Στη μια άκρη του δάσους, εκεί που τελειώνει το μεγάλο βουνό με τις σκοτεινές σπηλιές του, μένουν οι Γουρουνόφατσες.
Οι Γουρουνόφατσες είναι μια συμμορία από αγριογούρουνα. Άγρια αγριογούρουνα. Ο Κάφρο ντι Κάφρι είναι ο αρχηγός τους. Μαύρος , χοντρός κι ασκημομούρης. Και πολύ- πολύ κακός. Τόσο κακός, που όλες οι Γουρουνόφατσες θέλουν να του μοιάσουν. Γιαυτό όλη μέρα βρίζουν και μαλώνουν. Και δεν τα καταφέρνουν άσχημα.
Στην άλλη άκρη του δάσους, εκεί που αρχίζει η μεγάλη ηλιόλουστη πεδιάδα, μένουν οι Μπριζλολίτες. Οι Μπριζλολίτες είναι μια παρέα από γουρουνίτσες. Αγαθές και τρυφερές γουρουνίτσες. Η Φιλέττα είναι η αρχηγός τους. Ροζέ, παχουλή και ομορφούλα. Και πολύ – πολύ γλυκιά. Τόσο γλυκιά, που όλες οι Μπριζλολίτες θέλουν να της μοιάσουν. Γιαυτό όλη μέρα τρώνε μαρμελάδες και τουλούμπες. Και δεν τα καταφέρνουν άσχημα.
Οι Γουρουνόφατσες δε φοβούνται κανέναν στο δάσος. Αντίθετα, οι άλλοι τους φοβούνται. Όταν βγαίνουν τσάρκα όλοι μαζί, με τα μαύρα δερμάτινα, τα μαύρα γυαλιά και τα μαύρα χάλια τους, ζώα, πουλιά και έντομα, παίρνουνε μαύρο δρόμο. Χώνονται στα λαγούμια τους. Γιατί οι Γουρουνόφατσες είναι αυτό που λέμε ‘’κακό συναπάντημα’’. Ρωτήστε και τον κυρ- Λύκο γιαυτό, που ένα βράδυ οι Γουρουνόφατσες του γέμισαν με ράμματα τη γούνα του. Κι από τότε έγινε ράφτης.
Οι Μπριζλολίτες είναι πολύ φοβιτσιάρες. Φοβούνται ακόμα και τις κρεατόμυγες. Όταν βγαίνουν τσάρκα όλες μαζί, με τα ροζ φουστανάκια τους και τα ροζ γυαλάκια τους, κουνώντας τις ροζ ουρίτσες τους, ζώα, πουλιά και έντομα τις ακολουθούν από πίσω. Βγαίνουν απ΄ τα λαγούμια τους και τρέχουν να τσιμπολογήσουν τα αφράτα μπουτάκια τους. Γιατί οι Μπριζλολίτες, είναι αυτό που λέμε ‘’ κορίτσια για φίλημα’’. Ρωτήστε και τον κυρ- Λύκο γιαυτό, που ένα βράδυ οι Μπριζλολίτες τρομαγμένες απ΄ το κυνηγητό του, γέμισαν με ροζ κραγιόν τη μπαλωμένη γούνα του. Κι από τότε έγινε ροζ ράφτης.
Στη μέση του δάσους, στο Φωτεινό Ξέφωτο, φυτρώνει ένα δέντρο αλλιώτικο από τα άλλα. ‘Ένα κόκκινο, κατά- κόκκινο δέντρο. Κάθε Άνοιξη, αυτό το κόκκινο δέντρο γεμίζει με κίτρινα βατόμουρα που έχουν ένα πολύ ζαχαρωτό και πολύ ζαλιστικό άρωμα. Σαν άρωμα καραμέλας βουτύρου. Και είναι τόσο γλυκά και μαλακά, σαν βούτυρο καραμελέ. Μμμ! Να σου τρέχουνε τα σάλια, δηλαδή! Το κόκκινο δέντρο με τα κίτρινα βατόμουρα, είναι πάντα φορτωμένο καρπούς. Όσο κρατάει η Άνοιξη. Έτσι, όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα, χορταίνουν κίτρινα βατόμουρα. Τρώνε , τρώνε συνέχεια, ώσπου να τα πονέσει για τα καλά η κοιλίτσα τους.
Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, οι Γουρουνόφατσες ξεκίνησαν από τη μια άκρη του δάσους για να πάνε στο Φωτεινό Ξέφωτο και να καταβροχθίσουν κίτρινα βατόμουρα. Φόρεσαν τα μαύρα ρούχα τους με τις παραμάνες και τις αλυσίδες, τις μαύρες μπότες τους, τα μαύρα γυαλιά τους και ξεκίνησαν βρίζοντας και κλοτσώντας κοτρόνες, την απογευματινή τσάρκα τους. Ο αρχηγός τους, ο Κάφρο ντι Κάφρι, προχωρούσε μπροστά- μπροστά καμαρωτός, τραγουδώντας με την αγριοφωνάρα του ένα τραγουδάκι που πήγαινε κάπως έτσι: ‘’ Η πρώτη Γουρουνόφατσα του δάσους είμαι εγώ Κι όλα τ΄αγριογούρουνα με έχουν αρχηγό Είμαι μαγκάκι ζόρικο, κανείς δε μου κολλάει Γιατί όποιος με πειράξει μπουνίδι θα φάει…’’
Φυσικά όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα είχαν εξαφανιστεί από το δρόμο τους.
Το ίδιο απόγευμα, οι Μπριζλολίτες ξεκίνησαν από την άλλη άκρη του δάσους, για να πάνε στο Φωτεινό Ξέφωτο και να καταβροχθίσουν κίτρινα βατόμουρα. Φόρεσαν τα ροζ φουστανάκια τους με τις φουντίτσες και τα φιογκάκια, τις ροζ γόβες τους, τα ροζ γυαλάκια τους και ξεκίνησαν χαχανίζοντας και μαδώντας μαργαρίτες, την απογευματινή τσάρκα τους. Η αρχηγός τους, η Φιλέττα, προχωρούσε μπροστά- μπροστά καμαρωτή, τραγουδώντας με τη γλυκοφωνούλα της ένα τραγουδάκι που πήγαινε κάπως έτσι: ‘’Η πρώτη Μπριζλολίτα του δάσους είμαι εγώ Κι όλες οι γουρουνίτσες με έχουν αρχηγό Είμαι μπουμπούκα νόστιμη, αφράτη, ζουμερή Και όποιος με πειράζει του τραβάω το αυτί…’’
Φυσικά όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα, τις ακολούθησαν από πίσω.
Όταν ο Κάφρο ντι Κάφρι συνάντησε τη Φιλέττα κάτω απ΄ τη σκιά του κατακόκκινου δέντρου, ήταν η στιγμή που τα ιδρωμένα κίτρινα βατόμουρα, έβγαζαν την πιο δυνατή, την πιο ζαχαρωμένη και την πιο ζαλιστική μυρωδιά τους. Η ευγενική Φιλέττα, έκοψε έναν ζουμερό καρπό και τον πρόσφερε στον άξεστο Κάφρο ντι Κάφρι. Εκείνος την κοίταξε καχύποπτα, αλλά είχε τόση γλύκα το γουρουνίσιο βλέμμα της που δεν μπόρεσε να της χαλάσει το χατίρι: Χλαπάκιασε λαίμαργα το βατόμουρο. Μια σκουληκαντέρα, όμως, τυλιγμένη σε ένα κλαδί, τον παρακολουθούσε, γελώντας κάτω απ΄ τα μουστάκια της (!) … Οι Γουρουνόφατσες και οι Μπριζλολίτες έπεσαν αμέσως με τα μούτρα στα κίτρινα βατόμουρα. Μετά από λίγο, ζαλισμένοι απ’ τις μυρωδιές και λιγωμένοι απ’ τη γλύκα έπαιζαν όλοι μαζί την τσιγκολελέτα. Όλη μέρα έτρωγαν και τραγουδούσαν: ‘’ Όλα τα γουρούνια κάνουν γουρουνιές κι είναι φιλαράκια σ΄ όλες τις βρωμιές κορίτσια κι αγόρια παίζουνε μαζί εχθροί τους είναι μόνο, χασάπηδες και κυνηγοί.’’
Μέχρι που τους πόνεσαν για τα καλά οι κοιλίτσες τους.
Ο Κάφρο ντι Κάφρι παντρεύτηκε τη Φιλέττα. Κουμπάρος ήταν ο κυρ- Λύκος. Παράνυφη η σκουληκαντέρα. Και καλεσμένοι, όλα τα ζώα, τα πουλιά και τα έντομα του δάσους.
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
