Όταν η μαμά μου διάβασε –από το χειρόγραφο- το μυθιστόρημά μου ‘’x-αίματος’’ (εκδ. Κέδρος, 2007), με συγκινημένη φωνή και απελπισία στο βλέμμα, μου είπε:
«Παιδάκι μου, συγχαρητήρια! Έγραψες ένα υπέροχο βιβλίο. Ήταν ανάγκη να το στολίσεις με όλες αυτές τις βρωμοκουβέντες; Έτσι σε μεγάλωσα εγώ;»
Ομολογώ πως το ήξερα ότι θα την πειράξει. Αλλά για τις ανάγκες των διαλόγων, είχα ανασύρει λέξεις που εγώ σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιούσα – όσο σχεδόν ποτέ μπορεί να πει ένα κορίτσι που έχει τελειώσει το λύκειο στη Νίκαια. Είχα μεγαλώσει σε μια οικογένεια όπου μιλούσαμε στους μεγαλύτερους στον πληθυντικό, δεν βρίζαμε ποτέ και οι βρώμικες λέξεις ήταν κλειδωμένες σ ένα συρτάρι. Ήταν ταμπού, σχεδόν άγνωστες. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρναμε, αλλά ισχύει. Ώσπου εγώ τις έβγαλα απ το κρυφό συρτάρι και τις στόλισα στο σαλόνι. Εγώ, η συγγραφέας!
Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι στην λογοτεχνία δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις. Ότι οι λέξεις είναι εργαλεία, δε σε νοιάζει αν λερωθείς μ’αυτές προκειμένου να κάνεις σωστά την δουλειά σου. Νοιάζεται ο χτίστης αν βουτήξει τα χέρια του στη λάσπη; Αν δομήσεις μια πρόταση, έναν διάλογο, με λέξεις που δεν είναι αυθεντικές είναι σα να χτίζεις έναν τοίχο με ψεύτικα τούβλα, γρήγορα θα φανούν οι ρωγμές.
Δεν ήταν πολύ εύκολο να πείσω την μαμά. Ούτε τις θείες και τις φίλες τους. Όμως η ιστορία ήταν τόσο σκληρή, τόσο του δρόμου, που δεν σήκωνε λεκτικές εκπτώσεις για χάρη της οικογένειας. Η ηρωίδα μου, η Έμυ, ήταν μια γυναίκα που είχε εγκαταλείψει από μικρή τον μπάτσο πατέρα της, είχε συλλάβει υπό την επήρεια ναρκωτικών ένα παιδί στο Κατμαντού της Ινδίας και έκτοτε ζούσε σε κοινόβια, ενώ και η κόρη της, η Ούμα- Τζο ήταν ένα ανεπιθύμητο παιδί που μεγάλωνε ακολουθώντας από νησί σε νησί μια μάνα χαμένη στο New age και τις αμαρτίες του παρελθόντος της. Δεν επρόκειτο για Αρσακειάδες. Είχε έρθει λοιπόν ο καιρός να απομυθοποιήσουμε τις λέξεις και στη δική μου οικογένεια:
[-Τι κωλάρα είσαι εσύ, μάνα μου!
Ένας παχύσαρκος κυριούλης πάνω σε μηχανάκι, που είχε βγάλει βόλτα το κράνος του. Πέρασε ξυστά δίπλα της στην μέση της ασφάλτου, την ακούμπησε σχεδόν, στα ρουθούνια της ξινή η μπόχα του ιδρώτα του.
-Άντε γαμήσου, παπάρα!
«Μην βγάλω το πύρινο σπαθί και σου κόψω τ’ αρχίδια σύρριζα.» Θα του έλεγε. Αν ήταν στα κόμικς. Αν.
Δεν ήταν. Σ’ ένα δρόμο ήταν. Κάπου στον Πειραιά. ]
Μετά, έκανα αυτό που όφειλα στην μαμά. Στις ευχαριστίες, στο τέλος του βιβλίου, έγραψα:
«Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από τη μαμά μου για τα βρωμόλογα που χρησιμοποιώ στο κείμενο. Αχ, μαμά, δε με μεγάλωσες με τέτοιες αρχές εσύ… Αλλά η λογοτεχνία με δίδαξε κάτι και θα στο πω εδώ: Δεν είναι βρώμικες οι λέξεις, μαμά, βρώμικες είναι οι σκέψεις που τις συνοδεύουν. (κλισέ, αλλά αλήθεια.)»
Τελικά το διάβασαν το βιβλίο και οι θείες και οι φίλες τους. Και όλες μου είπαν: Ωραίο βιβλίο , συγχαρητήρια! Ήταν ανάγκη όμως να γράψεις τόσες βρώμικες κουβέντες; Εσύ, ένα τόσο ευγενικό κορίτσι;
Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
