. Οι ειδικοί προτείνουν το κλείσιμο των συνόρων, ο Θάνος κρατά τα φιλμ και θυμάται. Τον αιώνια, Νέο Κόσμο που κρατά σιωπηλός τα πιο θρυλικά μυστικά του. Χώρες και λαοί που κυλάνε κάτω από τα πόδια του στα ατέλειωτα, ταξιδιωτικά μίλια ενός οδοιπορικού που ανήκει κιόλας στην πρώτη του νιότη. Πρόσωπα και εμπειρίες που διαμορφώνουν έναν προσωπικό κύκλο. Η αφετηρία, τα χαρούμενα πρόσωπα στην κορυφή ενός σταδίου, οι χωματόδρομοι που οδηγούν στις σβησμένες αυτοκρατορίες, οι πανσιόν του δρόμου με τους απογόνους του νεαρού θεού του σιταριού που ανυποψίαστοι κοιτάζουν τον χρόνο που πεθαίνει. Σκόρπιες σημειώσεις πίσω από τις φωτογραφίες, γραμμένες με το ανεξίτηλο μελάνι του βλέμματος. Ο Γιώργος Χειμωνάς που είπε πως η μνήμη είναι μάτια, περνά πάνω από τα φιλμ και εκείνα καίγονται. Ο Θάνος σημειώνει μερικές σκόρπιες λέξεις, ημερομηνίες. Η πηγή και το νερό εκείνων που ανακτούν σταδιακά τον ρόλο μιας ατομικής μυθολογίας.

Κάποιος ιατρός μιλά για το κοπάδι που κινδυνεύει. Από σήμερα, οι φίλοι, οι συγγενείς, τα κορίτσια που αγαπήσαμε μεταμορφώνονται όλα σε μια αγέλη που κυνηγά την ανοσία της με πάθος. Συλλογίζεται τον Γκουαρχέλ πάνω στην καρότσα του φορτηγού του να καπνίζει με την πονηριά ενός κατεργάρη. Ανακουφίζεται όταν σκέφτεται πως παιδιά σαν αυτόν που έχουν γεννηθεί επάνω σε στρώματα αυτοκρατορικών θανάτων, δεν τρομάζουν από πανδημίες. Ο Νέος Κόσμος του αφθονεί σε μυστήρια και απόκοσμες φωνές, έχει μοίρα του και πεπρωμένο τον θάνατο. Τα ερείπια μες στον καταιγισμό της βροχής και έπειτα θολά, πίσω από σύννεφα. Μια ολόιδια Θεσσαλονίκη του Γιώργου Ιωάννου με τον χρυσό της σπαρμένο στα περιβόλια, με τα σκουλαρίκια, τις χρυσές στέκες, το θειαφένιο χρώμα του ποταμού που οδηγεί στην σφραγισμένη πόλη. Υπάρχουν άραγε μέρη από εκείνο το σύμπαν που θα παραμείνουν για πάντα ανεξερεύνητα;

Ο Θάνος δεν εικονογραφεί, αλλά ζωγραφίζει εκεί, στην πίσω πλευρά των φωτογραφιών όσα ξυπνούν σαν την σκουριά και ανεβαίνουν. Αργεντινή, Ουρουγουάη, Βολιβία, Εκουαδόρ, Περού, χαμηλό οξυγόνο και ένας κόσμος ελαφρύτερος σαν όνειρο. Ο Θάνος θυμίζει τον Γκιούλιβερ που ταξίδεψε ως τα μέρη που οι άνθρωποι μιλούν με τις καταιγίδες και τα σύννεφα. Οι εκδόσεις Βακχικόν κάτι πρέπει να ένιωσαν από το αυθεντικό του χρονικό και να που το ταξίδι, επαναλαμβάνεται. Ακόμη και μες στα πιο σκοτεινά χρόνια του ολοκαίνουριου αιώνα μας, μπορεί κανείς να βρεθεί στης καρδιάς του τα μέρη. Αρκετή νεανική μοναξιά, ηρωισμός και αισιοδοξία. Να τι χρειάζεται ο κάθε Θάνος για να ταξιδέψει και πάλι στους δρόμους του Μπουένος Άιρες με τις κατάμαυρες Παναγίες της και τον κόσμο της που δεν κοιμάται ποτέ και που για αυτό συνέχεια αμαρτάνει. Ένας μικρός Προμηθέας που με τις λιγοστές του δεκαετίες τολμά και αψηφά τις αποστάσεις.

Το είδος που άθελά του υπηρετεί ο Θάνος Αλεξόπουλος με τις 70 Μέρες στην Νότια Αμερική των εκδόσεων Βακχικόν, συνιστά ένα εξόχως συναρπαστικό, λογοτεχνικό είδος. Ο Γιώργος Σχορετσανίτης, ως ένας από τους αντιπροσωπευτικότερους εκπροσώπους της νέας, ταξιδιωτικής λογοτεχνίας στην χώρα μας, επιστρατεύει το ίδιο υλικό με τον Θάνο. Στην γραφή τους ξαναζεί η αιώνια παρατήρηση, η καρδιά που δίνει τον τόνο. Το πνεύμα τους επιμελείται και η ψυχή ξαναζεί. Πρόκειται για εξομολογήσεις μια ρομαντικής συγχώνευσης του ντοκουμέντου, της γνώσης, της αίσθησης.

Ο εκφωνητής ουρλιάζει, τόνοι αντισηπτικού πέφτουν από το ταβάνι, κυρίες με μαγιώ και ντεγκραντέ ηδονισμό περνούν από την οθόνη. Ας είναι, τώρα πια μόνο σώμα. Ο Θάνος σημειώνει πάνω στην φωτογραφία.

Αγαπητέ Γκουαρχέλ, πάει καιρός και ίσως να μην θυμάσαι. Είχαμε βρεθεί επάνω στον επαρχιακό δρόμο, με μπόλικη διάθεση. Δεν θυμάμαι την ώρα ή αν έβρεχε, όμως εκεί πρέπει πάντα να βρέχει το ίδιο, αρχαίο νερό. Σήμερα βρέθηκα πάλι εκεί, εσύ, εγώ και ο Τζόνι, με το ινδιάνικο στυλ του, στην γαλαρία του απόκοσμου λεωφορείου που κουβαλά αδερφές αυτοκρατόρων και φοιτητές και γυναίκες που έχουν αποφασίσει όλα για όλα  να τα παίξουν στην κακόφημη πρωτεύουσα.

Πρόσωπα υπεράνω λογοτεχνιών και στυλ, εμφανίζονται πολλές φορές στον αστερισμό της γραφής. Κάτι κουβαλούν, κύκλοι εμπειρίας χαράζουν τα σώματά τους, αναβλύζουν την διάθεση ενός χρονικού και μας γοητεύουν. Ο Θάνος Αλεξόπουλος ανήκει σε αυτούς. Όσο για τις 70 μέρες του στις χώρες της Νότιας Αμερικής, αυτές συνιστούν ακόμη μια πετυχημένη έκδοση για το Βακχικόν. Για τον ίδιο δεν τολμώ να ρωτήσω τι σημαίνουν, αυτά είναι πράγματα προσωπικά, ένα είδος ολόχρυσης Καλιφόρνια, ένα όραμα που μας εμπιστεύτηκε και για αυτό και μόνο ευχαριστούμε τον Θάνο Αλεξόπουλο. 

«70 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ»

ΘΑΝΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Εκδ. Βακχικόν 

*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.   
 

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.