***Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη***

Η σχέση λογοτεχνίας και ζωής ορίζεται ως αμφίδρομη.

Η λογοτεχνία επηρεάζει τη ζωή κι η ζωή μπορεί να αποδοθεί «παραφρασμένη» κατά το δοκούν και το αναγκαίον μέσα από τη λογοτεχνία. Η όσμωση αυτή καθιστά τη συγγραφική εμπειρία λυτρωτική, ανανεωτική και σωτήρια τελικά για τον γράφοντα. Όταν αποφάσισα να γράψω το πρώτο μου μυθιστόρημα, με την γενική ιδέα της απόδοσης και περιγραφής λογοτεχνικά των εμπειριών μου ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, αντιμετώπιζα ένα σοβαρό πρόβλημα στην προσωπική μου ζωή-όχι πρόβλημα υγείας- κι η περιπέτεια της γραφής ξεκίνησε ασυναίσθητα σχεδόν σαν μια ανάγκη έκφρασης, και αυτοπροσδιορισμού. Φαίνεται όμως, πως όταν γίνει η αρχή, η καρδιά και το συναίσθημα υπαγορεύει την πορεία της γραφίδας. ΄Ετσι ενώ το σκεπτικό ήταν να αποδώσω το δέσιμο των νέων φοιτητών μέσα από την κοινή ζωή τους σε μια ξένη για όλους γη, την πόλη σπουδών τους, ένα δέσιμο βαθύ νεαρών εφήβων που λίγους μήνες πριν δε γνωρίζονταν μεταξύ τους, η ίδια η έμπνευση με ώθησε με αφόρμηση ένα ατύχημα μιας φοιτητικής παρέας να διεισδύσω στον σκοτεινό, ανεξερεύνητο ακόμα τότε για μένα κόσμο της αναπηρίας.

Ένας ήρωάς μου, ο κεντρικός, ο Ανδρέας επέλεξα να μη βγει υγιής από το Νοσοκομείο, όπως οι υπόλοιποι συμφοιτητές του αλλά σε αναπηρικό καροτσάκι. Από κει και πέρα χωρίς να αναζητήσω στοιχεία από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα γύρω μου, επιχείρησα να μπω στην ψυχή και στο μυαλό ενός ανθρώπου με εξαιρετική δυσκολία κίνησης υποδυόμενος το ρόλο του ήρωά μου ταυτίζοντας το δικό μου εγώ με του Ανδρέα. Το αποτέλεσμα ήταν για μένα αποκαλυπτικό και εξιλεωτικό. Ο Ανδρέας ως δεύτερος εαυτός μου κατάφερε αν και δημιούργημά μου να με δημιουργήσει, να με εμψυχώσει, να με κατευθύνει επουλώνοντας τις πληγές μου λειτουργώντας ως τα προσωπείο που μπορούσε να καλύψει τις προσωπικές μου ανασφάλειες, τους φόβους και την αβεβαιότητα. Ο Ανδρέας έγινε ο ήρωας που μου μίλησε για αγώνα, για πάλη με θεούς και δαίμονες, που με έκανε να καταλάβω πως η ζωή μας δίνει πολλά, πολλά μικρά κι ασήμαντα φαινομενικά, που δεν εκτιμάμε, δεν υπολογίζουμε παρά μόνο αν πάψουμε να τα έχουμε μια μέρα αναπάντεχα. Ο Ανδρέας του μυθιστορήματός μου έσκυψε και μου ψιθύρισε το μυστικό της ζωής. ΄Ηταν εκείνος που με παρακίνησε να βουτήξω πρώτος στην «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» αμέσως μόλις κατέβηκε ο άγγελος να αναταράξει τα νερά της απαλλάσσοντάς με ξαφνικά απ’ τη βάσανο μιας ασθένειας του νου και της ψυχής.

Ακολουθήστε τo Literature.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα για τον πολιτισμό και την επικαιρότητα από την Ελλάδα και τον Κόσμο.